 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1996 |
Του Γιάννη Σιώτου
Η δημοκρατία βασίζεται στη διαφάνεια. Με απλά λόγια, στη δυνατότητα του πολίτη να γνωρίζει ώστε να μπορεί να κρίνει και να ενεργεί. Κάθε φορά που η μυστική διπλωματία υποκαθιστά τη διαφάνεια, το πλήγμα που δέχεται η ίδια η δημοκρατία είναι συντριπτικό. Αν μάλιστα η μυστικότητα αφορά αποφάσεις -και διαπραγματεύσεις- που μπορεί να καθορίσουν την καθημερινότητα, την εργασία και την ποιότητα της ζωής εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, τότε δεν μιλάμε για απλό πλήγμα αλλά για θανατηφόρο χτύπημα όχι μόνο στη δημοκρατία, αλλά και στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πριν λίγες μέρες, στο Μαϊάμι των ΗΠΑ συναντήθηκαν οι διαπραγματευτές των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για τον 11ο γύρο εμπορικών συνομιλιών που αφορούν την TTIP. Πρόκειται για τη συμφωνία για τη διατλαντική εταιρική σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, που επιδιώκει να καθορίσει τους όρους του εμπορίου και επενδύσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., δημιουργώντας νέα δεδομένα στην καθημερινότητα 800 εκατομμυρίων ανθρώπων και στην παγκόσμια οικονομία, αφού τα δύο μέρη έχουν σχεδόν το ήμισυ της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες, η διαφάνεια των διαπραγματεύσεων είναι υποχρέωση των κυβερνώντων απέναντι στους πολίτες που εκπροσωπούν. Στην περίπτωση της TTIP, αυτή η υποχρέωση έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Κεντρικός όρος των διαπραγματεύσεων είναι η μυστικότητα. Δηλαδή τίποτα δεν μπορεί να γίνει γνωστό πριν την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και αυτό, όπως υποστηρίζουν όχι μόνο ειδικοί αλλά και πολιτικοί όλων των ευρωπαϊκών κομμάτων, ουσιαστικά αδρανοποιεί τον κοινοβουλευτισμό, αφού τα περιθώρια να παρέμβουν τα νομοθετικά όργανα και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού για τροποποιήσεις ή και απαλείψεις συγκεκριμένων ρυθμίσεων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που αντέδρασε πριν λίγες μέρες ακόμα και ο πρόεδρος της γερμανικής Βουλής.
Και εδώ δεν μιλάμε για κάποιες επιμέρους διευθετήσεις, αλλά για μια συμφωνία που θα αλλάξει τη ζωή όλων των Ευρωπαίων. Οι αλλαγές που συζητούνται, ξεκινάνε από το τραπέζι της κάθε ευρωπαϊκής οικογένειας και επεκτείνονται σε ρυθμίσεις που αφορούν: στις προδιαγραφές της παραγωγής, στο περιβάλλον, στη δυνατότητα ενός κράτους να υπερασπίζεται τα προϊόντα - "ταυτότητές" του, στην εργασία και στα εργασιακά δικαιώματα και στο δικαίωμα ενός κράτους να καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις της εργασίας, στην πολιτική πρόνοιας, στις ασφαλιστικές παροχές και στις υπηρεσίες υγείας. Μάλιστα, ουσιαστικά καταργείται η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αφού οι διαφορές θα λύνονται από ανεξάρτητους διαιτητικούς φορείς. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν υπάρχει κομμάτι της καθημερινότητας και της δημόσιας ζωής των Ευρωπαίων πολιτών που να μη θίγεται. Για να το πούμε με απλά λόγια, μιλάμε για μία συμφωνία που γκρεμίζει και τα τελευταία αναχώματα του κράτους δικαίου και μας παραδίδει όλους στις πολυεθνικές.
Φυσικά, οι υπέρμαχοι της συμφωνίας κάνουν λόγο για την ελευθερία του εμπορίου, για ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας και περισσότερες επιλογές του καταναλωτή και γενικά για μια συμφωνία που θα είναι "για το καλό μας"...
πηγή: avgi.gr άρθρο του Γιάννη Σιώτου >Μία αδιαφανής συμφωνία που καταστρέφει ανθρώπινες ζωές.
..."μία αδιαφανής συμφωνία που καταστρέφει ανθρώπινες ζωές"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...