 |
| ΤάσσοςΔίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
- Οι φράχτες αποτελούν έναν παραλογισμό, γιατί είναι σαν να θέλεις να κρατήσεις στη φούχτα σου το νερό από ένα ποτήρι που έχει ξεχειλίσει. Δεν έχουν καμιά σημασία τα κίνητρα και οι πολιτικές σκοπιμότητες που τους επέβαλαν. Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό είναι πως οι φράχτες αποτελούν, δυνάμει, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Το προσφυγικό και η ισλαμική τρομοκρατία υπήρξαν οι αστάθμητοι παράγοντες, η θρυαλλίδα και ο καταλύτης για τις πολιτικές ηγεσίες αλλά και τις κοινωνίες, που τελούσαν εν υπνώσει κατά τη μεταπολεμική ειρηνική περίοδο, λόγω οικονομικής ευμάρειας, η οποία, παρά τις ψευδαισθήσεις, δεν θα μπορούσε να κρατήσει αιώνια.
Έτσι, λοιπόν, η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, η οποία στηρίζεται, υποτίθεται, σε θεσμούς δικαιοσύνης και ισονομίας, σε κανόνες κοινούς για όλα τα κράτη και τους πολίτες, τρίζει εκ θεμελίων, καθώς οι αποφάσεις λαμβάνονται από ένα κογκλάβιο το οποίο λειτουργεί κεκλεισμένων των θυρών, εν είδει ολιγαρχικού καθεστώτος.
Στην πραγματικότητα οι αποφάσεις που παίρνονται στις κορυφές μένουν στα χαρτιά, καθώς δεν προβλέπουν κυρώσεις σε περίπτωση μη τήρησης και υλοποίησής τους. Επομένως πρόκειται για αποφάσεις εκτός πραγματικότητας. Κυρώσεις επιβάλλονται μόνον σε αδύναμες και εξαρτημένες χώρες όπως η Ελλάδα και αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο.
Η οικονομική ασφυξία που έχει επιβληθεί στη χώρα μας, εξ αιτίας όχι μόνο των ξένων, εταίρων και δανειστών μας, αλλά και επειδή το πολιτικό μας προσωπικό είναι άβουλο και ανίκανο να δράσει προς το συμφέρον της χώρας και των πολιτών, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε μια νεοαποικία. Και τα πειράματα και οι πιέσεις συνεχίζονται, εις βάρος του κοσμάκη, εις βάρος μιας αξιοπρεπούς ζωής σε αυτή τη χώρα.
Ακούμε συνεχώς το γνωστό μότο, ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις των Μνημονίων. Καμία ελάφρυνση αν δεν τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα. Τα οποία στηρίζονται σε αποφάσεις που είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Και αν αυτές τις αποφάσεις τις παραβούμε, μετρώντας τες με άυλους αριθμούς σαν να ζούμε σε μπακάλικο του περασμένου αιώνα, έχουμε κυρώσεις, δηλαδή οικονομική καταστροφή.
Όχι μόνον οι αποφάσεις αυτές δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, αλλά υψώθηκαν και οι γνωστοί φράχτες στα σύνορα των όμορων χωρών εγκλωβίζοντας δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στη χώρα μας. Οι φράχτες είναι μια ανοησία, με πολύ βαρύ όμως κόστος στις ανθρώπινες ζωές. Οι φράχτες αποτελούν έναν παραλογισμό, γιατί είναι σαν να θέλεις να κρατήσεις στη φούχτα σου το νερό από ένα ποτήρι που έχει ξεχειλίσει. Δεν έχουν καμιά σημασία τα κίνητρα και οι πολιτικές σκοπιμότητες που επέβαλαν το χτίσιμο των φραχτών. Το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι πως οι φράχτες αποτελούν, δυνάμει, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Όμως κανείς από το κογκλάβιο της Ε.Ε. δεν επέβαλε κυρώσεις στις χώρες που έκαναν αυτά τα εγκλήματα. Περιορίστηκαν σε γελοίες και αστείες «συστάσεις» και «εκθέσεις», δηλαδή σε κενά γράμματα, που αφήνουν αυτά τα εγκλήματα χωρίς τιμωρία. Έτσι οι υπαίτιοι για την συνέχιση της τεράστιας αυτής ανθρωπιστικής κρίσης, συνεχίζουν απτόητοι να εφαρμόζουν τις παράλογες και εγκληματικές πολιτικές τους, αφού γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να πληρώσουν κανένα τίμημα γι' αυτές, ότι δεν θα έχουν καμία κύρωση.
Η κατάσταση αυτή, αργά ή γρήγορα, οδηγεί στο απόλυτο χάος τον πολιτισμένο κόσμο μας και το χάος οδηγεί στον πόλεμο και την καταστροφή.
πηγή: avgi.gr άρθρο της Αλκμήνης Ψιλοπούλου > Εγκλήματα χωρίς τιμωρία
..."εγκλήματα χωρίς τιμωρία"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"..