 |
| ..."ιστογραμμή"... |
43 εκατομμύρια στερλίνες: δηλαδή, περίπου 58,5 εκατομμύρια ευρώ. Είναι η ετήσια αμοιβή του Μάρτιν Σορέλ, διευθύνοντα συμβούλου της μεγαλύτερης διαφημιστικής εταιρείας του κόσμου, της βρετανικής WPP. Πέρυσι, αναδείχθηκε στον πιο ακριβοπληρωμένο CEO της Βρετανίας, με διπλάσιες σχεδόν αποδοχές από τον δεύτερο Ben van Beurden της Royal Dutch Shell.
Ο χορός των εκατομμυρίων των "λευκών κολάρων" δεν έχει τέλος: Τα ανώτατα στελέχη γερμανικών επιχειρήσεων λαμβάνουν «54 φορές υψηλότερη αμοιβή» από τα απλά στελέχη. Το 2012, η HSBC πλήρωσε 5,3 εκατομμύρια ευρώ για τον διευθύνοντα σύμβουλο Stuart Gulliver και 3,7 εκατομμύρια ευρώ για καθένα από τα 16 υψηλόβαθμα στελέχη της.
Ακόμα και όταν η παγκόσμια οικονομία ήταν βυθισμένη στην κρίση από τα "τοξικά δάνεια", οι αμοιβές των μεγαλοστελεχών παρέμειναν στα ύψη. Το 2011, τα διευθυντικά στελέχη των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου εταιρειών αύξησαν τις αποδοχές τους κατά 49%, λαμβάνοντας ο καθένας κατά μέσο όρο 2,9 εκατ. στερλίνες. Σύμφωνα με στοιχεία του 2012, στην τράπεζα Barcleys η αμοιβή τού εκάστοτε διευθύνοντα συμβούλου της αυξήθηκε κατά 5.000% τα τελευταία 30 χρόνια, ενώ την ίδια περίοδο η αύξηση των μισθών των απασχολούμενων ήταν μόλις τριπλάσια.
Αυτή είναι η μία, η αστραφτερή όψη του μοντέλου της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που προωθούν οι εταίροι πιστωτές. Αν όμως δίπλα σε αυτή την εικόνα τής προκλητικής ευμάρειας βάλουμε και τη ζοφερή πραγματικότητα των πολλών, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η περίφημη «πειθαρχία» εφαρμόζεται επιλεκτικά. Για να έχει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης της επιλεκτικής «πειθαρχίας» που απειλεί να διαλύσει την Ευρώπη, θα πρέπει να συγκρίνει τις αμύθητες αμοιβές μιας δακτυλοδεικτούμενης μειοψηφίας με την οικονομική τραγωδία που βιώνουν εκατομμύρια Ευρωπαίοι.
***
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Πολλοί από αυτούς τους εργαζόμενους έχουν οικογένειες και παιδιά που και αυτά είναι όμηροι της φτώχειας. Η UNICEF, μάλιστα, τα χαρακτηρίζει ως «παιδιά της ύφεσης». Οι δραστικές περικοπές στα συστήματα κοινωνικής προστασίας, που δεν άφησαν ανεπηρέαστες τις ζωές των παιδιών αυτών, ήταν η χαριστική βολή. Σε 41 από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, ζουν 76,5 εκατομμύρια παιδιά σε σχετική φτώχεια. Αυτό σημαίνει ότι οι οικογένειές τους διαθέτουν εισόδημα μικρότερο από το 60% του μέσου όρου του ευρωπαϊκού εισοδήματος. Στην Ελλάδα, τη Λιθουανία και την Ισπανία, πάνω από το 36% των παιδιών ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το αντίστοιχο ποσοστό στις ΗΠΑ είναι 32% και στην Ιταλία 30%.
***
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Κάθε χρόνο, η "δεξαμενή" της φτώχειας γεμίζει με νέα θύματα. Τα περισσότερα απο αυτά προέρχονται από την άλλοτε κραταιά μεσαία τάξη.
