 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1990 |
Είμαι Ελληνίδα πολίτης. Είμαι Ευρωπαία πολίτης. Θα ήθελα η πραγματικότητα του σημερινού κόσμου να μου έδινε τη δυνατότητα να είμαι πολίτης του κόσμου...
Νιώθω πολίτης του κόσμου, όμως η ανθρωπότητα πάνω στον πλανήτη Γη δεν μας δίνει ακόμη τη δυνατότητα να συμπεριφερόμαστε και να ζούμε όλοι οι λαοί αδελφωμένοι αναδιανέμοντας όλα τα αγαθά και τις αξίες της ίδιας της ζωής μεταξύ μας, έτσι ώστε οι σκοποί και οι στόχοι μας ως ανθρωπότητα, να ήταν η εξερεύνηση του διαστήματος, η σίτιση όλων πάνω στον πλανήτη, οι ανταλλαγές πολιτιστικών και πνευματικών αγαθών, η απόκτηση της γνώσης σε όλα τα επίπεδα, η υγεία για όλους, η καλλιέργεια της ανθρώπινης φύσης μας... Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς όλων, η προστασία της αγάπης για όλα τα παιδιά και την τρίτη ηλικία και άλλα πολλά.
Όλο αυτό το παραπάνω κομμάτι της σκέψης μου είναι πάνω στο μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα: Η ύπαρξή μας τι σκοπό έχει; Είμαστε άνθρωποι και το μεγαλύτερο δώρο είναι η ίδια η ζωή. Όμως βρισκόμαστε στο έτος 2015 και αν, από τα τόσα μέσα πληροφόρησης και ενημέρωσης τα οποία έχουμε, δούμε σε παγκόσμιο επίπεδο τι συμβαίνει σε όλη τη Γη, θα πρέπει πραγματικά να είμαστε πολύ, μα πάρα πολύ απογοητευμένοι...
Παντού, σχεδόν, ειδικά στις χώρες που βρίσκονται στη Μέση Ανατολή, αλλά όχι μόνο, επικρατούν πόλεμοι, βία, τρομοκρατία, δικτατορίες, ολιγαρχίες, η εξουσία στους «δυνατούς με όπλα το χρήμα», χρήμα από τις πηγές ενέργειας, από τα διαμάντια της Αφρικής, από τα ναρκωτικά της Λατινικής Αμερικής, από τα σκλαβοπάζαρα και το τράφικινγκ που μαστίζει ακόμη και την Ευρώπη, από το εμπόριο όπλων, από κυκλώματα λαθρεμπορίας πετρελαίου και άλλων, από τη σύγχρονη δουλεία, τα εκατομμύρια κόσμου με συνθήκες εργασίας χωρίς δικαιώματα, οι λέξεις έχουν χάσει πια την έννοιά τους.
Στην πολιτική, οι λέξεις κομμουνισμός, σοσιαλισμός, Δημοκρατία, Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, προοδευτικός, συντηρητικός κ.λπ. έχουν όλες χάσει το βαθύτερο νόημά τους, την έννοιά τους.
Όλα πια είναι σε επίπεδο δήθεν. Μία μεγάλη χώρα όπως π.χ. η Κίνα ή η Ινδία, οι οποίες θεωρούνται ότι κατακτούν -εάν δεν το έχουν ήδη κατακτήσει- τον τίτλο των μεγάλων υπερδυνάμεων. Η μεν Κίνα θεωρεί και ορίζει τον εαυτό της ως «κομμουνιστική», η δε Ινδία ως «Δημοκρατία». Είναι πράγματι έτσι; Δεν νομίζω, δείτε απλά την πλειονότητα του λαού τους πώς ζει. Αυτό τα λέει όλα...
Δύο ημέρες πριν γιορτάσαμε το μεγάλο "όχι" του ελληνικού λαού εναντίον του φασισμού, του ναζισμού και του ολοκληρωτισμού γενικότερα. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε ένας από τους τραγικότερους πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σ' αυτόν τον πόλεμο, εκτός του φασισμού και του μιλιταρισμού, γεννήθηκε και ο ναζισμός. Ό,τι πιο σκοτεινό το οποίο εξέφρασε τη θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού, όπου κυρίαρχα είναι τα στοιχεία του μίσους για οτιδήποτε διαφορετικό σε επίπεδο χρώματος, δέρματος, φυλής, θρησκείας, η οργή, η «δήθεν ανωτέρα φυλή του Γ' Ράιχ», δηλαδή των Γερμανών, ο δυνατότερος έχει δικαίωμα ζωής, ο αδύναμος όχι.
