 |
| πηγή: left.gr |
- Τα μέλη του κόμματος θα πρέπει να μπορούν να ψηφίσουν ηλεκτρονικά για το αν συμφωνούν με την μία ή την άλλη εκδοχή του προγράμματος, κατά τη διάρκεια της οικοδόμησής του. Να κάνουν προτάσεις και σχόλια, γιατί δεν γίνεται αυτό που έχει κατοχυρώσει το αστικό κράτος με τη «Διαύγεια» να είναι ακόμα ένα ταμπού για το κόμμα μας.
- Κανένας από τους ψηφοφόρους μας δεν οργανώνεται στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή το κόμμα παραείναι ριζοσπαστικό. Δεν οργανώνεται γιατί δεν βλέπει το νόημα στην πρακτική ζωή του μέλους. Γιατί και ένα εκατομμύριο μέλη να είχαμε αύριο, αν έμπαιναν στα γραφεία και βλέπανε τις συνεδριάσεις μας, σε ένα μήνα θα είχαν φύγει. Γιατί δεν θα έβρισκαν εκεί δύο πράγματα. Το πως αυτές οι διαδικασίες μπορούν να τους είναι χρήσιμες και το πως μπορούν να τους είναι απολαυστικές.
Έχουμε την κακιά συνήθεια να θέτουμε τα λάθος ερωτήματα. Για παράδειγμα, ρωτάμε «πώς θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες εκλογές». Ενώ η κρίσιμη ερώτηση είναι «πώς θα έχει νόημα για τον κόσμο η ίδια η ύπαρξή του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα του 21ου αιώνα».
Αν δούμε το πράγμα έτσι, αυτομάτως ξεφορτωνόμαστε μια σειρά από άχρηστα δίπολα, του τύπου «μαζικό ή αριστερό κόμμα». Και βλέπουμε πως, για να έχει νόημα η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, χρειαζόμαστε τρία πράγματα. Πρώτον, ένα νέο πρόγραμμα τετραετίας και μακράς προοπτικής, μια καθαρή εικόνα για το πως θέλουμε να γίνει η χώρα. Δεύτερον, ένα μεγαλύτερο κόμμα με διαφορετική σχέση με το χώρο και το χρόνο, δηλαδή με διαφορετικές διαδικασίες. Τρίτον, μία μεγάλη καμπάνια η οποία θα παρουσιάζει τα κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ.
Για το νέο πρόγραμμα πρέπει να εργαστεί μία αυτόνομη ομάδα στελεχών που δεν θα μπλέκεται στη βάσανο της συγκυρίας, δεν θα έχει άλλες χρεώσεις και θα μπορεί απερίσπαστη να συνεργάζεται με τα τμήματα του Κόμματος, με επιστημονικά ιδρύματα, πανεπιστημιακούς, αριστερούς και προοδευτικούς εμπειρογνώμονες από άλλες χώρες και ηπείρους. Όχι ασφαλώς για να φτιάξει το τελικό πρόγραμμα, αφού αυτό θα είναι πάντα δουλειά των πολιτικών οργάνων. Αλλά για να προτείνει τουλάχιστον δύο εναλλακτικούς δρόμους για κάθε ζήτημα. Από το ποια δομή θα έχει το νέο κοινωνικό κράτος, πώς θα ψηφιοποιήσουμε πλήρως τις δημόσιες υπηρεσίες για να μην είναι η επαφή μαζί τους ένα βασανιστήριο για τους πολίτες, και τι τύπου ξένες επενδύσεις θα θέλουμε να προσελκύσουμε, μέχρι το με τι μεθοδολογία θα διδάσκεται στα σχολεία η Ιστορία.
Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε κάτι τέτοιο. Είχαμε κάποιες βασικές θέσεις για τα ζητήματα και από εκεί και πέρα όλα εξαρτιόνταν από τις σχεδιαστικές ικανότητες των υπουργών. Δεν μπορούμε, όμως, να πάμε ξανά έτσι. Χρειαζόμαστε έτοιμες λύσεις και ένα πρόγραμμα τόσο καθαρό που θα δίνει στους ανθρώπους την αίσθηση πως με την ψήφο τους συμμετέχουν σε μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα.
