 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 2002 |
(αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν: 2η διαπίστωση)
Των
Τάσσου Δίκα και Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου*
Ζούμε σε εποχές όπου σε
επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών τίποτε δεν είναι αυτονόητα ίδιο όπως το θεωρούσαμε.
Οι οραματιστές, που στο χθες δώσανε ταυτότητα και πλαίσιο στη Ευρώπη, αποτελούν
σε μεγάλο βαθμό παρελθόν, από τους σημερινούς πολιτικούς εκφραστές της
Ευρωζώνης και της Ε.Ε.
Παράλληλα παρουσιάζεται το φαινόμενο των κρατών παθητικών δορυφόρων της Γερμανίας που επιδιώκει άτυπα πλην όμως ουσιαστικά να κυριαρχήσει επί της υπόλοιπης Ευρώπης.
Παράλληλα παρουσιάζεται το φαινόμενο των κρατών παθητικών δορυφόρων της Γερμανίας που επιδιώκει άτυπα πλην όμως ουσιαστικά να κυριαρχήσει επί της υπόλοιπης Ευρώπης.
Ήταν ήδη από την εποχή του
1ου και 2ου μνημονίου γνωστό, ότι η κυριαρχούσα σκέψη των ευρωπαίων εταίρων σε
επιτελικό επίπεδο ήταν και είναι υποταγμένη σε οικονομοτεχνικές παραδοχές και
προαποφασισμένους οικονομικούς στόχους που -παρά την αποτυχία των μέχρι τώρα
προγραμμάτων- συνεχίζουν να αποτελούν τον πυρήνα της αιτούμενης οικονομικής
πολιτικής για την Ελλάδα.
Οι στόχοι αυτοί αποτελούσαν
απόρροια της λεγόμενης νεοφιλελεύθερης αντίληψης της οικονομίας, και μάλιστα με
πτυχές ακραίας αντίληψης στόχων όπου οι κοινωνίες υποτάσσονται άνευ όρων στους
οικονομικούς δείκτες. Το ενδιαφέρον στοιχείο ήταν ότι μέχρι και πρόσφατα -πριν
την συμφωνία- οι κυριαρχούσες πολιτικές δυνάμεις των δανειστών (που σε επίπεδο
ευρωκοινοβουλίου εκφράζονται στο λαϊκό κόμμα, τους φιλελεύθερους και
σοσιαλδημοκράτες) χαρακτηριζόταν από μία απόλυτη σύμπλευση με ηγεμονεύουσα
δύναμη το λαϊκό κόμμα της Γερμανίας.
Aφορά τις πολιτικές
στοχεύσεις ακραίων συντηρητικών κύκλων που έχουν κυρίαρχο ρόλο στα τεκταινόμενα
της Ευρωζώνης και της ΕΕ, συνδεδεμένων με το χρηματοπιστωτικό σύστημα,
στοχεύσεις που σοκάρουν πρώτιστα τους σκεπτόμενους πολίτες, οι
οποίοι παρακολούθησαν τον κυνισμό που ενυπήρχε στην έκβαση των
διαπραγματεύσεων της χώρας μας, όπου ο ιδεολογικός και ταυτόχρονα οικονομικός
εκφραστής του Grexit και της Γερμανικής επικυριαρχίας συμπυκνώνεται στο πρόσωπο
του Γερμανού υπουργού οικονομικών κ. Σόιμπλε και επιβεβαιώνει το χάσμα που υπάρχει
μέσα στο ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ως προς τις διαφορετικές επιδιώξεις και
στοχεύσεις οικονομικών κύκλων της ευρωζώνης.
Το θέμα αυτό αφορά και σχετίζεται με την δυναμική συνύπαρξη αφενός της πραγματικής οικονομίας και αφετέρου μιας αμοραλιστικής χρηματοπιστωτικής αγοράς, που η πρώτη σε, Γερμανικό επίπεδο, φαίνεται να έχει, κατά κύριο λόγο, εκφραστή την καγκελάριο Μέρκελ, ενώ η δεύτερη, κατά κύριο λόγο, τον Υπουργό Οικονομικών κ.Σόϊμπλε.
Αφορά και την επιβεβαίωση,
για μία ακόμη μία φορά, του καθοριστικού ρόλου μεγάλων δημοσιογραφικών
συγκροτημάτων – ΜΜΕ στον επηρεασμό της ευρωπαϊκής και ελληνικής κοινής γνώμης,
(προφανώς ως φερέφωνα οικονομικών και όχι μόνο συμφερόντων) μέσα από
κατευθυνόμενα δημοσιεύματα που δεν δίστασαν να παραχαράξουν το περιεχόμενο του
Ελληνικού δημοψηφίσματος, να εκβιάσουν το διακύβευμα (έξοδος από την Ε.Ε.), να
επιδιώξουν την ανατροπή της κυβέρνησης και να απαξιώσουν πολιτικά πρόσωπα-
πρωταγωνιστές της κυβέρνησης. Ρόλος προφανώς κατά παραγγελία οικονομικών και
πολιτικών κύκλων που δεν δέχονται να παραδεχθούν την κυβερνητική παρουσία
αριστερής κυβέρνησης στον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό χώρο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε ο συντονισμός, παραμονές του δημοψηφίσματος, των δημοσιευμάτων ταύτισης του «όχι» σε άμεση έξοδο από το ευρώ, στοχεύοντας στον επηρεασμό της πλειοψηφίας των πολιτών –που δεν επιθυμούσαν αλλαγή νομίσματος- στο να εκβιασθούν και να ψηφίσουν «ναι» στην προταθείσα -εν είδη τελεσιγράφου- συμφωνία των δανειστών και εταίρων μας στην ΕΕ.
Σημειώνεται ότι η τακτική
αυτή οδήγησε τελικά στο να φορτισθεί αρνητικά η έννοια του εταίρου» και να
ταυτισθεί συχνά με την έννοια του «εκβιαστή», πράγμα δυσάρεστο για το
περιεχόμενο και το νόημα της αποκαλούμενης «Ευρωπαϊκής Οικογένειας». Αξίζει να
τονισθεί το γεγονός ότι, παρόλη την γενική αυτή πολιτική κατεύθυνση από πλευράς
των δανειστών, και των ισχυρών ΜΜΕ, οι κινητοποιήσεις του κόσμου μαζί με την
υποστήριξη σημαντικού αριθμού διανοουμένων και επιφανών οικονομολόγων
δημιούργησε ένα ουσιαστικό αντίβαρο.
Παραπομπή: presspublica gr
άρθρο των Τάσσου Δίκα και Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου
> Στον αστερισμό τηςπολυπλοκότητας:
Αναζητώντας την Πολιτική υπό το πέλμα ενός παράδοξου «ρεαλισμού»ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ 2η: Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΜΗ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ GREXIT - Αύγουστος 23, 2015
άρθρο των Τάσσου Δίκα και Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου
> Στον αστερισμό τηςπολυπλοκότητας:
Αναζητώντας την Πολιτική υπό το πέλμα ενός παράδοξου «ρεαλισμού»ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ 2η: Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΜΗ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ GREXIT - Αύγουστος 23, 2015
(*) Ο Τάσσος Ν. Δίκας είναι
αρχιτέκτονας και ο Γιώργος Θ. Χατζηκωνσταντίνου είναι Ομότιμος Καθηγητής
Οικονομικής Θεωρίας
..."ιστογραμμή"...
..."ιστογραμμή"...