Ο πατέρας μου, Απόστολος Σάντας, στις ομιλίες που έκανε, όταν αναφερόταν στον αγώνα εναντίον του Άξονα, διότι ανέβηκε μετά την πράξη με τον Μανώλη Γλέζο της υπεξαίρεσης της πολεμικής σημαίας της Βέρμαχτ με το οικόσημο του Κάιζερ και τον μισητό αγκυλωτό σταυρό -τη σβάστικα- από την Ακρόπολη, στο αντάρτικο, στον ΕΛΑΣ και καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου πολεμούσε εναντίον των εχθρών της πατρίδας μας, πάντα έλεγε πώς
|
ένας μικρός λαός, μια μικρή χώρα, έδειξε σε όλη την Ευρώπη ότι κανένας δυνάστης δεν είναι ανίκητος, όση δύναμη και εάν έχει, εάν ο λαός είναι αποφασισμένος και έχει το δίκιο με το μέρος του.
Βλέπω λοιπόν σήμερα αυτό το τεράστιο κύμα των προσφύγων -καταστάσεις που έχει ζήσει ο ελληνικός λαός στο πετσί του- και τη στάση της Ευρώπης απέναντί τους και πραγματικά σκέφτομαι τον μεγάλο και προσωπικά αγαπημένο μου συγγραφέα και επιστήμονα Πρίμο Λέβι, ο οποίος βρέθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης νεαρός, 19-20 χρόνων, ως Ιταλός αντιστασιακός και Εβραίος, και μετά απ' αυτήν την εμπειρία έγραψε το βιβλίο: «Εάν αυτό είναι ο Άνθρωπος».
Πραγματικά, λοιπόν: Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, πώς είναι δυνατόν, ύστερα από έναν τέτοιο Παγκόσμιο Πόλεμο όπως ήταν ο Δεύτερος, μετά τη δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών, του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών για την αποφυγή πολέμων -με στόχο την ανάπτυξη διπλωματικών δρόμων και διαλόγων επίλυσης προβλημάτων μεταξύ χωρών με ειρηνικό τρόπο-, να είμαστε σήμερα σ' αυτή την κατάντια; Το ανθρώπινο είδος δεν μαθαίνει ποτέ;
Και για ακόμη μια φορά αντιλαμβάνομαι ότι πραγματικά η Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ελλάδα, γιατί οι αξίες και οι αρχές της Ενωμένης Ευρώπης υπάρχουν στον ελληνικό λαό. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή, απλούστατα, είμαστε μια χώρα όπου η ανθρωπιστική κρίση έχει εξουθενώσει την πλειονότητα του λαού μας, και όμως συμπαραστεκόμαστε με ανθρωπιά στους ανθρώπους αυτούς που φεύγουν για να σωθούν από τον πόλεμο. Ο πρόσφυγας, όποιος και εάν είναι, ως άνθρωπος έχει δικαιώματα και, πάνω απ' όλα, η ίδια η ανθρώπινη ζωή είναι η ανώτατη αξία που υπάρχει.
Πρέπει, με όλες τις δυνάμεις μας, να οργανωθούμε μέσα από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και να ξεκινήσουμε έναν αγώνα που θα πάρει πρώτα πανευρωπαϊκό χαρακτήρα και μετά να επεκταθεί και σε άλλες ηπείρους, τη Βόρεια Αμερική, την Κεντρική Αμερική, τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και, κυρίως, στα κράτη της Μέσης Ανατολής, με έναν μοναδικό στόχο: Να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία! Να σταματήσει το αίσχος μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, να σταματήσουν οι πόλεμοι γενικώς! Οι λαοί θέλουν ειρήνη και ανάπτυξη!
Ας ξεκινήσουμε με μία συγκέντρωση, έξω από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ίσως, δεν ξέρω, πάντως πρέπει να αντιδράσουμε... Δεν ξέρω εάν πρέπει να μαζευτούν υπογραφές, πάντως οι λαοί δεν πρέπει πια να κάθονται ήσυχοι, πρέπει να αντιστέκονται. Ο άνθρωπος πάνω από όλα τα άλλα αγαθά.
Πιστεύω ότι οι νέοι χρειάζεται να πρωτοστατήσουν σε μια τέτοια πρωτοβουλία μιας και είναι οι γενιές του ψηφιακού κόσμου... Να ακουστεί παντού πως πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία.
πηγή: avgi.gr άρθρο της Γεωργίας Σάντα > Να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία
..."να σταματήσει ο πόλεμος στη συρία"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...