 |
| ..."ιστογραμμή"... |
ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΚΟΥΖΕΛΗ
«Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες» απαντάει ο Γαλιλαίος στον Αντρέα Σάρτι, που οδύρεται για τη συνθηκολόγηση του δασκάλου του.
Πράγματι. Δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες. Δεν είμαστε. Όσο κι αν ο κόσμος του Όχι επέδειξε απαράμιλλη τόλμη και αρετή. Όσο κι αν η χώρα -και η Αριστερά της- διαθέτει έναν πρωθυπουργό αυθεντικό λαϊκό ηγέτη, φυλαχτό στις ελπίδες του κόσμου της εργασίας.
Δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες, γιατί η λογική αποτίμηση και η ορθή κρίση ούτε ηρωισμούς χρειάζονται ούτε είναι υπόθεση μεμονωμένων προσώπων. Όπως είδαμε, η δύναμη της απόφασης προέρχεται από τον συλλογικό της χαρακτήρα. Η λαϊκή στάση είναι εμφατικά αντιηρωική καθώς είναι κοινή, δημοκρατική, απρόσμενα σταθμισμένη και γενναία ψύχραιμη -κυρίως αυτό: ψύχραιμη.
Ο μπρεχτιανός Γαλιλαίος συνθηκολογεί, υποχωρεί μπροστά στην καταναγκαστική ισχύ της υπέρτερης εξουσίας για να σώσει τη ζωή του, στοιχειώδη προϋπόθεση κάθε συνέχειας, κάθε διάδοσης της αλήθειας, κάθε απόδοσης της γνώσης στον λαό που την αξιοποιεί. Σε αυτή την τροπή της ήττας οφείλεται η νίκη που θα ακολουθήσει: τον Αντρέα να διασχίζει τη γενέτειρα του ναζισμού «με την αλήθεια κάτω από το σακάκι».
Υπάρχει υποχώρηση που μας εξασφαλίζει; Όσοι προσπαθούν να βγουν από πάνω μετά τη συντριπτική απόρριψη της πολιτικής τους από το Όχι της περασμένης Κυριακής έστησαν ήδη τον νέο μύθο, όρισαν την επιβίωση ως ταυτόσημη με την άνευ όρων συνθηκολόγηση και μας ζητούν και πάλι τα ρέστα. Είναι βέβαιο πως κάθε βήμα απαιτεί στάθμιση και κρίση. Τούτη τη φορά μεσολαβημένη από την κυβερνητική ηγεσία που έλαβε την αδιαμφισβήτητη και πλήρη εξουσιοδότηση του 61%. Είναι εξίσου βέβαιο πως και στην Ευρώπη είμαστε και στο ευρώ θέλουμε να παραμείνουμε. Ζωντανοί όμως! Όροι που καταδικάζουν αμετάκλητα εμάς και τις επόμενες γενιές δεν είναι όροι επιβίωσης. Συνθήκες πολεμικού αποκλεισμού σε έδαφος έξωθεν επιβεβλημένης «αυτονομίας» δεν αποτελούν, από την άλλη, παρά κατάληξη έσχατης -κυριολεκτικά έσχατης- ανάγκης.
