 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
Όταν ένα κόμμα, το όποιο κόμμα, βρίσκεται στην εξουσία, ο κομματικός οργανισμός καθώς και οι αντίστοιχοι μηχανισμοί δεν περνούν και τις καλύτερες μέρες του. Αφού τα ηγετικά του στελέχη επικεντρώνουν το ενδιαφέρον και τις προσπάθειές τους στην διακυβέρνηση, και πού καιρός για το κόμμα.
Εκτός πια κι αν το κόμμα μετεξελιχθεί σε μηχανισμό παραγωγής παρακυβερνητικού παραγοντισμού, οπότε η καλύτερή του. Όπως ακριβώς συνέβαινε πάντα, κι ως τα χθες ακόμη, με τη Ν.Δ. και με το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι, δεν μπορεί να είναι το ίδιο προκειμένου για την Αριστερά, ούτε λόγος...
Είναι κάποιοι που, ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν, θα προτιμούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ μονίμως στην αντιπολίτευση. Σ' έναν ρόλο που τον ξέρει καλά, που τα καταφέρνει περίφημα, και μέσω του οποίου δεν διακινδυνεύει το παραμικρό. Διατηρεί διαρκώς την «καθαρότητά» του. Δεν έρχεται αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις της «πραγματικότητας», ώστε να μολυνθεί από τους ιούς της. Και οι ίδιοι δεν είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν, να απολογούνται μάλλον, κάθε τόσο, στους άλλους αλλά και στον εαυτό τους.
Όμως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε τον παραμικρό λόγο ύπαρξης, παρά μόνο ως απλός μηχανισμός πίεσης. Θα ήταν σχεδόν άχρηστος για τον λαό και τις ανάγκες του. Στο κάτω-κάτω, πώς αλλιώς θα δοκιμάζονταν στο αμόνι της πράξης οι ιδέες και οι προτάσεις του; Το στοίχημα όθεν για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ν' αποδείξει σήμερα πως η Αριστερά ξέρει και να κυβερνά. Και πως ο λαός έχει να παίρνει από τη διακυβέρνησή της.
Εντάξει, αλλά με το κόμμα; Τι γίνεται με το κόμμα; Ένα κόμμα βαθύτατα
δημοκρατικό στις αντιλήψεις και στις δομές, από γεννησιμιού του. Ε,
λοιπόν, εδώ είναι το άλλο στοίχημα. Ο κομματικός οργανισμός σήμερα
επωμίζεται έναν ρόλο διόλου εύκολο, έναν ρόλο μάλλον περίπλοκο. Να
παραμείνει ζωντανός και ακμαίος πρώτα-πρώτα. Κι ύστερα να μη μετατραπεί
σε κυβερνητικό παρακολούθημα. Να διατηρήσει την αυτοτέλεια και την
αυτοδυναμία του. Να μην αντιπολιτεύεται, ασφαλώς, το κυβερνητικό έργο,
αλλά και να μην το καταπίνει αμάσητο. Να στηρίζει κριτικά την κυβέρνηση,
να διεκδικήσει ρόλο επί της ουσίας διορθωτικό, προπάντων σε ό,τι έχει
να κάνει με αρχές και αξίες. Με δυο λόγια, με την Αριστερά στην εξουσία,
το κόμμα θα πρέπει ν' αποτελέσει την δρώσα συνείδηση της κυβέρνησης. Να
μην της επιτρέψει να χάσει την ψυχή της...
Μακριά από φοβικά σύνδρομα
Επειδή όμως δεν έχουμε να κάνουμε
γενικώς με την Αριστερά, αλλά συγκεκριμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τις
ανάγκες του, το πρώτιστο καθήκον του σήμερα είναι να αντιστοιχηθεί με
την κοινωνία, με τον ευρύτατο πλέον χώρο της κοινωνικής του αναφοράς.
