 |
| syriza.gr |
Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Η ζητούμενη ισορροπία
Η Αριστερά προσεγγίζει ισόρροπα την διακυβέρνηση. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η βασική πρόκληση που έχει μπροστά της.
Κινείται μεταξύ κινημάτων και εξουσίας με αλληλοεπίδραση σε δημοκρατικό κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο. Ενισχύει κυβερνητικές αποφάσεις όταν είναι στην σωστή κατεύθυνση ή τις υποβάλλει στην έμπρακτη κινηματική κριτική όταν είναι σε λάθος κατεύθυνση.
Ταυτίζεται με την κυβέρνηση όταν αυτή πλησιάζει αισθητά το πρόγραμμά της ή την στηρίζει κριτικά όταν βλέπει ότι χρειάζεται χρόνος για να διορθωθούν επιμέρους λάθη ή να δοκιμαστούν νέες πολιτικές. Ελέγχει αυστηρά πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής και στελέχη της κυβέρνησης που ξεφεύγουν από τα πλαίσια της συλλογικής προσπάθειας και επαναλαμβάνουν πρακτικές του παλαιού πολιτικού συστήματος.Η κυβερνώσα Αριστερά δεν είναι – δεν θάπρεπε να είναι – ούτε το κόμμα ούτε η κυβέρνηση – είναι η ισορροπία και των δύο.Η κυβερνώσα Αριστερά δεν έχει την ασφάλεια της κριτικής που παρέχει η απόσταση από την εξουσία – ούτε την ασφάλεια της εξουσίας που της παρέχει η απόσταση από τον λαό.Δεν κινείται με μια εντολή κάθε τέσσερα χρόνια, δεν είναι μόνο εξουσία – συχνά κάνει μόνη της καλύτερα και πιο ουσιαστικά αντιπολίτευση στον εαυτό της από τις ανοησίες χωρίς ουσία της τυπικής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης των άλλων κομμάτων. (ΣΥΡΙΖΑ: το κόμμα και η κυβέρνηση, 8.10.15)
Ο χρόνος είναι πυκνός. Η κυβέρνηση δείχνει να εγκλωβίζεται ξανά στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές αφήνοντας αμήχανο τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις διαρροές για μέτρα που απειλούν να αφήσουν έωλες τις αριστερές δεσμεύσεις του ότι σε κάθε περίπτωση θα προστατεύσει τον λαό που τον επέλεξε να διαχειριστεί το 3ο μνημόνιο…
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κάνει όχι αυτό που θέλει αλλά αυτό που μπορεί – έχει άλλωστε υπογράψει μια συμφωνία που εάν τηρηθεί θα οδηγήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους, πράγμα που θα αποτελέσει την ριζική κίνηση απεγκλωβισμού από τη μη βιώσιμη κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική οικονομία και μαζί της ολόκληρη η ελληνική κοινωνία.
Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ είναι ο παράγοντας που οφείλει να κάνει (βρίσκοντας τους πρόσφορους τρόπους) αυτό που θέλει και όχι μόνο αυτό που μπορεί. Αλλιώς δεν έχει νόημα ύπαρξης ως απλός διαχειριστής ενός ακόμη μνημονίου. Η νέα συμφωνία/3ο μνημόνιο αλλά ακόμη και η κυβέρνηση συνεργασίας που την υπέγραψε, μόνο ως τακτικές του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ προς την επίτευξη των στρατηγικών του στόχων απεμπλοκής από τα μνημόνια, μπορούν να ιδωθούν. Δυο βήματα πίσω για ένα βήμα εμπρός.
Όμως που είναι το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ;
Τα κεντρικά του όργανα, ΚΕ και ΠΓ της ΚΕ, έχουν ανασυγκροτηθεί συμπληρώνοντας θέσεις αποχωρησάντων, εκλέγοντας νέα γραμματεία και γραμματέα και προγραμματίζοντας έκτακτο συνέδριο στα τέλη Φεβρουαρίου του 2016.
|
- Ποιος στο μεταξύ θα καθορίζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;
- Βάσει ποιου πολιτικού προγράμματος θα κρίνει ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική της κυβέρνησης;Όχι φυσικά εκείνου του προηγουμένου συνεδρίου του 2012… προφανώς οι εξελίξεις το έχουν ξεπεράσει προ πολλού. Αλλά άλλο πολιτικό πρόγραμμα δεν υπάρχει – το μόνο που υπάρχει είναι οι διεργασίες που γίνονται μέσα στην κυβέρνηση ή καλύτερα, ανάμεσα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που μετέχουν στην κυβέρνηση – και τις οποίες το κόμμα καλείται να στηρίξει ελλείψει άλλων, έστω μέχρι το συνέδριο.
