 |
| Τάσσος Δίκας, μελάνια, 1972 |
(αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν: 1η διαπίστωση)
Των Τάσσου Δίκα και Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου
*
Εισαγωγή: Από την έναρξη της
επίπονης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., την προκήρυξη του
δημοψηφίσματος, το απρόσμενο για πολλούς αποτέλεσμα του 61,3% «Όχι» (28 Ιουνίου του 2015),
και μέχρι την επώδυνη ουσιαστικά συμφωνία (19 Αυγούστου 2015, 3ο μνημόνιο) για την νέα δανειακή
σύμβαση, (σημ. Τ.Δ. αλλά και στη συνέχεια όσων ακολούθησαν επί 1,5 χρόνο μετά μέχρι σήμερα) έγιναν με τραυματικό τρόπο κατανοητές μερικές αλήθειες και
πραγματικότητες, που μας προβληματίζουν ως πολίτες και μας χειραφετούν πολιτικά
και συνειδησιακά, για το τι μας περιβάλλει σε ευρωπαϊκό και γενικότερο πολιτικό
επίπεδο.
Από τότε όσα
διαδραματίστηκαν μέχρι και σήμερα (σημ. Τ.Δ. Φεβρουάριος του 2017) επιβεβαιώνουν την ιδιομορφία,
ιδιαιτερότητα, πολυπλοκότητα του όλου πλαισίου της υπόστασης της Ε.Ε. μέσα στο
οποίο μία κυβέρνηση της αριστεράς στη Ελλάδα, με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα,
προσπαθεί να δώσει το δικό της στίγμα, με κοινωνικό πρόσημο έχοντας αντιμέτωπο
το ίδιο το νεοφιλελεύθερο περιβάλλον που διαπερνά το μεγαλύτερο τμήμα της
πολιτικής εκπροσώπησης των ευρωπαϊκών κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Aφορά την υπόσταση της ίδιας της σημερινής Ευρωζώνης (όχι στη γενικότητά της), άλλα στην πραγματικότητά της ως απόρροια συσχετισμών, αντιλήψεων, λειτουργίας, πρακτικών των θεσμών, των οργάνων, των εκπροσώπων και των πολιτικών που προβληματίζουν βαθύτατα τους πολίτες, όχι μόνον της χώρας μας, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης.
Aφορά την υπόσταση της ίδιας της σημερινής Ευρωζώνης (όχι στη γενικότητά της), άλλα στην πραγματικότητά της ως απόρροια συσχετισμών, αντιλήψεων, λειτουργίας, πρακτικών των θεσμών, των οργάνων, των εκπροσώπων και των πολιτικών που προβληματίζουν βαθύτατα τους πολίτες, όχι μόνον της χώρας μας, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης.
Υπόσταση της Ε.Ε. και
ειδικότερα της ευρωζώνης, όπου οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν
τους ευρωπαϊκούς λαούς αποδεικνύεται ότι ακολουθούν συνειδητά
χρηματοοικονομικές πολιτικές, με επίκεντρο την λιτότητα, πολιτικές που
«ταιριάζουν» κυρίως σε μία περιορισμένη ομάδα κρατών με επίκεντρο την Γερμανία.
Στην Γερμανία την τελευταία
δεκαπενταετία, το παραγωγικό μοντέλο της «επιβλήθηκε» σταδιακά στην κοινωνία
από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα -μέσα από εργασιακές, συνταξιοδοτικές,
ασφαλιστικές υποχωρήσεις σε ανύποπτο χρόνο- προκειμένου να πετύχει παραγωγικούς
και εξαγωγικούς στόχους προϊόντων τεχνολογικής ποιότητας, με αντάλλαγμα την
δημιουργία θέσεων εργασίας, παράλληλα με την προσπάθεια αναγνώρισής της (σε
συνθήκες παγκοσμιοποίησης) ως δόκιμο μοντέλο σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής.
Το παραγωγικό της μοντέλο διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες -κυρίως του νότου- και φιλοδοξεί να συνεχίζει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στα τεκταινόμενα της Ε.Ε. επιδιώκοντας να επιβάλει (και μέσα από δικές της αντιθέσεις) κατά το δυνατόν δικούς της όρους στο ευρωπαϊκό οικονομικό γίγνεσθαι.