Και πολύ το καθυστέρησε, εδώ που τα λέμε, από το 2012 το χρωστάει ήδη. Η
κομματική δομή, αλλά ίσως και οι κομματικές αντιλήψεις, παραμένουν εν
πολλοίς στα δεδομένα του κόμματος του 4%. Κάτι που μπορεί να μην του
κόστισε ιδιαιτέρως στις γενικές εκλογικές δοκιμασίες, το πλήρωσε όμως
ακριβά στις αυτοδιοικητικές
εκλογές, με τα πενιχρά αποτελέσματα που εκεί κατέγραψε. Εξάλλου, αν
παραμείνει στα σημερινά δεδομένα, απλώς δεν θα σημαίνει και πολλά σε
σχέση με τις υποχρεώσεις του απέναντι στην κοινωνία.
Ανάγκη πάσα λοιπόν «ν' ανοίξει» πρώτα - πρώτα τις οργανώσεις του, να μπει νέο αίμα και φρέσκος αέρας. Να βρει τρόπους διαρκούς ενεργητικής και γόνιμης διασύνδεσης με τους κατά τόπους φορείς και με τα κινήματα πολιτών. Να προβάλει αντιστάσεις κάθε φορά που αισθάνεται πως κινδυνεύουν οι ιδρυτικές του αρχές. Να μην καταδεχτεί ν' αποτελέσει τον σταθερό αιμοδότη στελέχωσης της κρατικής μηχανής. Και βέβαια να ξαναδεί τα ζητήματα της οργανωτικής του δομής, με στόχο τον εκσυγχρονισμό της στο πλαίσιο των νέων απαιτήσεων.
Ανάγκη πάσα λοιπόν «ν' ανοίξει» πρώτα - πρώτα τις οργανώσεις του, να μπει νέο αίμα και φρέσκος αέρας. Να βρει τρόπους διαρκούς ενεργητικής και γόνιμης διασύνδεσης με τους κατά τόπους φορείς και με τα κινήματα πολιτών. Να προβάλει αντιστάσεις κάθε φορά που αισθάνεται πως κινδυνεύουν οι ιδρυτικές του αρχές. Να μην καταδεχτεί ν' αποτελέσει τον σταθερό αιμοδότη στελέχωσης της κρατικής μηχανής. Και βέβαια να ξαναδεί τα ζητήματα της οργανωτικής του δομής, με στόχο τον εκσυγχρονισμό της στο πλαίσιο των νέων απαιτήσεων.
Όσο για τις τάσεις, για την ύπαρξη και
τη θεσμοθέτηση των οποίων δικαίως ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται υπερήφανος, ε,
καιρός πια, μετά τα παθήματα, να περιφρουρήσει με όλα τα μέσα τον
αυθεντικό καταστατικό τους ρόλο. Ως ρευμάτων ιδεών και απόψεων, με
δικαιώματα αντιπροσώπευσης, αλλά και με υποχρεώσεις πίστης και, ασφαλώς,
πειθαρχίας στην κομματική συλλογικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ακυρώνοντας κάθε απόπειρα φραξιονιστικής λειτουργίας τους ή μετατροπής
τους σε επί μέρους κόμματα μέσα στο κόμμα.
Και επιτέλους, ας απαλλαγούν κάποιοι (όχι λίγοι) από φοβικά συμπλέγματα απέναντι σε ό,τι και σε όποιον δεν έχει να επιδείξει τα δέοντα αριστερά ένσημα. Ή απέναντι σε όποιον βαρύνεται από -μνημονιακά, ας πούμε- προπατορικά αμαρτήματα. Δεν εκτοξεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 37% με ίδιες δυνάμεις. Είναι οι πάσης πολιτικής καταγωγής προοδευτικοί πολίτες που πύκνωσαν τις τάξεις του και του εξασφάλισαν περιφανείς εκλογικές νίκες.
Ε, λοιπόν, όλος αυτός ο κόσμος θα πρέπει να αντιπροσωπευθεί και στις κομματικές οργανώσεις, και στα κομματικά όργανα, και σε κοινοβουλευτικό, γιατί όχι, και σε κυβερνητικό επίπεδο. Διαφορετικά θα δρα, θα λειτουργεί, θα κυβερνά ίσως, εν κενώ. Σε οργανωτικό, σε λειτουργικό, σε πολιτικό κενό. Και έτσι, σίγουρα, δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά...
πηγή: avgi.gr άρθρο του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ > Η δρώσα συνείδηση της κυβέρνησης
..."η δρώσα συνείδηση της κυβέρνησης"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...