 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
Η Τουρκία κάνει εξωτερική πολιτική διά του προσφυγικού. Και προς την Ελλάδα με την αναβάθμιση των αμφισβητήσεων στο Αιγαίο και προς την Ευρώπη με την (απροσδόκητα) εύκολη αποδόμηση της Συνθήκης Σένγκεν. Στο Αιγαίο αλλάζει διαρκώς την αρχιτεκτονική των ροών. Το έχω εκφράσει δημόσια πολλές φορές ότι οι ροές έχουν πολιτική δομή.
Η Τουρκία αυξομειώνει τις πιέσεις με μια πολύ συνεκτική και ελεγχόμενη γεωμετρία -όπως αποδεικνύουν το Καστελόριζο, το Αγαθονήσι κ.λπ. Και από την άλλη η απολύτως κοντόφθαλμη κρατικοκεντρική επιλογή της Αυστρίας και των ακολούθων της, πέρα από την ασφυξία στη χώρα μας, δημιουργεί μια τερατώδη διαφορά: ουσιαστικά στρατιωτικοποιεί την αντιμετώπιση του προβλήματος. Γιατί, ναι μεν η κυρίαρχη ελίτ της γειτονικής χώρας ουσιαστικά έχει επιτρέψει στη στρατοχωροφυλακή να ανέχεται (τουλάχιστον) τα κυκλώματα διακίνησης, αλλά η πολιτική της ΥΠΕΣ της Αυστρίας οδηγεί μια ευρωπαϊκή δύναμη στη στρατιωτική επιλογή εναντίον μιας άλλης ευρωπαϊκής χώρας, της Ελλάδας.
Οι δύο συμπληρωματικά λειτουργούσες δυνάμεις συμπίεσης της χώρας μας είναι εξαιρετικά δύσκολα αφομοιώσιμες. Πέρα από τα προβλήματα με την οικονομία, έχουμε προβλήματα κοινωνικής συνοχής, μια απολύτως αυτοαναφορική (ενίοτε, μόνο, κακεντρεχή) αντιπολίτευση και αργή, ανακόλουθη διοίκηση. Αναφύεται όμως κι ένα υπερκείμενο πρόβλημα. Η ευρωπαϊκή πολιτική αποδεικνύεται γραφειοκρατική, φορμαλιστική και γι' αυτό απολύτως αναποτελεσματική.
Ξεφορτώνεται το προσφυγικό με διακηρύξεις ενός ουδέτερου και ξεδοντιασμένου ανθρωπισμού, με μισές επιχειρησιακές αποφάσεις τύπου hotspot ή με κούφιες αποφάσεις κορυφής, που αρκεί ένας τοπικός αστυνομικός υπάλληλος στην Αυστρία για να τις θρυμματίσει. Το «κενό» ευρωπαϊκής πολιτικής καλύπτεται από έναν επεκτεινόμενο, διάχυτο, πολυεστιακό, λαϊκό εκφασισμό.
Θα μπορούσε κανείς (αφελώς) να αναρωτηθεί: Γιατί οι χώρες του Κόλπου δεν αναλαμβάνουν μέρος του προσφυγικού; Γιατί δεν δημιουργείται μια ευρεία ζώνη ασφαλείας εντός της Συρίας, στοιχείο που θα μπορούσε να αποτελέσει το πρόπλασμα μιας σοβαρής ανακωχής και δρομολόγηση ειρηνευτικής λύσης; Γιατί δεν φορτίζεται και η Βουλγαρία, αφού η χερσαία οδός είναι ευκολότερη για τον διωκόμενο;
Πρέπει να υποσημειώσουμε ότι αναγκαστικά θα εφευρεθούν νέες πολιτικές. Ότι πολλά στερεότυπα θα διαλυθούν. Ότι η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να επινοήσει λύσεις. Ότι ενδεχομένως θα εμπλουτίσει τα εργαλεία της ακόμα και με μέσα που μέχρι χθες ήταν αδιανόητα. Ότι θα πρέπει να ασκήσει οικονομικές και πολιτικές πιέσεις σε όσες βαλκανικές χώρες προσχωρούν στην πρακτική κλειστών συνόρων. Ότι πρέπει πιο γρήγορα, τολμηρά και ευφάνταστα να ενοποιήσει τον δημόσιο χώρο, τις υπηρεσίες της, τις δομές, δημιουργώντας ένα διοικητικό συνεχές όπου η μία δομή θα συμπληρώνει την άλλη. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει άτυπα και στην πράξη στα ακριτικά νησιά.
Η καταστροφή των αυταρχικών κοσμικών καθεστώτων (Ιράκ, Λιβύη, Συρία), χωρίς λειτουργικό διάδοχο σχήμα, δημιούργησε χάος εμφυλίων και τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή με έκρηξη του προσφυγικού. Η μόχλευση που αυτό δημιουργεί στο ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, αλλά και στο κοινωνικό πεδίο, φοβάμαι ότι επιλέγεται ως το πολιτικό εργαλείο όχι μιας μετα-αποικιακής Μέσης Ανατολής, αλλά μιας μετα-ευρωπαϊκής Ευρώπης.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Δημήτρη Σεβαστάκη >Το προσφυγικό ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής
..."το προσφυγικό ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...