 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
Σαν σήμερα το 2015, παραμονές του δημοψηφίσματος, οπότε το καλοκαίρι έμοιαζε με απειλή, έγραψα το πρώτο άρθρο μου στο παρόν ιστορικό έντυπο / φωνή της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ήταν το πρώτο από τέσσερα που ακολούθησαν, ένα κάθε εβδομάδα του Ιουνίου, αναφορικά με τη διαπραγμάτευση και τη θέση της χώρας σε αυτήν από την άποψη του Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, στο οποίο προ 17ετίας ειδικεύθηκα και φρονώ πως κατανοώ όσο λίγοι.
Όχι, δεν ήμουν «του κόμματος», όχι, δεν είχα «κονέ», όχι, δεν πήγα «συστημένος». Με την ιδιότητα του πολιτικά ανήσυχου νομικού επιστήμονα πήρα το θάρρος να ζητήσω να δημοσιεύσω κάποιες τεκμηριώσεις σχετικά με τη βιωσιμότητα της δανειακής σύμβασης, αλλά και της ιδίας της Ε.Ε., και για τη συνεπαγόμενη αναγκαιότητα του Όχι, με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα όταν η Ελλάδα φλέρταρε με τον διχασμό.
Μετά το δημοψήφισμα, το φθινόπωρο, ξεκίνησε η πιο τακτική, εθελοντική συνεργασία μου με την "Αυγή" με επίκαιρα και επετειακά, πιο πολιτικού χαρακτήρα άρθρα, πάντα όμως με σημείο την κοινωνική ανάπτυξη και με όπλο τη μεγαλύτερη δυνατή επιστημονική προσέγγιση. Η ιδεολογική φόρτιση δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος, σίγουρα όχι για την Αριστερά.
Στο ερώτημα "γιατί στην 'Αυγή'", απαντώ ως ακολούθως. Γιατί η "Αυγή" δεν είναι έντυπο του φαντασμαγορικού marketing αλλά της δεοντολογικής ειδησεογραφίας. Γιατί η "Αυγή" είναι το έντυπο του λαού χωρίς να λαϊκίζει, είναι το έντυπο του εκλεπτυσμού χωρίς να ελιτίζει, είναι το έντυπο του πολιτισμού χωρίς να κουλτουρίζει. Πάνω απ' όλα όμως είναι έντυπο ανοιχτό στην κοινωνία. (δείτε τη συνέχεια)
Συνέχεια ..."ένας χρόνος με τη φωνή της αριστεράς"...(>άρθρο<)
Σε αυτό το αγνό, εκτός illustration, αγωνιστικό έντυπο αρθρογραφούν όσοι ανησυχούν για την «υπόθεση Κοινωνία». Μέσα σε αυτό το αξιακό πλαίσιο οι διαφορετικότητες που εισφέρονται από τους αρθρογράφους συνθέτουν ένα γοητευτικό μωσαϊκό. Αυτό άλλωστε είναι η ίδια η Αριστερά, ένα μωσαϊκό τολμηρών σκέψεων, συνειδησιακών αναζητήσεων, καινοτόμων ιδεών, αξιολογικών ενδοιασμών, ριζοσπαστισμού αλλά και θυμόσοφης εγκράτειας. Η Αριστερά δεν είναι μονοσήμαντη, αλλά συνδυαστική και συνθετική, είναι η μεγάλη αγκαλιά στην οποία χωρούν όλοι όσοι φιλοδοξούν το «εγώ» τους να αναδειχθεί μέσω ενός λαμπρού «εμείς». Αυτό το «εμείς» είναι το σήμα κατατεθέν της "Αυγής"!
Σε αυτό το πλαίσιο προσπάθησα να εισφέρω τις σκέψεις μου έναν χρόνο τώρα. Σκέψεις που προκάλεσαν τέρψη του νου αλλά και έντονη κριτική αντίθεση, σκέψεις που προκάλεσαν συνέντευξή μου στην ΕΡΑ αλλά και πλαγιαρισμό από δεκαέξι blogs. Τα έχει αυτά ο δημόσιος λόγος.
Με την αρθρογραφία μου ταξίδεψα τον νου του φίλου - αναγνώστη από την ελληνική καθημερινότητα των κόκκινων δανείων και του ασφαλιστικού έως τη δοκιμαζόμενη Βρετανία, τη γη των επαναστάσεων και των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και τη δοκιμαζόμενη Ρωσία που βιώνει διαρκή «μεταπολίτευση». Δεν είμαστε οι μόνοι που δοκιμαζόμαστε τα τελευταία χρόνια της παγκοσμιοποίησης, κόσμος υπάρχει και εκτός Ευρωζώνης.
Στις γιορτές (Χριστούγεννα και Πάσχα) άγγιξα το ζήτημα «χριστιανισμός» από την κινηματική, μεταρρυθμιστική και αναπτυξιακή του διάσταση. Ο χριστιανισμός δεν είχε μόνο όραμα, αλλά και επίπονο πρόγραμμα. Μας διδάσκει πως η κοινωνική αλλαγή, για να έχει διάρκεια και προοπτική, πρέπει να ξεκινά από κάτω, από τις συνειδήσεις έκαστου ανθρώπου - πολίτη ως επίμονη, αέναη και ειρηνική διαδικασία γιατί οι αιματηρές αλλαγές ακυρώνονται μακροπρόθεσμα από το ίδιο το συλλογικό υποκείμενο.
Είκοσι επτά συνολικά άρθρα διαβίβασα σε φίλους, ομοϊδεάτες, από πολιτικά ενεργούς πολίτες έως και κυβερνώντες για να προσκαλέσω την ανατροφοδότησή τους. Άπαντες με τίμησαν με αυτήν. Αισθάνομαι ευγνώμων σε όλους όσοι στήριξαν την προσπάθεια ενός ανήσυχου δικηγόρου να βάλει το δικό του λιθαράκι στην ευρύτητα της αριστερής διανόησης και στη φαρέτρα των ιδεών - όπλων για δράση.
Ευχαριστώ, Αυγή!!!
* Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι φίλος μας
πηγή: avgi.gr άρθρο του Δημήτρη Π. Κυριακαράκου > Ένας χρόνος με τη φωνή της αριστεράς
..."ένας χρόνος με τη φωνή της αριστεράς"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...