 |
| Karl Bulsaras |
επιμέλεια-ανάλυση: Karl Bulsaras (*)
Για άλλους είναι παράδοξο. Όχι για εμάς. Όντως, ακόμη και το όνομα Istanbul (Ιστανμπούλ) δεν έχει τούρκικη, αλλά ελληνική προέλευση. Σημαίνει «στην Πόλη».
Στη μοναδική πόλη του κόσμου που βρίσκεται σε δύο ηπείρους. Στην Πόλη που, μιάμιση σχεδόν χιλιετηρίδα, ήταν ένα από τα μεγάλα σημεία του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην πρωτεύουσα 3 αυτοκρατοριών. Ρωμαϊκής, Βυζαντινής, Οθωμανικής. Στο γιοφύρι Ανατολής και Δύσης.
Κι όμως. Αυτή η μητρόπολη που ήταν πραγματικά πολυπολιτισμική εκατό χρόνια πριν, σήμερα έγινε αποκλειστικά τουρκική και, πλέον, τη νέμεται ένας νέος σουλτάνος - δικτάτωρ. Τούτη τη φορά με προεδρικό, όμως, μανδύα.
Η ελπίδα μετεξέλιξης της Τουρκίας σε μιά ειρηνική και παραγωγική συνύπαρξη, ίσως και μιά στοιχειώδη ανάμειξη διάφορων πολιτισμών αποτελεί από την Κυριακή, παρελθόν. Το ίδιο και η σκέψη να ασκούσε και πάλι κάποιο μέρος της, την παλιά μαγεία της. Για ένα τουλάχιστον μεγάλο χρονικό διάστημα, θα ανήκει κι αυτό στη σφαίρα της ονειρικής φαντασίας.
51,4% των τούρκων εκλογέων, σε συνθήκες φόβου και όχι μόνο, παρέδωσε τα κλειδιά σε έναν δικτάτορα. Αλλά και το άλλο μισό, επέλεξε στην ουσία μία ανάλαφρη αλλά παρωχημένη μορφή εθνικισμού. Σε κάθε περίπτωση αντιμετώπισε την Ευρώπη και την προοπτική της με ιδιάζουσα απάθεια. Η διαδικασία εκδημοκρατισμού αποδείχτηκε ανυπόφορη ήδη από τη φάση της μακράς κυοφορίας της. Ένας μακρύς δρόμος φαίνεται πως ήρθε στο τέλος του.
Δρόμος, που ξεκίνησε το 1963 από μιά Τουρκία που καταλάβαινε την εξάρτησή της από την Ευρώπη και μία Ευρώπη που γνώριζε τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας. Αν και, στην ουσία, τέτοιος δρόμος ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε ! Και δεν μπορούσε νάναι διαφορετικά γιατί το ρίσκο της Ευρώπης ήταν, όντως, ανυπέρβλητο. Έμοιαζε με στοίχημα που όχι μόνο ποτέ δεν θα κέρδιζε. Αλλά, ακόμα χειρότερα: Που δεν μπορούσε καν να βάλει. Πολύ περισσότερο να διακυβεύσει. Δηλαδή να γίνει για πρώτη φορά μέλος της ΕΕ μιά τεράστια χώρα που, όμως, οι πολίτες της ήταν σχεδόν όλοι μουσουλμάνοι.
Ακριβώς, όπως γλαφυρά το περιέγραφε ο βραβευμένος με Νόμπελ τούρκος συγγραφέας Orhan Pamuk (Ορχάν Παμούκ) τον Οκτώβρη του 2005 στην ομιλία αποδοχής και για το Βραβείο Ειρήνης της γερμανικής Ένωσης εμπορίας βιβλίων που του απονεμήθηκε: «Αλλά τώρα είναι, όμως, και η Ευρώπη για τον Τούρκο ένα πολύ ευαίσθητο και δίκοπο θέμα. Μοιάζει με την ελπιδοφόρα αναμονή ενός Τούρκου που χτυπά την πόρτα και ζητά να μπει, διακατέχεται, όμως, από περιέργεια, από φόβο απόρριψης αλλά και οργή. Όλα αυτά στριφογυρίζουν στο μυαλό των περισσότερων τούρκων και, από εκεί, απέχουν μόνο ένα μικρό βήμα μέχρι τη ντροπή».
