του Δημήτρη Σεβαστάκη*
Μερικές σκέψεις, με αφορμή τα πρόσφατα (και επιπολαίως τραυματικά) ενδοκομματικά, τα οποία μάλιστα συμβαίνουν σε μια περίοδο που διαμορφώνεται ένα ευνοϊκό για τη δημοκρατική Αριστερά κλίμα, το οποίο στέφει η μεγάλη δίκη και η καταδίκη της Ακροδεξιάς και η ελπιδοφόρα κινητοποίηση του κόσμου. Διότι πρέπει να εντοπίσουμε ότι η δίκη αναμοχλεύει τα αντιφασιστικά αισθήματα και τα δημοκρατικά ρεφλέξ.
Ξαφνικά όμως πατάει κάποιος μια λακκούβα στο γήπεδο και τραυματίζεται όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και ολόκληρος ο χώρος. Θέλω να πω (προσεκτικά και μετρώντας τα λόγια μου) ότι επιτέλους: Ας επικρατήσει (αντι-εγωιστική) πειθαρχία. Στοιχειώδης διορατικότητα. Η δημόσια μάχη υπαινιγμών εύκολα μπορεί να σπάσει το «γαζί».
Μπορεί να κάνεις ιδεολογικές παρεμβάσεις, κριτική, χωρίς να αναφερθείς σε πρόσωπα; Είναι σίγουρο ότι διατυπωμένη μια άποψη, χωρίς προσωπική αναφορά, μοιάζει αφηρημένη και επομένως ελάχιστα επιχειρησιακή. Εάν αναφερθείς στο τάδε στέλεχος, στο δείνα πολιτικό πρόσωπο, νοστιμίζεις τον ισχυρισμό σου και εικονογραφείς το πολιτικό σου επιχείρημα. Τα θέτω εκ του πονηρού, επειδή θα ήθελα να κάνω κριτικές παρατηρήσεις σε μερικούς στο εσωτερικό και στην περιφέρεια του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτικά και τακτικά λάθη, άγχος αυτοπροβολής, άγχος αυτο-αναπαραγωγής (θεσούλες και διάδοχες λύσεις, απίστευτη και εντελώς εκτός χρόνου εσωστρέφεια). Επίσης μηδαμινή αυτοκριτική διάθεση, έλλειψη αναστοχασμού, κυρίως έλλειψη εγκράτειας. Αλλά προσωποποιώντας το επιχείρημα νομίζω ότι το αδυνατίζεις. Διότι μπαίνεις μέσα στο πηγάδι της εμπάθειας, ενώ πρέπει να μείνεις στην καθαρή περιγραφή του προβλήματος. Ιδεολογικού, φυσιογνωμικού και στρατηγικού.
Τι θα προσέθετε αν πίσω από κάθε κομματικό ελάττωμα, πίσω από κάθε στραβοτιμονιά, πίσω από κάθε επιπολαιότητα αγκιστρώσει κάποιος ένα πρόσωπο, ένα όνομα; Πρώτον, δεν θα περιέγραφε το πλήρες φαινόμενο, αλλά θα εικονογραφούσε απλώς ένα «παραπολιτικό», αποδυναμώνοντας περαιτέρω κάτι που τρεκλίζει ελπιδοφόρα: τη ανασυγκρότηση του κομματικού φορέα.
Είναι σίγουρο ότι στις παραμονές σημαντικών ενδοκομματικών ανασυνθέσεων πάντοτε υπήρχαν ένταση, δυσαρεστημένοι, ευνοημένοι, υπήρχαν χαζές κινήσεις «μηχανισμών», υπερβολές, ακόμα και αντιδεοντολογικές συμπεριφορές. Η ανασφάλεια από μια ενδεχόμενη απόρριψη, ο προσεταιρισμός για λόγους αριθμητικής (όχι για λόγους ιδεολογικής ή συναισθηματικής γειτνίασης) δημιουργεί κλίμα αποσυσπείρωσης.
Νικάει συνήθως ο πιο συμπαγής. Πιο συμπαγής ομάδα δεν σημαίνει καθόλου και ομάδα με τη μεγαλύτερη κοινωνική αναφορά, με την ισχυρότερη «γείωση» στον πραγματικό κόσμο. Διότι το κομματικό σχήμα δεν είναι παρά μια κατασκευή. Εάν είναι αυτοαναφορικό, πάει άκλαυτο. Εάν αντιστοιχεί όμως σε μια μεγάλη κοινωνική ανάγκη, επιζεί -έστω και με μερεμέτια.
Το ερώτημα είναι: Προς τι; Ο κόσμος «αναθέτει» στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως ένας άλλος κόσμος αναθέτει στη Ν.Δ.) ένα σύνολο από επιθυμίες. Ο κόσμος «διαβάζει» στον λόγο της παράταξης ακόμα κι αυτά που η παράταξη αδυνατεί να αρθρώσει. Αναγιγνώσκει τις προσδοκίες του. Και τι βλέπει αυτός ο αχανής, αντιφατικός, φοβισμένος, εκνευρισμένος (από την τωρινή πολιτική διακυβέρνηση) κόσμος; Μια παράσταση ερήμην του. Καμία επαφή. Αλλά και καμιά ουσιαστική, βαθιά αυτοκριτική, αυτο-θεώρηση και αυτο-διόρθωση. Βλέπει ένα «αλλού». Λάθος τάιμινγκ, λάθος συγκρούσεις, ακατανόητες δυσαρέσκειες, αδιανόητη ατζαμοσύνη.
Ποιον ενδιαφέρει όλο αυτό; Συμβαίνει μια τεράστια παραγωγική καταστροφή (ο κορωνοϊός την κάνει δραματικότερη, αλλά αυτή είχε αρχίσει ήδη), αφού οι πιο παρασιτικές, άχρηστες, ιδιοτελείς δυνάμεις ελέγχουν και μοιράζουν τη «δουλειά» (διότι περί αυτού πρόκειται). Περιθωριοποιούνται αξιόλογες ομάδες πολιτών, παραγωγών. Καταστρέφονται πολίτες και δομές μιας νέας οικονομίας και όχι μιας νέας γραφειοκρατίας, που απλώς ηλεκτρονικοποιείται. Ενώ συμβαίνει αυτό, κάποιοι τέρπονται στον καθρέφτη. «Καλά του τα είπες» πρεσάρουν οι κόλακες.
Το βράδυ θα αναρωτιούνται ολομόναχοι: «Καθρέφτη - καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο όμορφος;».
*Αν. Καθηγητής στην Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, Ζωγράφος, αρθρογράφος
..."η πολύτιμη διαφωνία και η φιλαρέσκεια"...(>άρθρο<)
πηγή: avgi gr