Κι έτσι η κυβέρνηση είναι εκείνη που πρακτικά καθοδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ!
Η συμμετοχή μελών της κυβέρνησης στην ΠΓ του κόμματος, πρακτικά αυτό εξυπηρετεί: μπορεί να ονομάζεται «συντονισμός κόμματος-κυβέρνησης» αλλά στην ουσία είναι ο τρόπος να εξηγεί η κυβέρνηση στο κόμμα την εφαρμοζόμενη πολιτική και να αποκτά την συναίνεση ή την ανοχή του σε αυτήν.
Αλλά εδώ κάτι δεν πάει καλά… Δεν είναι μάλλον η σωστή σειρά…
Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ως συλλογικότητα νέες αποφάσεις για την νέα περίπλοκη κατάσταση.
Η κυβέρνηση έχει – και θάπρεπε να έχει αλλιώς δεν είναι κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως πως μπορεί να κρίνει την κυβερνητική πολιτική; Όταν δεν έχει επικαιροποιήσει συλλογικά τις θέσεις του για την διακυβέρνηση;
Προφανώς δεν μπορεί να κρίνει την κυβερνητική πολιτική – μόνο να την ακολουθεί μπορεί, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
|
- Παράδειγμα 1ον: Ασφαλιστικό – μέγα και καθοριστικό ζήτημα για την ελληνική κοινωνία και σημαντικό μέρος του 3ου μνημονίου: μεταξύ των κεφαλαιοποιητικών προτάσεων της επιτροπής σοφών, της ενίσχυσης του παλιού συστήματος με επιπλέον χρηματοδότηση (Ρομπόλης) και της κατάργησης των εισφορών και παροχής συντάξεων κατευθείαν από τον προϋπολογισμό (Γ. Σταμπουλής) η απόσταση είναι θηριώδης – μιλάμε για τρία διαφορετικά συστήματα στην ουσία – και στο βάθος υπάρχει και η ενοποίηση των ταμείων, η κατάργηση του ΟΑΕΕ, η αναλογικότητα των εισφορών με το εισόδημα κλπ κλπ. Τι λέει το κόμμα για όλα αυτά;
- Παράδειγμα 2ον: Τράπεζες, κόκκινα δάνεια, κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Είναι κόκκινη γραμμή για τον ΣΥΡΙΖΑ το ζήτημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»; Θα συνεχίσει να στηρίζει κριτικά την κυβέρνηση εάν υποκύψει στα σχέδια των δανειστών; Η άποψη Δραγασάκη για τράπεζες εκτός εποπτείας ΕΚΤ (τέτοιες έχουν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες) είναι εναλλακτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή προσωπική έκφραση ιδεών;
- Παράδειγμα 3ον: Φορολογία επιχειρήσεων – ειδικά νεοεισερχόμενων στην αγορά. ΦΠΑ από το πρώτο ευρώ; ΟΑΕΕ πριν το πρώτο ευρώ; Τι λέει το κόμμα για την νεολαία;
- Παράδειγμα 4ον: φράχτης στο Έβρο, ασφαλής δίοδος προσφύγων, καθημερινές εκατόμβες θυμάτων στο Αιγαίο – να πέσει ή όχι ο φράχτης;
- Παράδειγμα 5ον: Παιδεία, πανεπιστήμια, κολέγια: διπλώματα που αναγνωρίζονται επαγγελματικά δεν πρέπει να αναγνωρίζονται και ακαδημαϊκά; Να έρχονται για σπουδές στην Ελλάδα ξένοι φοιτητές ή να φεύγουν και οι έλληνες; – γιατί αν φοιτήσουν σε παράρτημα ξένου παν/μιου στην Ελλάδα και δεν στείλουν έξω το πολύτιμο συνάλλαγμα, τιμωρούνται με μη αναγνώριση ενώ αν ξοδέψουν το συνάλλαγμά μας στο Λονδίνο, επιβραβεύονται με ακαδημαϊκή αναγνώριση εδώ; Τι λέει το κόμμα;
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά – η ουσία είναι ότι στην διακυβέρνηση αυτός που δοκιμάζει πολιτικές βάσει της στρατηγικής του είναι το κόμμα, η συλλογικότητα δλδ που ζήτησε και πήρε την ψήφο και την εντολή απεμπλοκής από τα μνημόνια εντός ευρώ και ΕΕ – και η κυβέρνηση είναι αυτή που τις υλοποιεί στα στενά πλαίσια της νέας συμφωνίας με τους δανειστές. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως οι καθοδηγητικές ιδέες δεν παράγονται στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στο υπουργικό συμβούλιο και στο κάθε υπουργείο ξεχωριστά από τον υπουργό και τους συμβούλους του – ύστερα και «εκ των υστέρων» ζητείται και η συμφωνία του κόμματος.