Το παραγωγικό της μοντέλο διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες -κυρίως του νότου- και φιλοδοξεί να συνεχίζει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στα τεκταινόμενα της Ε.Ε. επιδιώκοντας να επιβάλει (και μέσα από δικές της αντιθέσεις) κατά το δυνατόν δικούς της όρους στο ευρωπαϊκό οικονομικό γίγνεσθαι.
Ας μη λησμονούμε ότι οι
πολιτικές αυτές κατά βάση είναι τραπεζοκεντρικές και οικονομοκεντρικές και
σίγουρα μη οραματικές, μη κοινωνιοκεντρικές και απολύτως στοχευμένες σε
χρηματοπιστωτικούς στόχους, που η συνθετότητά τους (όχι τυχαία) δεν επιτρέπει
την εύκολη κατανόηση από την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών (αλλά και ικανής
μερίδας πολιτικών) των ταξικών στοχεύσεων που υπηρετούν.
Παράλληλα ας μην υποτιμούμε κοινωνιολογικά τον παράγοντα της ίδιας της γερμανικής αντίληψης της πολιτικής, απόρροια και της ιδιότυπης αντίληψης περί του κράτους αλλά και εκείνης της προτεσταντικής αντίληψης της ζωής.
Παράλληλα ας μην υποτιμούμε κοινωνιολογικά τον παράγοντα της ίδιας της γερμανικής αντίληψης της πολιτικής, απόρροια και της ιδιότυπης αντίληψης περί του κράτους αλλά και εκείνης της προτεσταντικής αντίληψης της ζωής.
Η μεγάλη αλήθεια όμως που
αφορά την αφετηρία της οικονομικής ανάκαμψης της Γερμανίας, μετά τον 2ο
Παγκόσμιο πόλεμο ήταν η πολιτική βούληση των υπολοίπων κρατών να δεχθούν -όπως
εύστοχα επεσήμανε ο πρωθυπουργός στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο- να υποβοηθήσουν την
ανάκαμψή της μέσα από την συνθήκη του Λονδίνου του 1953 που ελάφρυνε (μεταξύ
άλλων χαριστικών πράξεων) το χρέος της κατά 66%.
Η διαγραφή του μεγαλύτερου
μέρους του δημόσιου και του ιδιωτικού χρέους της Γερμανίας το 1953 και η
ελάφρυνση των όρων αποπληρωμής του υπολοίπου αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο για το
λεγόμενο “γερμανικό θαύμα” μετά το 1950.
Η Ελλάδα ήταν μία από τις πιστώτριες χώρες που συνυπέγραψαν τη Συμφωνία. "Η σημερινή όμως ηγεσία της Γερμανίας όχι μόνο αγνοεί τα διδάγματα της Συμφωνίας του 1953, αλλά επιδεικνύει μοναδική αδιαλλαξία έναντι της Ελλάδας και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών". (βλ.Φραγκακάκη Μαρία, Η συμφωνία του 1953 για το χρέος της Γερμανίας: Ένα επίκαιρο ιστορικό προηγούμενο, Η Αυγή, Δευτέρα, 10.8.2015)
Η Ελλάδα ήταν μία από τις πιστώτριες χώρες που συνυπέγραψαν τη Συμφωνία. "Η σημερινή όμως ηγεσία της Γερμανίας όχι μόνο αγνοεί τα διδάγματα της Συμφωνίας του 1953, αλλά επιδεικνύει μοναδική αδιαλλαξία έναντι της Ελλάδας και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών". (βλ.Φραγκακάκη Μαρία, Η συμφωνία του 1953 για το χρέος της Γερμανίας: Ένα επίκαιρο ιστορικό προηγούμενο, Η Αυγή, Δευτέρα, 10.8.2015)
Παραπομπή: anixneuseis gr
άρθρο των Τάσσου Δίκα και Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου
>Στον αστερισμό της πολυπλοκότητας: Αναζητώντας την Πολιτική υπό το πέλμα ενός παράδοξου «ρεαλισμού» ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ 1η: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ (20-8-2015)
άρθρο των Τάσσου Δίκα και Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου
>Στον αστερισμό της πολυπλοκότητας: Αναζητώντας την Πολιτική υπό το πέλμα ενός παράδοξου «ρεαλισμού» ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ 1η: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ (20-8-2015)
(*) Ο Τάσσος
Ν. Δίκας είναι αρχιτέκτονας και ο Γιώργος Θ. Χατζηκωνσταντίνου είναι Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας.
..."ιστογραμμή"...