 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 2002 |
Ώστε συμπληρώθηκε κιόλας ένας χρόνος με την Αριστερά στην κυβέρνηση. Το λες και δεν το πιστεύεις. Ένας χρόνος που άλλαξε πολλά, πάρα πολλά πράγματα όχι μόνο εντός της Ελλάδας, αλλά και σε επίπεδο Ευρώπης.
Ένας χρόνος που, είτε το θέλουν, είτε όχι (που σίγουρα δεν το θέλουν), είτε το κατανοούν είτε όχι (που σίγουρα το κατανοούν), η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και μάλιστα με δύο εκλογικές νίκες, άλλαξε για πάντα τη μορφολογία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Και έθεσε τα θεμέλια για μια διαφορετική αφήγηση στο τι εστί κυβερνητική εξουσία, για μια διαφορετική προσέγγιση στο τι εστί διοίκηση και μεροληψία προς όφελος των αδυνάτων. Εκείνων που κυριολεκτικά ρημάχτηκαν από τα χρόνια της άγριας λιτότητας που μετατράπηκε σε ανθρωπιστική κρίση.
Ένας χρόνος που πέρασε με τεράστιες δυσκολίες, δείχνοντας - σε όσους θέλουν να δουν και σε όσους θέλουν να ακούσουν ότι τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά απ' ό,τι στο παρελθόν ότι τα πράγματα δεν ήταν μοιραίο να γίνουν όπως έγιναν και να φτάσουν εδώ που έφτασαν.
Φυσικά είμαστε ακόμα στην αρχή, για να μην πούμε στην αρχή της αρχής. Ωστόσο τα πρώτα βήματα έγιναν, και μάλιστα στο πείσμα εγχώριων και εξωχώριων «φίλων» του ελληνικού λαού, που πολέμησαν αγριότατα και με όλα τα μέσα αυτά τα πρώτα βήματα ώστε η αλλαγή παραδείγματος να καταστραφεί εν τη γενέσει της. Να αποτελέσει μια κυβερνητική παρένθεση και μια άσχημη ανάμνηση προς γνώση και συμμόρφωση όσων τόλμησαν να εμπιστευτούν τη διακυβέρνηση της χώρας - για πρώτη φορά - στην Αριστερά.
Το πράγμα για όποιον θέλει να το δει είναι ξεκάθαρο: η κάθε μέρα της χρονιάς που πέρασε ήταν (και συνεχίζει να είναι έτσι) ένας τιτάνιος αγώνας με θεούς και δαίμονες. Όχι μόνο - και πρέπει να το πούμε αυτό - με τον εξαγριωμένο αντίπαλο, αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό της Αριστεράς. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το κορυφαίο παράδειγμα, αλλά όχι το μοναδικό. Είναι κι αυτό μέρος του σκληρού τιμήματος που χρειάζεται να πληρώσεις ώστε η φορά των γεγονότων να πάρει διαφορετική κατεύθυνση.
Παράξενη χρονιά. Γιατί δεν ήταν απλώς δύσκολη, αν και ο προσδιορισμός «δύσκολη» μοιάζει σχεδόν με σχήμα κατ' ευφημισμόν όταν κοιτάζεις πίσω και βλέπεις τι έγινε, τι δεν έγινε, τι θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε και τόσα άλλα. Το θέμα είναι αν έχουν βγει τα κατάλληλα συμπεράσματα. Αυτό βέβαια μένει να αποδειχτεί. Μένει να αποδειχτεί αν συνειδητοποιήθηκαν οι αστοχίες και οι αποτυχίες και για ποιο λόγο έγιναν. Γιατί βέβαια δεν είναι αυταπόδεικτο (μια τέτοια αντίληψη θα ήταν άκρως επικίνδυνη) ότι όλα, έστω υπό το αφόρητο βάρος των ποικιλόμορφων πιέσεων, έγιναν ακριβώς όπως έπρεπε να γίνουν.
