 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1997 |
Κάποτε - σήμερα φαντάζει σαν να μην υπήρξαν στη σύγχρονή μας Ιστορία - οι πολιτικοί αξιολογούνταν έχοντας ως μέτρο τον πολιτικό τους λόγο. Και ως λόγος, εννοούνταν η ικανότητά τους να εκφέρουν δομημένη, έλλογη και ορθολογική σκέψη, που είχε αρχή - μέση - τέλος, στηριζόταν σε αποδεικτέα επιχειρήματα και μπορούσε να τεθεί στην κρίση και στην αντιπαράθεση, μέσα από τεκμηριωμένα στοιχεία και αξιόπιστα δεδομένα.
Από την άλλη πλευρά, οι ανάξιοι πολιτικοί, επονομαζόμενοι και πολιτικάντηδες, εισέπρατταν τη χλεύη και την απαξίωση, στην καλλίτερη περίπτωση τη θυμηδία του εκλογικού σώματος. Γι’ αυτούς, ο πολίτης ερμηνεύονταν ως πελατεία, ως χειραγωγίσιμο υποκείμενο και για τους ακραίους της πολιτικής δεξιάς, ως νομιμόφρων και εθνικόφρων.
Δυστυχώς - ενδεχόμενα κατ’ άλλους ευτυχώς και με περισσή ικανοποίηση - οι πολιτικοί που τιμούσαν τον λόγο τους, πέθαναν ή βρίσκονται σε εθελούσιο κατ’ οίκον περιορισμό. Το γύρισμα του αιώνα, μαζί με τις τεχνολογικές και τις πληροφορικές εξελίξεις - για κάποιους θεωρούνται ως «επαναστάσεις» -, έφερε και το μεταμοντέρνο στη ζωή μας. Έφερε έναν ακραίο σχετικισμό στις αξίες, στα ιδεώδη, στις θέσεις, ενώ την ίδια ώρα η επιστημονικότητα βάλλεται και αμφισβητείται στο όνομα των τάσεων, των δημοσκοπήσεων και του πολιτικού μάρκετινγκ. (δείτε τη συνέχεια)
Συνέχεια: ..."μεταμοντέρνοι θορυβούντες"...(>άρθρο<)
Αυτό που είναι και το βλέπουμε (το αντικειμενικό), δεν λέγεται με το όνομά του. Τουναντίον, παραφράζεται, παραποιείται και παραμορφώνεται για να ειπωθεί κάτι άλλο, βολικό και συμφέρον για τους αρνητές του ορθού λόγου και τους δόλιους πολιτικούς παραχαράκτες. Η αντικειμενικότητα υποχωρεί προς όφελος ενός χυδαίου υποκειμενισμού και η πολιτική αντιπαράθεση χάνεται σε φωνητικές χασμωδίες ψηφιακά κατασκευασμένων πολιτικών προσώπων, που με κομπασμό τους περιφέρουν στις τηλεοπτικές οθόνες αυτόκλητοι και αυτόχριστοι δημοσιοαναλυτές.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ειδήσεις αλλοιώνονται, κατασκευάζονται με αντίτιμο λίγα χάρτινα ευρώ και αναπαράγονται ασύστολα και ανερυθρίαστα στα μεταμοντέρνα κοινωνικά δίκτυα (οι επιβληθείσες θεότητες του αιώνα μας). Ο πολιτικός αντίλογος υποβιβάζεται και ευτελίζεται σε συντετμημένες και ανορθόγραφες προτάσεις που εμφανίζονται στις οθόνες των smartphones, των tablets και των laptops, μέσω sms, hashtags και άλλων αγγλικών νεολογισμών -επάξιων μαρτύρων μιας αναίμακτης κυριαρχίας του οικονομικού ιμπεριαλισμού, που έχει λάβει το όνομα «παγκοσμιοποίηση».
|
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1997 |
Εάν και εφόσον, αυτοί που πασχίζουν να ορίζουν τα πολιτικά προτάγματα και οι καταναγκαστικά διαμορφωτές των πολιτικών και οικονομικών μας αναγκών, διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει η επιθυμητή (κατ’ αυτούς και γι’ αυτούς) υποταγή και υπακοή (η οποία οφείλει να παρουσιάζεται ως ενσυνείδητη και υιοθετημένη από το εκλογικό σώμα), τότε ο μεταμοντέρνος λόγος, αναβαθμίζεται σε θόρυβο. Αυτός ο μεταμοντέρνος θόρυβος, ο άναρθρα κραυγάζων, εισέρχεται στη ζωή μας μέσα από τις ειδήσεις των μεγαλοεπιχειρηματικών μέσων, τις εκπομπές των τηλεαστέρων που μαγειρεύουν, ψωνίζουν, κουτσομπολεύουν και ρητορεύουν ενώ ρεύονται και ξύνονται, είναι η κατάλυση της δημοκρατίας και η επιβολή μιας νέου τύπου δικτατορίας.
Είναι η εικονική, ψηφιακή και διαδικτυακή επιβολή μιας φασιστικής έμπνευσης νόμου και τάξης, που «ενδύεται» με -κατά περίπτωση- έννομες «φορεσιές», διατηρώντας όμως το μαύρο χρώμα και τα ολοκληρωτικά σύμβολα. Μέσα από τα φαινομενικά αστραφτερά και φανταχτερά ρούχα των απολίτικων πολιτικών υποκειμένων (αυτών που έχουν φτιάξει τα υπερχρεωμένα μέσα), υπάρχει η κενότητα και η ψευδότητα. Από τα κινούμενα χείλη τους, εκφέρεται ο λόγος της απολυτότητας των θέσεων και του σχετικισμού των καταστάσεων.
Είναι ο σύγχρονος φασιστικός λόγος. Και για να είναι πειστικός, αφού αδυνατεί να είναι έλλογος και να διατυπώνει επιχειρήματα, είναι θορυβώδης και αλαλάζων. Αυτόν ακούμε, με αυτόν ζούμε, αυτόν προσπαθούν να μας επιβάλουν. Εμείς, σε αυτόν, θα υποταχθούμε;
πηγή: tvxs.gr άρθρο του Γιάννη Μάρκοβιτς > Μεταμοντέρνοι θορυβούντες
..."μεταμοντέρνοι θορυβούντες"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...