..."φλύαρη σιωπή ή «λαμογιά»;"...(>άρθρο<)

Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995

Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη
Το διήμερο της συζήτησης του ασφαλιστικού και του φορολογικού στη Βουλή «ακούστηκε» η πιο φλύαρη σιωπή. Μηδέν αντιπροτάσεις. Από τη συντριπτική πλειοψηφία των αντιπολιτευόμενων ρητόρων εκφωνούνταν μια απέραντη επανάληψη του ίδιου και του ίδιου καταγγελτικού κειμένου υπό μορφήν ομιλίας, που καταλάμβανε ολόκληρο τον διαθέσιμο χρόνο.

Οι αντιπολιτευτικές ομιλίες περιελάμβαναν «Μαδούρο», «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», το «τρίτο αριστερό Μνημόνιο» και άπειρα προσβλητικά επίθετα. «Ψεύτης», «προδότης» και λοιπά κοσμητικά. Πλήξη. Οι λογογράφοι ήταν ντεφορμέ λόγω πασχαλινού σπληνάντερου ή υπάρχει μόνον ένας που γράφει τα non papers; Περικοπές προσωπικού.

Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν ότι οι λύσεις για τη χώρα στην παρούσα συγκυρία είναι περιορισμένες, μερικοί δε από την αντιπολίτευση -πιο τολμηροί και εκτός κομματικής γραμμής- αφήνουν να διαφανεί η συμφωνία τους, αλλά γενικά κυριαρχεί ο καημός της απώλειας: ποιος είμαι και τι αξίζω εκτός εξουσίας; Θα τα λύσει ο ψυχαναλυτής.

Αλλά πράγματι δεν υπάρχει άλλος δρόμος; Οι πιο άκαμπτοι «αντιευρωπαίοι» είναι οι πρώτοι που κάνουν προφυλαγμένα και μετριοπαθώς σκληρή αντιπολίτευση. Ρητορείες τζούφιου μίσους στοιχειοθετούν ασχεδίαστη και επιτηδευμένα τραχιά αντιπαλότητα. Συμμορφωμένη αντιλογία. Τι γίνεται, λοιπόν, με την ελληνική πολιτική; Την ανάλυση, την κριτική, τη διαφωνία, την αντιπρόταση, τη συμφωνία; Εξαντλείται στο αγχωμένο και χοντροκομμένο «γιουρούσι», αφήνοντας την κυβέρνηση να τρέχει το σκοτεινό και δύσκολο πρόγραμμα; Κάποιοι πιο ψύχραιμοι «αντιπολιτευτές» περιμένουν, μόλις στρίψει η οικονομία, να έρθουν να τρυγήσουν το καλό, αφήνοντας τη λίγδα στους συριζαίους.

Εύκολες και βλακώδεις σκέψεις ενός παροιμιώδους παραπολιτικού αυτισμού. Αλλά το κακό δεν σταματά στη μεγαπολιτική και ανενδοίαστη ρηχότητα. Διευρύνεται. Διάφοροι τοπικοί ιμάμηδες, επικαλούμενοι έναν αόρατο λαό, βγάζουν διαδικτυακά διαγγέλματα απευθυνόμενοι στον Ομπάμα, τον Γιούνκερ, τον Τσίπρα ή γενικώς σε ό,τι τους λείπει από τη ζωή (συνήθως δόξα, προβολή, χρήμα και θαυμαστές). Καταγγέλλουν ό,τι κυκλοφορεί, ξεφορτώνουν ευθύνες, διακηρύσσουν.

Διάφορες φαιδρότητες. Άρχοντες της Περιφέρειας, της Αυτοδιοίκησης, άρχοντες (πρόεδροι πρωτίστως) συλλόγων, «συνδέσμων», παραληρηματικοί και ανασφαλείς μπλόγκερς, ζουν στη σκιά ενός Εγώ που είναι αδιευθέτητο ή, το χειρότερο, στη σκιά του εκβιασμού. Πετάνε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι (το χρωματισμένο απαραιτήτως αν έχουν περάσει τα πενήντα): Γιατί δεν γίνονται πολλές προσλήψεις στο Δημόσιο, γιατί πέρασε η τάδε τροπολογία κι όχι η δείνα (που ταιριάζει στον γιο μου), γιατί οι σκουπιδοντενεκέδες δεν έχουν καπάκια, γιατί δεν έφτιαξε η κυβέρνηση τη λακκούβα; Πού πάμε; αναρωτιούνται μπροστά στα μάτια της μαραμένης γυναίκας τους, Σάββατο βράδυ στην ταβέρνα. Τζάνκια της εξουσίας, αποτυχόντες πολιτικοί ή απλώς διεφθαρμένοι, λαμόγια και μικροσεΐχηδες μιας άθλιας και στασιμοποιητικής διαπλοκής.
Με αυτή τη μαύρη ύλη να κυριαρχεί, πώς μπορεί να οργανωθεί πολιτική; Πώς στο βασίλειο ενός ακρότατου ατομισμού και εγωισμού μπορεί να βρεθούν κώδικες επικοινωνίας και συνεργασίας; Γιατί η πολιτική φιλτράρεται και περνάει στον κόσμο μέσα από αυτή τη μούργα. Γιατί ό,τι και να κάνει κανείς θα φαίνεται πως υστερεί απέναντι στο ρουσφέτι που δεν έκανε, απέναντι στο λαμόγιο που δεν δωροδόκησε, απέναντι στη συμπλεγματάρα που δεν κολάκευσε.

Αλλά μέσα απ' αυτό τον σκληρό δρόμο αρνήσεων υπάρχει πολιτική ελπίδα. Υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας υποδείγματος, υπάρχει η δυνατότητα να βρεις τον ταλαντούχο που θες και όχι τον ευνοημένο που σου επιβάλλεται. Υπάρχει η δυνατότητα να νικήσει επιτέλους ο αξιοπρεπής και όχι ο γλείφτης καπάτσος. Γι' αυτή τη νίκη, τη νίκη της χρόνια καταπιεσμένης ποιότητας, αξίζει κανείς να το παλέψει.

ΥΓ.: (κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη)

 πηγή: avgi.gr άρθρο του Δημήτρη Σεβαστάκη > Φλύαρη σιωπή ή «λαμογιά»; 

 ..."φλύαρη σιωπή ή «λαμογιά»;"...(>άρθρο<)

..."ιστογραμμή"...