 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 2002 |
τoυ Τάσσου Ν. Δίκα, αρχιτέκτονα *
Η συγκυρία -και μετά το πρόσφατο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ- είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σημαντική, γιατί αφ ενός το γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον είναι πολλαπλά τραυματισμένο από την πολύχρονη οικονομική κρίση και την ουσιαστική χρεοκοπία του οικονομικού εποικοδομήματος και αφ ετέρου γιατί ήδη μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις το μεγαλύτερο πλέον πολιτικά κομμάτι της αριστεράς -ο ΣΥΡΙΖΑ- συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας.
H ελληνική κοινωνία εξελίσσεται, μέσα από την υπαρκτή
επιτροπεία, μέσα από υπαρκτές αντιθέσεις και αντιφάσεις, μέσα από επιρροές και
δεσμευτικά πλαίσια που υπαγορεύονται εν πολλοίς από τις μνημονιακές δεσμεύσεις,
την καθημερινότητα των επιπτώσεων των επώδυνων μέτρων από τη μια και την
αγωνιώδη και ειλικρινή προσπάθεια των μελών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ –
Οικολόγων, της εφαρμογής παράλληλων ανακουφιστικών μέτρων από την άλλη.
Ο
πόλεμος για την ανάκαμψη της οικονομίας με επίκεντρο τη βελτίωση της
οικονομικής κατάστασης κάθε νοικοκυριού που επηρεάζει καταλυτικά κάθε μέλος της
οικογένειας ατομικά είναι μονόδρομος και δύσβατος. Η διέξοδος από τη κρίση
προϋποθέτει την οικονομική διέξοδο του κάθε νοικοκυριού, του κάθε επαγγελματία,
του κάθε νέου που ασφυκτιά από τα δεδομένα της εργασιακής υποαπασχόλησης και
ανεργίας.
Εδώ
ο ρόλος του κόμματος και των ενεργών μελών του είναι σημαντικός και
πολυεπίπεδος και εδώ -δυστυχώς- εντοπίζονται μεγάλα κενά, παραλήψεις και
ατολμίες αλλά και οργανωτικές αδυναμίες και αναντιστοιχίες με τα μεγάλα
ζητούμενα της αριστεράς, που ήδη μετά το Συνέδριο γίνεται προσπάθεια να
ξεπεραστούν
Οι
τάσεις στο θέμα αυτό αντικειμενικά δεν μπόρεσαν να συνεισφέρουν ως όφειλαν (με
θεωρητικές επεξεργασίες, ειδικές ανοικτές συζητήσεις και άλλες πρωτοβουλίες για
να «δικαιολογήσουν» την έννοια του ρεύματος) με παράλληλη υποβοήθηση της
αποσαφήνισης και εμπλουτισμού στα μέλη (και όχι μόνο) αυτής της πολιτικής
ιδιαιτερότητας (αλλά και πολιτικά αντιφατικότητας) που ιστορικά «έλαχε» στον
ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Τον ρόλο αυτό σε κάποιο βαθμό το
έπαιξε (και σωστά) το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς.
Αναπόδραστα
-και πέρα από καλές προθέσεις- δημιουργούνται μέλη δύο επιπέδων και δύο δυνατοτήτων,
δηλαδή οι εντός και οι εκτός των ιστορικών -κατά τα άλλα- τάσεων.
Το
ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η ύπαρξή τους γίνεται περισσότερο αισθητή όσο
ανεβαίνει κανείς τα υφιστάμενα οργανωτικά του κλιμάκια. Αντίθετα είναι αδιάφορα
είτε και «ενοχλητικά» για το ευρύ σώμα των υποστηρικτών και των ψηφοφόρων του
ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτόχρονα
-αντικειμενικά και πέρα από προθέσεις- δημιουργούνται ιδιότυπες εσωτερικότητες
που δεν υποβοηθούν στην όσμωση όλων των μελών σε όλα τα επίπεδα ισόρροπα
ανεξαρτήτων «εσωτερικής» τοποθέτησης...
Οι
τάσεις αυτές (ως μη ολοκληρωμένες ιδεολογικοπολιτικές σφαιρικότητες) δεν
υποβοηθούν την δυναμική ανοικτού κόμματος εσωτερικά (προς τα μέλη και από τα
μέλη) αλλά ούτε και την εξωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ προς τους πολίτες, ιδιαίτερα
όσων αποτελούν το εκλογικό του στήριγμα και που εξ ορισμού αποτελούν το πλέον
κοντινό ακροατήριο. Αναπόδραστα -πέρα από καλές προθέσεις- ενέχουν μέσα τους το
στοιχείο του μηχανισμού που αποτελεί ξεπερασμένη αντίληψη πολιτικής λειτουργία
ισοτίμων πολιτών – μελών.
Ο
ανοικτός διάλογος για την δημιουργική υπέρβαση των υπαρχουσών τάσεων (ως
υπαρκτών «ψηφίδων» και πραγματικής παρακαταθήκης της ιστορικής της διαδρομής
του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ) ως κόμματος της κυβερνώσας -πλέον- αριστεράς, είναι
αναγκαίος και η υποκατάστασή του από ένα μόνιμο και συντεταγμένο διάλογο ιδεών
και ουσιαστικών ανοικτών ρευμάτων πολιτικής σκέψης. Το ίδιο το κόμμα μπορεί και
πρέπει να αποτελεί με τα τις Οργανώσεις μελών, τα Τμήματα και τις νέες
οργανωτικές δομές του ένα «συμμετοχικό εργαστήρι πολιτικής».
Ο
μόνιμα ειλικρινής και ανοικτός διάλογος και μετά το 2ο Συνέδριο
είναι αναγκαίος, προκειμένου -προοπτικά- να χειραφετηθεί ανεμπόδιστα και
απροσχημάτιστα η όλη δομή του κομματικού του γίγνεσθαι, με επίκεντρο τα μέλη
και τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και με σημαντικό ρόλο και στην νέα γενιά και
με επίκεντρο τα στρώματα της κοινωνίας εκείνα που έχουν πληγεί περισσότερο από
την οικονομική κρίση και βιώνουν την υποαπασχόληση και ανεργία.
Ο
ουσιαστικά ανοικτός ρόλος προς την κοινωνία των Οργανώσεων Μελών και των Τμημάτων
του (μαζί με όλες τις συλλογικές κοινωνικές εκφράσεις και κινήματα της
εργασίας, της αλληλεγγύης, της επιστήμης και του πολιτισμού) μπορεί να
αποτελέσει την προωθητική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος, συνοδοιπόρος στον
κοινό δρόμο της εξόδου από την κρίση -αλλά με διακριτή αυτονομία- της
κυβέρνησης και κοινοβουλευτικής ομάδας που καλούνται να λειτουργούν με
αλληλοεπίδραση με τον ίδιο τον πολιτικό φορέα του ΣΥΡΙΖΑ.
Παραπομπή: leftview gr άρθρο του Τάσσου Ν. Δίκα > H ιδιαιτερότητατουΣΥΡΙΖΑ: από το χθες, στο αύριο (7.
Το συμμετοχικό εργαστήρι πολιτικής)
* Ο Τάσσος Δίκας, είναι αρχιτέκτονας, μέλος της Ο.Μ. Μηχανικών και του Τμήματος Τέχνης & Πολιτισμού ΣΥΡΙΖΑ
Θεσσαλονίκης
..."ιστογραμμή"...
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ 4η : ΟΙ
ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ, ΟΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ
..."ιστογραμμή"...