Ε, λοιπόν, ΟΧΙ κ. Παμούκ. Η Τουρκία ποτέ δεν χτύπησε δειλά την πόρτα της ένταξής της. Αντιθέτως ήταν εκείνη που, με το «δημοφήφισμα - μαριονέττα», έκλεισε την πόρτα κραυγαλέα. Και μάλιστα με έναν τρόπο που κάπως γνωρίσαμε από την Μ. Βρεταννία και, σε κάθε περίπτωση, από τις ΗΠΑ του Τραμπ.
|
| Karl Bulsaras |
Τα λόγια του ευρωπαίου Επιτρόπου για τη διεύρυνση, Günter Verheugen (Γκίντερ Φερχόιγκεν) ήταν σχεδόν προφητικά για ότι έμελε να ακολουθήσει: «Μια σταθερή, δημοκρατική Τουρκία θα καλύπτει την πλέον απειλούμενη πλευρά της ΕΕ. Το πόσο σωστό και σημαντικό είναι αυτό το επιχείρημα, ελπίζουμε πως δεν θα πρέπει ποτέ να αποδειχτεί. Αλλά εάν πρέπει να συμβεί όλοι εκείνοι που προειδοποιούν σήμερα για την ένταξή της θα θλίβονταν για το γεγονός ότι χάθηκε μιά μεγάλη ευκαιρία».
Μία Τουρκία, όμως, που θέλει ως Πρόεδρο τον Ερντογάν (Erdogan) και του ανοίγει το δρόμο για μιά «ενός αντρός δικατατορία» και μία Τουρκία που, μεταξύ άλλων, θέλει να επαναφέρει τη θανατική ποινή δεν έχει θέση στην ΕΕ.
Ενδοχώρα και επαρχία επικράτησαν κόντρα στην πόλη και στην μητρόπολη. Τα κοινωνικά κατακάθια απέρριψαν την αφρόκρεμα. Οι συντηρητικοί επεκράτησαν των προοδευτικών. Οι πιστοί επί των κοσμικών. Οι φανατικοί επί των σκεπτόμενων. Οι ηλίθιοι επί των έξυπνων. Οι οπισθοδρομικοί πήραν την … πρωτοπορία. Οι αντιπαραγωγικοί επεκράτησαν των παραγωγικών. Το κρατικό κατεστημένο κέρδισε. Η οικονομία έχασε. Η χώρα διαιρέθηκε. Όλοι θα χάσουν.
Η τούρκικη λίρα έκανε νέα βουτιά. Ήδη, από το αποτυχημένο δήθεν πραξικόπημα του καλοκαιριού και τις συνακόλουθες πολιτικές διώξεις, η τούρκικη λίρα έχασε το 1/3 της αξίας της και κατατάχτηκε, πλέον, στα χειρότερα νομίσματα παγκοσμίως. Η οικονομία βρίσκεται σε κρίση. Αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης. Η ανεργία έφτασε το 13%. Ενώ οι άμεσες ξένες επενδύσεις μειώθηκαν κατά 47% τον περασμένο Ιανουάριο.
Και ουδόλως συνιστά αμυδρά ελπίδα το οριακό αποτέλεσμα, όπως μερικοί άκριτα βαυκαλίζονται. Το αντίθετο μάλιστα. Ο εκφοβισμός για την υπέρβαση της μειοψηφίας θα ενταθεί. Δεν υπάρχει πιό θλιβερή ένδειξη από το γεγονός πως ο Ερντογάν εξήγγειλε δημοψήφισμα για την επαναφορά της θανατικής ποινής το ίδιο το βράδυ των εκλογών !
|
| Karl Bulsaras |
Φυσικά η εκστρατεία δεν έγινε στις τουρκικές κοινότητες της Τσεχίας (87,46% OXI) Ισπανίας (86,68% OXI), του Ηνωμένου Βασίλειου (79,74% OXI), της Ελλάδας (77,38% OXI) της Ιταλίας και της Ελβετίας. Εκεί τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Το ΟΧΙ είχε σαφή πλειοψηφία.
