 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1997 |
Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
«Ζητιάνεψε από ένα φτωχό μια πληγή και βάλτη δίπλα στη δική σου !»
Ο παραπάνω στίχος της Παναγιώτας Μπλέτα, εξαίρετης οικονομολόγου, συγγραφέως, ποιήτριας, και όχι μόνο, αν τον κάνουμε δικό μας σίγουρα θα μας μάθει πώς να θεραπεύσουμε τις δικές μας πληγές...
Ανατρέχοντας στην ελληνική μυθολογία, θυμήθηκα τον Χείρωνα, τον σοφότερο των Κενταύρων, που αποτελούσε και το σύμβολο του Πληγωμένου θεραπευτή. Σύμφωνα με το μύθο, κατά τη διάρκεια μιας μάχης τον χτύπησε από λάθος ο μαθητής του ο Αχιλλέας , με ένα βέλος που ήταν εμποτισμένο στο αίμα της Λερναίας Ύδρας. Ο Χείρων , που ήταν αθάνατος, στην προσπάθειά του να βρει ένα είδος θεραπείας για να αντιμετωπίσει τον αβάσταχτο πόνο του , έμαθε να βοηθάει και να ανακουφίζει τον πόνο των γύρω του. Αυτό ήταν και το μέσον να απαλύνει το δικό του πόνο !
Ο κάθε άνθρωπος σε κάποια στιγμή της ζωής του είναι γραπτό να περάσει τις δικές του δοκιμασίες. Όπως να βιώσει μια σοβαρή ασθένεια, να έρθει αντιμέτωπος με την υπαρξιακές του αγωνίες , να χάσει όλα τα υπάρχοντά του, όπως συμβαίνει σήμερα με εκατομμύρια συμπολίτες μας , που πτώχευσαν λόγω της κρίσης. Κι αν εσύ είσαι σε καλύτερη μοίρα , τότε είναι που πρέπει να κοιτάξεις γύρω του και να συμπάσχεις στην θλίψη και να μοιραστείς τον πόνο του συνανθρώπου σου.
Ο παραπάνω στίχος της Παναγιώτας Μπλέτα, εξαίρετης οικονομολόγου, συγγραφέως, ποιήτριας, και όχι μόνο, αν τον κάνουμε δικό μας σίγουρα θα μας μάθει πώς να θεραπεύσουμε τις δικές μας πληγές...
Ανατρέχοντας στην ελληνική μυθολογία, θυμήθηκα τον Χείρωνα, τον σοφότερο των Κενταύρων, που αποτελούσε και το σύμβολο του Πληγωμένου θεραπευτή. Σύμφωνα με το μύθο, κατά τη διάρκεια μιας μάχης τον χτύπησε από λάθος ο μαθητής του ο Αχιλλέας , με ένα βέλος που ήταν εμποτισμένο στο αίμα της Λερναίας Ύδρας. Ο Χείρων , που ήταν αθάνατος, στην προσπάθειά του να βρει ένα είδος θεραπείας για να αντιμετωπίσει τον αβάσταχτο πόνο του , έμαθε να βοηθάει και να ανακουφίζει τον πόνο των γύρω του. Αυτό ήταν και το μέσον να απαλύνει το δικό του πόνο !
Ο κάθε άνθρωπος σε κάποια στιγμή της ζωής του είναι γραπτό να περάσει τις δικές του δοκιμασίες. Όπως να βιώσει μια σοβαρή ασθένεια, να έρθει αντιμέτωπος με την υπαρξιακές του αγωνίες , να χάσει όλα τα υπάρχοντά του, όπως συμβαίνει σήμερα με εκατομμύρια συμπολίτες μας , που πτώχευσαν λόγω της κρίσης. Κι αν εσύ είσαι σε καλύτερη μοίρα , τότε είναι που πρέπει να κοιτάξεις γύρω του και να συμπάσχεις στην θλίψη και να μοιραστείς τον πόνο του συνανθρώπου σου.
Κι επανέρχομαι στον στίχο της Παναγιώτας Μπλέτα
«Ζητιάνεψε από ένα φτωχό μια πληγή και βάλτη δίπλα στη δική σου !»
Για αυτό αρνιέμαι όλους τους δήθεν που κάνουν μία καλή πράξη στο διπλανό τους και το βροντοφωνάζουν, να το μάθει όλη η Αθήνα και τα περίχωρα.
Αρνιέμαι όλους αυτούς, που κοιτάνε με λύπηση έναν άνεργο.
Αρνιέμαι όλους εκείνους , που λένε κατάμουτρα σε έναν άνεργο :
«Κουράστηκα να ακούω τα προβλήματα που έχεις με την ανεργία σου...» και στη συνέχεια τον κάνουν πέρα.