Το νέο κόμμα ασφαλώς πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Αλλά για να γίνει μεγαλύτερο, θα πρέπει να έχει ένα νόημα η ιδιότητα του μέλους του. Ας συνειδητοποιήσουμε πως όποιος μπαίνει σήμερα σε μια συνεδρίαση μιας τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ αντικρίζει την ίδια εικόνα που θα αντίκριζε αν έμπαινε στα γραφεία μιας αριστερής οργάνωσης στον Μεσοπόλεμο. Ένας άνθρωπος που κάνει μια εισήγηση, πολλοί από κάτω που ακούνε και μετά τοποθετούνται και στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος αποφασίζουν κάποια δράση, είτε για ένα τοπικό ζήτημα είτε για την ανάδειξη των θέσεων του κόμματος. Η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη, αλλά δεν μπορεί να είναι η μοναδική. Είναι πια παρωχημένη και βαρετή, ακόμα και για εμάς που μεγαλώσαμε μέσα σε κομματικές διαδικασίες.
Ήδη η γενιά των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω στα 40 έχει αποκτήσει μέσω των smartphones μία εντελώς νέα σχέση με τον χρόνο και τον χώρο. Είναι μια γενιά που παρότι δεν γεννήθηκε με το κινητό στο χέρι, όπως οι μικρότεροι, έχει μάθει πια να έχει στο χέρι της όλη την πληροφορία και όλη τη δράση ανά πάσα στιγμή. Είναι μια γενιά, δηλαδή, που βαριέται τρομερά εύκολα. Πιο εύκολα από ποτέ. Και αυτό δεν επιτρέπεται να το αγνοεί κανείς ούτε να το βλέπει ως καπρίτσιο.
Είναι μια γενιά που βαριέται, όταν νιώθει ότι ακούει πάλι τα ίδια. Όταν νιώθει πως τα πράγματα δεν πάνε αρκετά γρήγορα. Όταν νιώθει πως δεν βρίσκει χώρο η ατομικότητα της. Αυτοί οι άνθρωποι, τα ενεργά κοινά στα οποία στοχεύουμε, δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα κόμμα με τις διαδικασίες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Και η λύση δεν είναι απλώς οι ψηφιακές πλατφόρμες και τα ηλεκτρονικά εσωκομματικά δημοψηφίσματα. Αυτά είναι εργαλεία. Το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Είναι τα πράγματα που ζητάει από τα μέλη του το κόμμα. Είναι οι ρυθμοί της πραγματικής ζωής των ανθρώπων που είναι δέκα φορές ταχύτεροι από τους ρυθμούς του κόμματος. Είναι οι ανάγκες τους που είναι διαφορετικές από αυτές που ικανοποιεί ο κλασικός κομματικός οργανισμός ή που προσπαθεί να τις ικανοποιήσει με έναν παρωχημένο τρόπο.
Και ασφαλώς εδώ έχει να παίξει ρόλο αυτό που αναφέραμε πιο πριν, το πρόγραμμα. Τα μέλη του κόμματος θα πρέπει να μπορούν να ψηφίσουν ηλεκτρονικά για το αν συμφωνούν με την μία ή την άλλη εκδοχή του προγράμματος, κατά τη διάρκεια της οικοδόμησής του. Να κάνουν προτάσεις και σχόλια, γιατί δεν γίνεται αυτό που έχει κατοχυρώσει το αστικό κράτος με τη «Διαύγεια» να είναι ακόμα ένα ταμπού για το κόμμα μας. Αλλά για να έχει νόημα αυτό το δικαίωμα των μελών πρέπει να υπάρχει παράλληλα μια σοβαρή συζήτηση για αυτά τα ζητήματα, στη βάση των αρχών της Αριστεράς. Στη βάση του οράματος για ένα νέο κόσμο, πέρα από τον καπιταλισμό. Όχι, όμως, βάζοντας τα νέα μέλη να ορκίζονται στον αντικαπιταλισμό πριν μπουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κρατώντας το όραμα σταθερό στην καρδιά του κόμματος και διαπαιδαγωγώντας κατάλληλα τα νέα μέλη, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά με τις πρακτικές.
