 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1990 |
Η πορεία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μπορεί από κάποιους να χαρακτηρίζεται αποτυχία και από κάποιους άλλους αδιέξοδο λόγω αδιαλλαξίας, αλλά αυτές οι προσεγγίσεις φαίνεται ότι απέχουν πολύ από την πραγματικότητα: το ναυάγιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόδειξη της αδυναμίας -ή μήπως της απροθυμίας- της Ε.Ε. και κυρίως του Βερολίνου να δώσει αμοιβαία πολιτικές λύσεις σε υπαρκτά πολιτικά προβλήματα μείζονος σημασίας.
Το αδιέξοδο, από όποια πλευρά και αν το σκεφτεί κανείς, είναι η πιο απτή απόδειξη επιβολής του δικαίου του ισχυρού εις βάρος του αδυνάμου. Και φυσικά αυτό σε κάθε περίπτωση είναι μία πολιτική επιλογή, η πρωτοβουλία της οποίας σχεδόν πάντα ανήκει στον ισχυρό. Και ενώ στις διμερείς σχέσεις η πρακτική αυτή έχει σχεδόν δεδομένο αποτέλεσμα, όλα ανατρέπονται όταν ο εκάστοτε ισχυρός προσπαθεί να επιβληθεί σε ομάδες κρατών που τυγχάνει να μοιράζονται με αυτόν την ίδια ομπρέλα. Αν μάλιστα ο ισχυρός, επενδύει το μέλλον του σε τέτοιου είδους «συμμαχίες», τότε η πολιτική της ισχύος μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για όλους.
Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιας μορφής συνασπισμούς άνισων και διαφορετικών εταίρων η επιβίωση εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τους συμβιβασμούς όχι μόνο μεταξύ των ισχυρών, αλλά και μεταξύ εκείνων που έχουν διαφορετικά «ύψη». Αυτή η ικανότητα, που είναι θέμα πολιτικών επιλογών, χτίζει το κατάλληλο κλίμα εμπιστοσύνης προκειμένου να αμβλυνθεί η -αυτονόητη-καχυποψία των μεν προς τους δε και διαμορφώνει ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Η ελληνική περίπτωση δείχνει ότι τελικά ο πιο ισχυρός Ευρωπαίος εταίρος, η Γερμανία, δεν θέλησε να ακολουθήσει το δρόμο του συμβιβασμού, αλλά αντίθετα έκρινε ότι για το ελληνικό πρόβλημα δεν πρέπει να βάλει ούτε σταγόνα νερό στο κρασί της. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο κάθε λογικός άνθρωπος εύλογα αναρωτιέται: Πρόκειται για μία αγκύλωση με βαθιά ιστορικά αίτια ή πίσω από αυτήν την επιλογή κρύβεται ένας απώτερος πολιτικός σχεδιασμός; Είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη, αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σήμερα τρίζει πολύ περισσότερο σε σχέση ποτέ άλλοτε. Στην περίπτωση που τα αίτια της αδιαλλαξίας έχουν ιστορικές ερμηνείες, τότε αργά ή γρήγορα το επόμενο μέτωπο θα αφορά σε κάποιο ισχυρό και τότε η προοπτική κατάρρευσης θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη.
Στην περίπτωση που πρόκειται για ένα στάδιο ενός γενικότερου πολιτικού σχεδιασμού για τον ευρωπαϊκό Νότο και την αδύναμη ευρωπαϊκή περιφέρεια, ο οποίος προσβλέπει σε αδύναμα πολιτικά σχήματα τα οποία θα αναφέρονται στο Βερολίνο ως το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς, τότε το ευρωπαϊκό μέλλον, όχι μόνο δυσοίωνο είναι αλλά και επικίνδυνο.
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε συνθήκες πειραματικού σωλήνα. Όποτε επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν τέτοιου είδους πολιτικές, ήταν ολέθριες όχι μόνο για το θύμα, αλλά και για τον θύτη. Η βιαιότητα που γεννιέται από την ανατροπή αυτής είναι τόσο σφοδρή ώστε παρασύρει στο διάβα της τα πάντα και κυρίως τους εμπνευστές και τους εγκεφάλους του σχεδίου.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Γ. Τριποταμιανού > Χωρίς πολιτική ή με αδιέξοδη πολιτική;
..."χωρίς πολιτική ή με αδιέξοδη πολιτική;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...