|
Μέσα από την συμμετοχή αυτή, μπορούν να διαμορφωθούν και οι εισηγήσεις για το νέο πρόγραμμα του κόμματος και των θέσεων για το συνέδριο. Τα τμήματα του κόμματος που ούτως ή άλλως έχουν πίσω τους προγραμματικές διεργασίες χρόνων, να βρεθούν σε απευθείας διάλογο με τα αντίστοιχα υπουργεία – τα ζητήματα διαφωνιών να τίθενται σε ανοιχτά κομματικά σώματα, σε ειδικές συνδιασκέψεις, ημερίδες ή και φόρα με όσο το δυνατόν καλύτερη ενημέρωση, προετοιμασία και συμμετοχή. Ακόμη και μέσω διαδικτύου αλλά πάντως συγκροτημένα – με σεβασμό στους συμμετέχοντες, χρόνο εκτέλεσης, αρχή και τέλος.
Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι οι κυβερνήσεις πέφτουνε ενδεχομένως αλλά το κόμμα μένει. Και για να μείνει ζωντανό το κόμμα δεν πρέπει να ρευστοποιείται στην κυβερνητική καθημερινότητα, όσο επείγουσα ή κρίσιμη και αν είναι αυτή – αντίθετα, η Αριστερά κυβερνώντας μαθαίνει και αλλάζει: αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο συλλογικά – «ατομική αριστερά» δεν υπάρχει.
Δεν αρκούν λοιπόν οι εγγραφές νέων μελών – η αντιστοίχηση με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει να ανοίξει η κυβέρνηση τις διεργασίες της στο κόμμα, και το κόμμα να συμβάλλει με την συμμετοχή του σε κάθε διαμόρφωση και υιοθέτηση αποφάσεων σε όλα τα κρίσιμα θέματα. |
Δεν αρκούν λοιπόν οι εγγραφές νέων μελών – η αντιστοίχηση με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει να ανοίξει η κυβέρνηση τις διεργασίες της στο κόμμα, και το κόμμα να συμβάλλει με την συμμετοχή του σε κάθε διαμόρφωση και υιοθέτηση αποφάσεων σε όλα τα κρίσιμα θέματα. |
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί ούτε πρέπει να μπλοκάρει με την δημοκρατική του χρονοβόρα λειτουργία την κυβέρνηση αλλά ούτε και να λειτουργεί «εκ των υστέρων». Αλλά να ξαναλειτουργήσει ως η καθοδηγητική συλλογικότητα, ο συλλογικός νους, μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης από την μια και μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνίας από την άλλη – γιατί η Αριστερά είναι (πρέπει να είναι) η μικρογραφία μιας δίκαιης κοινωνίας που ελέγχει και ωθεί προς τα κει και θα υπάρχει ακόμη και όταν οι δανειστές, τα μνημόνια και οι σημερινές κυβερνήσεις θα είναι παρελθόν.
πηγή: toideologio.gr > άρθρο Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου > ΣΥΡΙΖΑ: Το κόμμα, που είναι το κόμμα;..."συριζα: το κόμμα, που είναι το κόμμα;"...(>άρθρο<)..."ιστογραμμή"...