Μένει, λοιπόν, να αποδειχτεί αν πράγματι έχουν αναλυθεί οι λόγοι της υπερβολικής αισιοδοξίας στις διαπραγματεύσεις με τους θηριώδεις εταίρους και αν πέρασε (είναι κι αυτό μέρος της βίαιης ωρίμανσης) η εποχή μιας ηθικοληπτικής εμπιστοσύνης στο δίκαιο των δικών σου θέσεων και αιτημάτων, αν πέρασε η εποχή της υποτίμησης του αντιπάλου, αντιλήψεις δηλαδή που ταλάνισαν αρκετές φορές τη χώρα.
Έτσι κι αλλιώς, όμως, ήταν πολύτιμος αυτός ο χρόνος και η κάθε μέρα του - ακριβώς επειδή κερδήθηκε από έναν αγριότατο αντίπαλο - ήταν μια πολύτιμη κερδισμένη μέρα μ' έναν τεράστιο όγκο γνώσης που κάποια στιγμή θα πρέπει να περάσει από το στάδιο της προστιθέμενης αξίας σε εκείνο της σύνθεσης που με τη σειρά της παράγει νέα ποιότητα γνώσεων και πράξεων.
Η Αριστερά έτσι κι αλλιώς διαθέτει ηθικό ανάστημα (όσο και αν αυτό καγχάσθηκε και καγχάζεται από εχθρούς και φίλους - όχι πάντοτε με αποκλειστική δική τους ευθύνη) και οραματικό περιεχόμενο στην πολιτική της. Και είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο που μπορεί να της δώσει την απαραίτητη προωθητική δύναμη για να προχωρήσει.
|
Το έργο το έχουμε ήδη δει και θα είναι κρίμα αν τη θέση των συμπερασμάτων καταλάβουν στείρες αντιπαραθέσεις, πυροτεχνήματα περί προδοσιών, κλαυθμοί και οδυρμοί για το ένδοξο παρελθόν της Αριστεράς (που οδυνηρά και για την Αριστερά και για τον τόπο έχει αποδειχτεί ότι δεν αρκεί από μόνο του για να αλλάξει τα πράγματα), χαλύβδινες πεποιθήσεις που μετατρέπουν την Αριστερά σε έναν τύπο υπερσυνδικαλιστικής οργάνωσης εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα που θα παρεμβαίνει καθοριστικά στον καιρό του και στην ιστορία. Αυτό άλλωστε δεν είναι ο στόχος;
Ή μήπως έπαψε το όνειρο της αλλαγής του κόσμου να δονεί την πολιτική της Αριστεράς; Αλλά, όσο τεράστιο είναι αυτό το όνειρο, άλλο τόσο τεράστιος είναι ο κόπος για να πραγματοποιηθεί. Δεν είναι λοιπόν - και ούτε θα μπορούσε να είναι - εμβατηριακή εκδρομή το έργο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Είναι και πόνος, είναι και κόπωση, είναι και φθορά, είναι και συνειδήσεις που θα εκμαυλιστούν («σαν έτοιμες από καιρό»), είναι και κίνδυνος αποκλεισμού εντός των τειχών της εξουσίας, είναι... και τι δεν είναι. Πάνω από όλα όμως είναι ένας ωραίος αγώνας που δεν πρέπει να χαθεί. Με κάθε θυσία.
Εδώ ακριβώς το παρελθόν της Αριστεράς ζητάει το μερτικό του: το μερτικό σ' έναν αγώνα που πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθεί.
ΜΟΤΟ
Δεν είναι λοιπόν εμβατηριακή εκδρομή το έργο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Είναι και πόνος, είναι και κόπωση, είναι και φθορά, είναι και συνειδήσεις που θα εκμαυλιστούν, είναι και κίνδυνος αποκλεισμού εντός των τειχών της εξουσίας, είναι... και τι δεν είναι. Πάνω από όλα όμως είναι ένας ωραίος αγώνας που δεν πρέπει να χαθεί. Με κάθε θυσία.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Κώστα Καναβούρη > Ένας χρόνος
..."ένας χρόνος"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...
..."ένας χρόνος"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...