 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1996 |
Με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν και αναλύθηκαν στην πρόσφατη μετεκλογική επικαιρότητα από διάφορους αναλυτές, που θεωρώ πως έχουν διαποτιστεί πολύ από τον εμπειρισμό εκείνο που έρποντας εναγκαλίζεται τις κοινωνικές επιστήμες, θα τολμήσω να δώσω μια διαφορετική ερμηνεία. Μακριά όμως από κάθε τι που αγγίζει αυτός ο εμπειρισμός, κυρίως όταν δίνει έμφαση στην πολιτική επιστήμη εκείνη που μετράει και υπολογίζει ποσοστά, που κάνει δημοσκοπήσεις με αριθμούς, αθροίσματα και στατιστικές πιθανότητες.
Η ερμηνεία αυτή των εκλογικών αποτελεσμάτων στις 7/7/2019 αφιερώνεται σε ορισμένους ανθρώπους που είναι σε θέση να κατανοήσουν το βαθύτερο νόημά της. Σε εκείνες κι εκείνους που είτε λέγονται συντρόφισσες και σύντροφοι είτε πέρασαν από τα έδρανα των πανεπιστημίων είτε έχουν μια πολιτικοποίηση και ιδεολογία που τους επέτρεψε η πείρα της ζωής τους να κατασταλάξει γνώση, και αφού διατηρούν ωστόσο την απαιτούμενη διορατικότητα, σοβαρότητα και σεμνότητα να διακρίνουν πίσω από το κάθε φαινόμενο και λεγόμενο των ΜΜΕ, σε κάθε χρονική στιγμή και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, ποιος στην πραγματικότητα χάνει και ποιος κερδίζει.
Με όλες και όλους αυτούς οφείλω να μοιραστώ τις ακόλουθες σκέψεις:
Πρώτον, ότι ο ελληνικός λαός δεν έκανε το χατίρι τόσο στην ελίτ του επιχειρηματικού κόσμου, είτε είναι μια άλφα μερίδα του τραπεζιτικού, του εμπορικού, του βιομηχανικού, του χρηματοπιστωτικού ή του ναυτιλιακού κεφαλαίου, καθώς και σε μια δημοσιογραφική ομάδα, όσο και στη λούμπεν μερίδα της εργαζόμενης μάζας να γίνει η Αριστερά παρένθεση.
Δεύτερον, ότι η Αριστερά δεν έχασε κόσμο σε αυτή την αναμέτρηση, απεναντίας διατήρησε τις δυνάμεις της. Αυτό είναι πολύ σοβαρό έως παρήγορο, γιατί εκείνο που αποσκοπούσε πάντα ο επιστημονικός σοσιαλισμός ήταν να εμπλουτιζόταν το πολιτικό κόμμα που είναι η γνήσια έκφραση του εργατικού κινήματος από συντρόφους με γνώση και προσανατολισμό κι όχι απλώς από ψηφοφόρους που φέρονται ως αριθμοί κινούμενοι ανάλογα τη δίνη του ανέμου.
Τρίτον, ότι η διάλυση όλων των πολιτικών κομμάτων που ούτως ή άλλως αναμενόταν αφού δεν είχαν λαϊκό έρεισμα ή πιο σωστά δεν ήταν έκφραση καμιάς κοινωνικής τάξης (βλέπε Αντ. Γκράμσι) πήγαν συνεπώς σε ένα άλλο κόμμα για τιμωρία του κυβερνώντος κόμματος.
Δεν είναι μόνο οι αριθμοί
Κόμματα τέτοια, επομένως, με τον ίδιο τρόπο που εμφανίζονται δύναται να εξαφανίζονται. Με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ευκολία που εισέρχονται μπορούν να εξέρχονται. Δηλαδή, με την ευκολία που πηγαίνουν σε έναν πολιτικό χώρο, μπορούν να αλλάξουν μετά και να πάνε σε έναν άλλο. Ας μην αυτο-κολακεύεται ή χαριεντίζεται λοιπόν το κόμμα που πήρε την εξουσία, γιατί την πήρε με πρόσκαιρους ψηφοφόρους ως αριθμούς και με την ίδια ευκολία μπορεί επίσης και να τους χάσει.
Η επιδίωξη η δική μας, επομένως, των προοδευτικών πολιτών του δημοκρατικού κόμματος της Αριστεράς, δεν είναι οι αριθμοί που θα δώσουν μια νίκη. Αλλά η γνώση και οι ιδέες όλων εκείνων που γίνονται αριστεροί όχι με προσηλυτισμό ή καθοδήγηση αλλά με σταθερή διαπαιδαγώγηση, ώστε να ενστερνίζονται τους κύριους στόχους της Αριστεράς για μια δικαιότερη και ανθρωπινότερη κοινωνία. Για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις και ανισότητες ή χωρίς να απαξιώνει ο ένας τον άλλον ή μια ομάδα ανθρώπων την άλλη. Για μια κοινωνία, τέλος, που θα ολοκληρώσει τον μετασχηματισμό της ώστε να ξεκινήσει η εξάλειψη της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Απαιτούμε, επομένως, νέες μορφές συμμετοχής των ατόμων-μελών του κόμματος που με τη συμμετοχή τους να μπαίνει η νέα ώσμωση των ιδεών και απόψεων που θα ανταλλάσσονται ώστε να δρομολογούνται νέες εξελίξεις με τις αποφάσεις τους. Απαιτούμε συμμετοχή των μελών με γνώση και προσανατολισμό για να συμβάλουν με τις ανταλλασσόμενες ιδέες τους στη δρομολόγηση των διαλόγων με γονιμότητα και όχι άτομα που θα ακροάζονται μονάχα για να χειροκροτήσουν, να ακολουθήσουν και να υπηρετήσουν τον κάθε ομιλητή ή στέλεχος.
Δεν μπορεί να αποκόπτεται το κόμμα από τη βάση και να θεωρείται η ηγεσία αλάνθαστη. Μια ηγεσία που εκπέμπει μονάχα καθώς κι εκείνη που δύναται να ερμηνεύει τις εξελίξεις ώστε να παίρνει η βάση το δίδαγμά της. Όχι, δεν είναι αυτή η μέθοδος στις επιδιώξεις του αριστερού δημοκρατικού κόμματος το οποίο μπορεί να δηλώνει ως η συνέχεια των μεθόδων και στόχων του επιστημονικού σοσιαλισμού.
Με άλλα λόγια, εκείνο που επιδιώκεται στην ουσία εδώ είναι η χειραφέτηση του πολίτη και μέλους του κόμματος της Αριστεράς και όχι η χειραγώγησή του, όπως είναι η πάγια μέθοδος των αστικών κομμάτων καθώς και των δογματικών κομμουνιστικών κομμάτων. Ας μην μεμψιμοιρούμε επομένως με το αποτέλεσμα, γιατί εδραιωνόμαστε και κερδίζουμε την ηγεμονία που με διάφορους τρόπους μάς έκλεβαν τα αστικά κόμματα.
*Ο Γεώργιος Ε. Σκουλάς είναι καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας & Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
ΠΗΓΗ: avgi.gr
"ιστογραμμή"