Το παιχνίδι παίχτηκε επί κεντροευρωπαϊκού (Βέλγιο = 74,98% ΝΑΙ, Αυστρία = 73,33% ΝΑΙ, Ολλανδία = 70,94% ΝΑΙ, Γαλλία = 64,85% NAI) και, πάνω από όλα επί γερμανικού εδάφους. Στη Γερμανία όπου ζουν 3,5 εκατομμύρια Τούρκοι. Αρκετοί με διπλή υπηκοότητα. Όπου το 1,4 εκατομμύριο έχει δικαίωμα ψήφου και από αυτό οι μισοί, τελικά, το άσκησαν με αποτέλεσμα το ΝΑΙ να πάρει 63,07% δηλαδή κάπου 450 χιλιάδες ψήφους υπέρ ! Σκεφτείτε ότι το ΝΑΙ, στο «δημοψήφισμα» συνολικά, επικράτησε με 1,25 εκατομμύρια περισσότερες ψήφους και βγάλτε τα συμπεράσματά σας για το ΠΟΥ στηρίχτηκε !
Για την Γερμανία, την μεγαλύτερη τουρκική κοινότητα της Γερμανίας, αναβλύζει ένα κεντρικό ερώτημα.
Σχολιαστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, επιστήμονες και κάθε σκεπτόμενο άτομο αναρωτιέται Τι είναι αυτό που κάνει τους Τούρκους να μην βγάζουν τα συμπεράσματά τους από τις εμπειρίες τους σε μία δημοκρατική κοινωνία πολιτών που ζουν, εργάζονται, δημιουργούν και προκόβουν; Πως είναι νοητό να επιλέγουν μία προεδρευόμενη δικτατορία και, ταυτόχρονα, να είναι πρόθυμοι να διοργανώνουν αυτοκινητοπομπές υπέρ της, την ώρα που επωφελούνται πλήρως από μία φιλελεύθερη δημοκρατική κοινωνία και τις υποδομές, δομές, δικαιώματα και παροχές ενός άρτια οργανωμένου κράτους, από την πρώτη ημέρα που θα πατήσουν σε αυτό το πόδι τους.
Σε μία έξω από τα δόντια δήλωσή του, ο τουρκικής καταγωγής σημερινός Πρόεδρος του Κόμματος των Πρασίνων (Grüne) της Γερμανίας, ο Cem Özdemir, ζήτησε να υπάρξουν επιπτώσεις !
Δεν μπορούν, είπε, Τούρκοι που ζουν στην Γερμανία, που έχουν πάρει και τη γερμανική υπηκοότητα, που δημιουργούν πλουσιοπάροχα περιουσίες στην Γερμανία, που στέλνουν τα παιδιά τους στο γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα να εξοργίζουν Τούρκους δημοκράτες που ζουν στην Τουρκία κάτω από την μπότα του σουλτάνου που αναρωτιώνται:
«Είναι δυνατόν να απολαμβάνουν τη δημοκρατία στην Γερμανία και να επιλέγουν για τη χώρα τους δικτατορία»;
Όποιος θέλει να ζει στην Γερμανία, συνέχισε ο Özdemir, δεν μπορεί να βλέπει το Σύνταγμα της χώρας της πατώντας στις άκρες των ποδιών του, αλλά πατώντας και τα δυό του πόδια στη χώρα. Δεν μπορεί εδώ να απολαμβάνει τα καλά της δημοκρατίας και να επιλέγει για την Τουρκία λ.χ. την επαναφορά της θανατικής ποινής, τη διαφθορά, τη στέρηση των δικαιωμάτων των μειοψηφιών, των γυναικών, την κακοποίηση των παιδιών, τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τη φίμωση του ελεύθερου τύπου. Αυτό δε συνάδει με τις αξίες της χώρας που ζει. Ούτε με τις δημοκρατικές αξίες και δικαιώματα.
Η Τουρκία έκλεισε την πόρτα της στην Ευρώπη.
To TÜRKxit είναι γεγονός.
® Karl Bulsaras
Σπούδασε στο IMI : International Management Institute
Σπούδασε Finanzwissenschaft στο Universität Piräu
Σπούδασε MBA-Finance στο Executive MBA IMI, CH
πηγή: Karl Bulsaras (facebook) Tελικά, αντί GRE-xit έχουμε TÜRK-xit!
..."τελικά, αντί gre-xit έχουμε turk-xit!"...(>ανάλυση<)
................................................................................
Συνδεθείτε:
................................................................................
..."ιστογραμμή"...