 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρόο παστέλ, 1995 |
« Πώς φτώχυναν όλα" αναρωτιέται ο Χρόνης Μίσσιος , που προβληματίζεται έντονα, τι θα κάνουμε με τη ζωή μας , που μας δίνεται μια φορά.
«Δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί κάνουμε, ρε; Αντί
να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει
δολοφονώντας την» σχολιάζει και μου δίνει το έναυσμα να συμπληρώσω: ή
μας δολοφονούν άλλοι, εν προκειμένω οι δανειστές της χώρας...
Κι αλίμονο , αν ασθενήσει κάποιος αυτή την εποχή. Αν δεν του έχει απομείνει κάτι από το κουμάντο του, χάθηκε. Τα τελευταία χρόνια είναι δραματική η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία, αφού το σύστημα υγείας οδηγήθηκε σε πλήρη κατάρρευση...
« Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν - τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων» γράφει ο Βάρναλης και με βρίσκει αντίθετη τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος. Τι πάει να πει δεν λυπάμαι τα γηρατειά. Δηλαδή , τους ηλικιωμένους να τους ρίξουμε στον Καιάδα ; Αλίμονο λοιπόν, αν κάποιος έχει την ατυχία να ασθενήσει από τη γνωστή ανίατη νόσο, που δυστυχώς εξαπλώνεται...
Μια καρκινοπαθής μου κατήγγειλε, ότι δυσκολεύεται πολύ να κάνει την χημειοθεραπεία της σε τακτές ημερομηνίες. Κι όταν ένας συνάνθρωπός της μεσολάβησε να πάει στο Ειδικό Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Μεταξά του Πειραιά, κάπου εμβόλιμη, ανάμεσα σε δεκάδες συνανθρώπους της χτυπημένους από τον καρκίνο που είχαν προσέλθει για την θεραπεία τους, υπέστη σοκ από τα όσα είδε, και αποχώρησε για να μην κόψει τις φλέβες της.
Η ασθενής μου κατήγγειλε, ότι μια γυναίκα ιατρός, που την χαρακτήρισε ηρωίδα, μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους της καλούνται να σηκώσουν το βάρος 80 περίπου νοσηλευόμενων, καθώς και 50 χημειοθεραπειών την ημέρα στο τμήμα ημερήσιας νοσηλείας, κάνοντας αγώνα δρόμου για να προλάβουν να περιθάλψουν τόσους αρρώστους, οι οποίοι μετά την θεραπεία τους ξερνούσαν στους διαδρόμους και έπεφταν λιπόθυμοι, γιατί δεν υπήρχαν νοσηλεύτριες να τους δώσουν ένα χέρι βοηθείας.
Και βεβαίως, δεν επρόκειτο για αποκυήματα της φαντασίας της, αφού τα μάτια της δεν σταμάτησαν να τρέχουν δάκρυα ,ενώ μου περιέγραφε την κατάσταση παρουσία άλλων.
Όπως είναι γνωστό το νοσοκομείο Μεταξά την τελευταία 5ετία « έχει υποστεί μια από τις πιο ανηλεείς και βίαιες μνημονιακές επιθέσεις» , σύμφωνα με τα όσα έχουν καταγγείλει οι γιατροί που έχουν απομείνει.
Μήπως ο υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Ξανθός θα πρέπει να κάνει κάτι άμεσα;
Όσο για εμάς «έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας !» Και το κλειδί θα το βρούμε στην πόρτα κάτω από το γεράνι. Εκεί, το άφησε ο Χρόνης Μίσσιος !
πηγή: toxwni.gr άρθρο της ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΥ > Μας δολοφονούν...και μεις τι κανουμε;
..."μας δολοφονούν...και μεις τι κανουμε;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...
Κι αλίμονο , αν ασθενήσει κάποιος αυτή την εποχή. Αν δεν του έχει απομείνει κάτι από το κουμάντο του, χάθηκε. Τα τελευταία χρόνια είναι δραματική η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία, αφού το σύστημα υγείας οδηγήθηκε σε πλήρη κατάρρευση...
« Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν - τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων» γράφει ο Βάρναλης και με βρίσκει αντίθετη τουλάχιστον στο πρώτο σκέλος. Τι πάει να πει δεν λυπάμαι τα γηρατειά. Δηλαδή , τους ηλικιωμένους να τους ρίξουμε στον Καιάδα ; Αλίμονο λοιπόν, αν κάποιος έχει την ατυχία να ασθενήσει από τη γνωστή ανίατη νόσο, που δυστυχώς εξαπλώνεται...
Μια καρκινοπαθής μου κατήγγειλε, ότι δυσκολεύεται πολύ να κάνει την χημειοθεραπεία της σε τακτές ημερομηνίες. Κι όταν ένας συνάνθρωπός της μεσολάβησε να πάει στο Ειδικό Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Μεταξά του Πειραιά, κάπου εμβόλιμη, ανάμεσα σε δεκάδες συνανθρώπους της χτυπημένους από τον καρκίνο που είχαν προσέλθει για την θεραπεία τους, υπέστη σοκ από τα όσα είδε, και αποχώρησε για να μην κόψει τις φλέβες της.
Η ασθενής μου κατήγγειλε, ότι μια γυναίκα ιατρός, που την χαρακτήρισε ηρωίδα, μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους της καλούνται να σηκώσουν το βάρος 80 περίπου νοσηλευόμενων, καθώς και 50 χημειοθεραπειών την ημέρα στο τμήμα ημερήσιας νοσηλείας, κάνοντας αγώνα δρόμου για να προλάβουν να περιθάλψουν τόσους αρρώστους, οι οποίοι μετά την θεραπεία τους ξερνούσαν στους διαδρόμους και έπεφταν λιπόθυμοι, γιατί δεν υπήρχαν νοσηλεύτριες να τους δώσουν ένα χέρι βοηθείας.
Και βεβαίως, δεν επρόκειτο για αποκυήματα της φαντασίας της, αφού τα μάτια της δεν σταμάτησαν να τρέχουν δάκρυα ,ενώ μου περιέγραφε την κατάσταση παρουσία άλλων.
Όπως είναι γνωστό το νοσοκομείο Μεταξά την τελευταία 5ετία « έχει υποστεί μια από τις πιο ανηλεείς και βίαιες μνημονιακές επιθέσεις» , σύμφωνα με τα όσα έχουν καταγγείλει οι γιατροί που έχουν απομείνει.
Μήπως ο υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Ξανθός θα πρέπει να κάνει κάτι άμεσα;
Όσο για εμάς «έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας !» Και το κλειδί θα το βρούμε στην πόρτα κάτω από το γεράνι. Εκεί, το άφησε ο Χρόνης Μίσσιος !
πηγή: toxwni.gr άρθρο της ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΥ > Μας δολοφονούν...και μεις τι κανουμε;
..."μας δολοφονούν...και μεις τι κανουμε;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...