Επομένως, η λύση δεν βρίσκεται στο να θολώσουμε ή να αμβλύνουμε το πολιτικό στίγμα μας. Κανένας, άλλωστε, δεν έχει μείνει από τους ψηφοφόρους μας που να μην οργανώνεται στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή το κόμμα παραείναι ριζοσπαστικό. Δεν οργανώνεται γιατί δεν βλέπει το νόημα στην πρακτική ζωή του μέλους. Γιατί και ένα εκατομμύριο μέλη να είχαμε αύριο, αν έμπαιναν στα γραφεία και βλέπανε τις συνεδριάσεις μας, σε ένα μήνα θα είχαν φύγει. Γιατί δεν θα έβρισκαν εκεί δύο πράγματα. Το πως αυτές οι διαδικασίες μπορούν να τους είναι χρήσιμες και το πως μπορούν να τους είναι απολαυστικές.
Αλλά οι νέες διαδικασίες δεν μπορούν να προταθούν ως έτοιμες συνταγές. Προϋποθέτουν νέα ερωτήματα. Την εισαγωγή νέων αναγκών. Κι αυτά μπορούν να τεθούν μόνο ανοίγοντας τις πόρτες στους ανθρώπους που νιώθουν βασικά την ανάγκη να παλέψουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για μια καλύτερη ζωή. Και οι φόβοι ότι το άνοιγμα στον κόσμο θα μας κάνει να μοιάζουμε στο ΠΑΣΟΚ είναι λανθασμένοι. Πρώτον, γιατί, αν έχουμε τόσο μικρή εμπιστοσύνη στις ιδέες μας και πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να πείσουμε για αυτές ούτε τους ανθρώπους που θέλουν να μπουν στο κόμμα μας, τότε πώς θα πείσουμε την κοινωνική πλειοψηφία; Ας διαλέξουμε καλύτερα κανένα άλλο άθλημα. Και δεύτερον, γιατί δυστυχώς δεν χρειαζόμαστε κανέναν πρώην πασόκο για να μας κάνει ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ μας κάνουν πρωτίστως οι πασοκικές πρακτικές δικών μας ανθρώπων, παλιών ΣΥΡΙΖΑίων και Συνασπισμένων που διά του μιθριδατισμού σιγά-σιγά εξοικειώνονται με αθέμιτες μεθόδους, πολλές από τις οποίες φάνηκαν στην προεκλογική περίοδο, και ειδικά στην περιφέρεια δηλητηρίασαν τις οργανώσεις μας.
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε οργανώσει μία μεγάλη καμπάνια προβολής του κυβερνητικού έργου που να απαντά στο «Τι Άλλαξε» με την κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η δουλειά πρέπει να γίνει έστω και τώρα. Όλο το κυβερνητικό έργο υπάρχει ήδη καταγεγραμμένο και συστηματοποιημένο και πρέπει να μπει σε μία πλατφόρμα στο ίντερνετ, αποτυπωμένο σε εικόνες και εύκολα προσβάσιμο. Και με βάση αυτό να οργανωθεί μία μεγάλη καμπάνια, με την συμπλήρωση ενός χρόνου κυβέρνησης ΝΔ, σε αντιπαραβολή με τα ως τότε πεπραγμένα της. Να θυμίσουμε στον κόσμο τι κάναμε, ποιες κατακτήσεις έχει να υπερασπιστεί.
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Και πρέπει να το κάνει αποτελεσματικά. Ας κάνουμε, λοιπόν, ένα συνέδριο όχι μόνο για αυτούς που θέλουμε να εκφράσουμε, αλλά με αυτούς που θέλουμε να εκφράσουμε. Με τον κόσμο.
* Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι κοινωνιολόγος, πρώην προϊστάμενος του Γραφείου Κοινωνικών Πολιτικών του Πρωθυπουργού
..."ο επόμενος συριζα:δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτόν"...(>άρθρο<)
πηγή: left.gr
..."ιστογραμμή"... tassosdikas blog