Να λοιπόν τι απαιτεί στάθμιση και κρίση: η απειλή αποκλεισμού ζυγισμένη με γνώμονα την ελάχιστη δυνατή απώλεια σε ζωή, σε δημιουργία, σε χαρά, σε προοπτική. Δεν αρκεί η υπερηφάνεια αν πρόκειται για ηρωισμό που θα τον πληρώσουμε. Δεν φτάνει η προσωρινή επιβίωση αν τελικά σημαίνει αργό θάνατο. Και είναι βέβαιο πως η Ευρώπη που εμείς υπερασπιζόμαστε εδώ και δεκαετίες («το ΚΚΕ Εσωτερικού μάς έβαλε στην Ευρώπη κι όχι ο Καραμανλής» συνήθιζε να λέει ένας συνεργάτης τού τότε ηγέτη της Δεξιάς) χαροπαλεύει. Ό,τι την εκπροσωπεί τυπικά και με την επίκληση του ονόματός της δεν είναι πια ακριβώς «Ευρώπη», αν το συγκρίνουμε με το νόημα που επέβαλαν οι αγώνες -αγώνες στο χαρτί και στον δρόμο. Αυτή η μονοδιάστατα νεοφιλελεύθερη και αυταρχικά κυριαρχούμενη οικονομική ζώνη δεν έχει πολλά από το συνώνυμο της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης στο οποίο αναφέρεται. Και είμαστε υποχρεωμένοι να της ξαναδώσουμε αυτό το περιεχόμενο. Αν μας αποκλείσουν, γι' αυτό θα μας αποκλείσουν.
Οι Έλληνες στρατηγοί, που, όπως και αλλού, συνθηκολόγησαν με την πρώτη ευκαιρία, από τα γραφεία τους στην πρωτεύουσα, όταν οι νεαροί αξιωματικοί και οι φαντάροι στην πρώτη γραμμή του μετώπου δέχτηκαν την επίθεση των σιδερόφραχτων Γερμανών ομοϊδεατών του καθεστώτος, επικαλέστηκαν την ανάγκη διάσωσης μπροστά στη συντριπτική ανωτερότητα του αντιπάλου. Θα μπορούσε κανείς να το μετρήσει αυτό τους το επιχείρημα. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να διανοηθεί πως τους δίνει το δικαίωμα να καταγγείλουν όσους πολέμησαν, όσους αγωνίστηκαν και κράτησαν το μέτωπο, όσο το κράτησαν. Οι κραυγάζοντες της αντιπολίτευσης, που μας έφεραν τελείως εξασθενημένους στο ναρκοθετημένο πεδίο αυτής της άνισης μάχης, δεν μπορούν να κατηγορούν την κυβέρνηση της Αριστεράς πως δεν κατάφερε να συνθηκολογήσει -έχει όνομα αυτή τους η στάση.
Ελπίζουμε όλοι πως τη μέρα που θα κυκλοφορεί τούτη η "Αυγή" η ελληνική αντιπροσωπεία και ο πρωθυπουργός της χώρας θα έχουν επιτύχει μια αξιοπρεπή, δημιουργική και δημοκρατική συμφωνία με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που θα δίνει ανάσες προοπτικής, ελπίδες σχεδιασμού συλλογικού και ατομικού μέλλοντος. Κι ακόμα κι όσοι δεν μας αντέχουν στην «Ένωση», όσοι εντός και εκτός δεν αντέχουν την Αριστερά να κυβερνάει, ξέρουν πως μια τέτοια συμφωνία δεν μπορεί να είναι οποιαδήποτε σύμβαση. Αυτό κρίνεται.
Και κρίνεται υπό συνθήκες ενός Όχι που έβαλε αδιαμφισβήτητο πρόσημο στις διεργασίες: η λύση θα πρέπει να είναι υπέρ των λαϊκών αξιώσεων, υπέρ των ερεισμάτων και των συμφερόντων της εργασίας. Και γι' αυτό δεν θα μπορούσε να προέλθει ούτε από καιροσκοπικά μετανιωμένους υπερασπιστές της «καλής κοινωνίας» ούτε από δήθεν «αμερόληπτους» τεχνοκράτες. Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι βαθιά πολιτική και ουσιαστικά αριστερή. Το απαίτησε ένας ολόκληρος κόσμος, με καθαρή φωνή.
πηγή: avgi.gr άρθρο του ΜΑΚΗ ΚΟΥΖΕΛΗ > Όχι θαρραλέα αντιηρωϊκό - τι Ναι επιτρέπει;
..."ένα όχι θαρραλέα αντιηρωϊκό - τι ναι επιτρέπει;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...