Αρνιέμαι να ακούω για τις φιλευσπλαχνίες των άλλων που εξαντλούνται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Αρνιέμαι εκείνους δίνουν ψεύτικες ελπίδες στους ανέργους.
Αρνιέμαι να βλέπω να περιορίζονται οι έχοντες σε βλέμματα συμπόνιας για τους συνανθρώπους τους , που δεν έχουν στο τραπέζι τους ούτε ένα καρβέλι ψωμί.
Αρνιέμαι όλους αυτούς που δεν αντέχουν να βλέπουν τον πόνο ζωγραφισμένο στο βλέμμα των ανέργων και τους παρατηρούν συνεχώς χωρίς έλεος και χωρίς ένα χάδι που το έχουν τόση ανάγκη.
Αρνιέμαι αυτούς που βλέπουν μόνον τα ελαττώματα των άλλων.
Αρνιέμαι όλου αυτούς , που όταν πνίγεται ο διπλανός τους κάνουν με μεγάλη ευκολία κι άλλον έναν κόμπο στο σχοινί.
Αρνιέμαι όλους αυτούς που ανακάλυψαν μέσα στην κρίση την αλληλεγγύη.
Αρνιέμαι αυτούς που βάζουν τους ανέργους στο περιθώριο λες κι η δική τους δουλίτσα είναι εξασφαλισμένη αιώνια. Ξεχνάνε, ότι ζωή φέρνει τα πάνω –κάτω και αυτοί οι βολεμένοι , μπορεί να βρεθούν αύριο στη θέση τους.
«Ζητιάνεψε από ένα φτωχό μια πληγή και βάλτη δίπλα στη δική σου !»
Για αυτό αρνιέμαι όλους τους δήθεν που κάνουν μία καλή πράξη στο διπλανό τους και το βροντοφωνάζουν, να το μάθει όλη η Αθήνα και τα περίχωρα.
Αρνιέμαι όλους αυτούς, που κοιτάνε με λύπηση έναν άνεργο.
Αρνιέμαι όλους εκείνους , που λένε κατάμουτρα σε έναν άνεργο :
«Κουράστηκα να ακούω τα προβλήματα που έχεις με την ανεργία σου...» και στη συνέχεια τον κάνουν πέρα.
Αρνιέμαι να ακούω για τις φιλευσπλαχνίες των άλλων που εξαντλούνται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Αρνιέμαι εκείνους δίνουν ψεύτικες ελπίδες στους ανέργους.
Αρνιέμαι να βλέπω να περιορίζονται οι έχοντες σε βλέμματα συμπόνιας για τους συνανθρώπους τους , που δεν έχουν στο τραπέζι τους ούτε ένα καρβέλι ψωμί.
Αρνιέμαι όλους αυτούς που δεν αντέχουν να βλέπουν τον πόνο ζωγραφισμένο στο βλέμμα των ανέργων και τους παρατηρούν συνεχώς χωρίς έλεος και χωρίς ένα χάδι που το έχουν τόση ανάγκη.
Αρνιέμαι αυτούς που βλέπουν μόνον τα ελαττώματα των άλλων.
Αρνιέμαι όλου αυτούς , που όταν πνίγεται ο διπλανός τους κάνουν με μεγάλη ευκολία κι άλλον έναν κόμπο στο σχοινί.
Αρνιέμαι όλους αυτούς που ανακάλυψαν μέσα στην κρίση την αλληλεγγύη.
Αρνιέμαι αυτούς που βάζουν τους ανέργους στο περιθώριο λες κι η δική τους δουλίτσα είναι εξασφαλισμένη αιώνια. Ξεχνάνε, ότι ζωή φέρνει τα πάνω –κάτω και αυτοί οι βολεμένοι , μπορεί να βρεθούν αύριο στη θέση τους.
Αρνιέμαι όλους αυτούς , που βάζουν τα ταπεράκια για τους φτωχούς δίπλα στους κάδους απορριμμάτων λες κι είναι ζώα.
«Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά» και ευχαριστώ τον Ιάκωβο Καμπανέλλη
που με ενέπνευσε και το Μίκη Θεοδωράκη, που έντυσε μουσικά τους στίχους του
« Αριέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό ...»
«Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά» και ευχαριστώ τον Ιάκωβο Καμπανέλλη
που με ενέπνευσε και το Μίκη Θεοδωράκη, που έντυσε μουσικά τους στίχους του
« Αριέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό ...»
πηγή: www.toxwni.gr άρθρο της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου > Η θεραπεία των πληγών μας βρίσκεται στη στάση ζωής μας
..."η θεραπεία των πληγών μας βρίσκεται στη στάση ζωής μας"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...