Στο μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων είκοσι χρόνων, οι τακτικές αποδοχές της μεσαίας τάξης στη Δύση παρέμειναν στάσιμες και η οικονομική ανισότητα παρουσίασε δραστική άνοδο, καθώς η παγκοσμιοποίηση αντάμειψε πλουσιοπάροχα τους κερδισμένους, αλλά ξέχασε τους πολλούς χαμένους. Η αποβιομηχάνιση και η ανάθεση υπηρεσιών σε τρίτους, το παγκόσμιο εμπόριο και οι δημοσιονομικές ανισορροπίες, το πλεόνασμα κεφαλαίων και οι «φούσκες» οδήγησαν σε συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και επανέφεραν την ανασφάλεια που ήταν άγνωστη σε αρκετές γενιές.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, την τελευταία δεκαετία το εισόδημα του μέσου νοικοκυριού μειώθηκε πάνω από 10%. Το μερίδιο του συνολικού εισοδήματος του 1% του πληθυσμού που βρίσκεται στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας έχει αυξηθεί από περίπου 8% το 1960 σε περισσότερο από 20% σήμερα. Στην Ε.Ε., οι υψηλοί ρυθμοί ανεργίας σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση των αμοιβών "μίκρυναν" τη μεσαία τάξη. Ακόμα και η Γερμανία είδε τη μεσαία τάξη της να συρρικνώνεται κατά 13% μεταξύ του 2000 και του 2008. Ανάλογη εικόνα και στην Ισπανία, όπου ο αριθμός των Ισπανών εκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 13%, ενώ ταυτόχρονα το 21% των Ισπανών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και περίπου 3 εκατομμύρια ζουν σε ανέχεια με λιγότερο από το 30% του μέσου μισθού.
Υπό το πρίσμα αυτό, η προσπάθεια επιστροφής της Ευρώπης στις αρχές του ουμανισμού αποτελεί πράξη στοιχειώδους αυτοπροστασίας όχι μόνο των Ευρωπαίων, αλλά και της Δημοκρατίας. Η ενίσχυση της Άκρας Δεξιάς είναι απλώς μία σαφής ένδειξη, η οποία όμως δεν φαίνεται να προβληματίζει ιδιαίτερα τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που θέλουν να επιβάλουν την «πειθαρχία». Ενδεχομένως να την ερμηνεύουν ως ένα παροδικό φαινόμενο, το οποίο μπορούν να αντιμετωπίσουν.
***
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Σίγουρα ο σχεδιασμός είναι ευφυής, αλλά ελέγχεται για την αποτελεσματικότητά του. Όσο και οι Ευρωπαίοι υποτιμούν τους πεινασμένους τόσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι αποσταθεροποίησης. Αψευδής μάρτυρας η ιστορία που διδάσκει ότι όταν οι πεινασμένοι αποφασίσουν να αντιδράσουν, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης, ο μεγάλος νικημένος θα είναι η Δημοκρατία.
Ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει η σχεδόν προδιαγεγραμμένη πορεία προς τη σύγκρουση είναι να συνειδητοποιήσουν ότι η διπλωματική μάχη με την Ελλάδα δεν πρέπει να θεωρηθεί ως σύγκρουση ενός μπαταξή με τον φιλεύσπλαχνο "ευεργέτη" του. Οι ελληνικές προσπάθειες ενδεχομένως να είναι η τελευταία ευκαιρία τους πριν την τελική ευθεία που οδηγεί στον γκρεμό. Αργά ή γρήγορα, οι σημερινοί άτεγκτοι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωποι και με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι θα διεκδικούν το μέχρι πριν λίγες δεκαετίες ευρωπαϊκό κεκτημένο: την ισότητα. Και τότε οι εκβιασμοί και οι τακτικές που ακολουθούν με την Ελλάδα δεν θα έχουν κανένα νόημα, αφού η εξαθλίωση θα έχει απαξιώσει τη λογική.
πηγή: avgi.gr άρθρο > Η επιλεκτική "πειθαρχία" και το ελληνικό ζήτημα
..."ιστογραμμή"...