Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

..."ταξικές αγωνίες"...(>άρθρο<)

..."ιστογραμμή"...
Του Καρτερού Θανάση

Οι σκληροί της Ευρώπης δεν βάζουν γλώσσα μέσα, οι εκβιασμοί εντείνονται, τα λεφτά τελειώνουν, η μέρα της δόσης στο ΔΝΤ πλησιάζει, ο Τσίπρας καλείται επειγόντως στις Βρυξέλλες. Ε, μια αγωνία με όλα αυτά υπάρχει, ό,τι κι αν πεις. Και μάλιστα όχι μόνο μια. Και δυο και τρεις και χίλιες δεκατρείς, όσο η διαπραγμάτευση κορυφώνεται και οι πρωταγωνιστές εμφανίζονται με διαφορετικές, αντίθετες, ακόμα και μετωπικά αντίθετες απόψεις.
 Ενώ οι απειλές για πτώχευση και Grexit παίρνουν και δίνουν, και από τους γνωστούς εδώ και από τους ακόμα πιο γνωστούς εξαποδώ.

Υπάρχει κατ' αρχήν η γενική αγωνία αν θα υπάρξει συμφωνία. Αν δηλαδή τελικώς οι πιστωτές θα προσχωρήσουν στον ρεαλισμό, όπως πρόβλεψε, ή μάλλον ευχήθηκε, ο Αλέξης Τσίπρας. Υπάρχει η τραπεζική αγωνία όσων έχουν κάποια ευρώ στις τράπεζες και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μήπως τα χάσουν. Υπάρχει η αγωνία της επιβίωσης: Θα έχουμε αύριο τη σύνταξη, τον μισθό, τον άρτο τον επιούσιο, το σπιτάκι που χρωστάμε; Και φυσικά υπάρχει η πανταχού παρούσα αριστερή αγωνία μήπως η συμφωνία, εφόσον υπάρξει, δεν είναι αρκετά έντιμη και συμβατή με τις δεσμεύσεις.
Έτσι, καθένας με τις αγωνίες του, σκοντάφτουμε και στις αγωνίες των άλλων, αυτές τις μέρες.

Προσέξτε όμως: Υπάρχουν και οι υπόγειες αγωνίες. Που πρέπει να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές για να τις ξεχωρίσουμε. Τι λέτε για την αγωνία κάποιων μήπως πετύχει έντιμη συμφωνία η Ελλάδα; Μήπως αρχίσουμε να ξεφεύγουμε από την παγίδα; Μήπως "του περάσει" του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως τη βγάλει καθαρή η κυβέρνηση; Και με τη συνακόλουθη αγωνία τι θα γίνει μετά με τις φεουδαρχίες και τους φεουδάρχες, τις βαρονίες και τους βαρόνους, τις δυναστείες και τους δυνάστες;

Κι έτσι ο Μαρξ κερδίζει άλλη μια νίκη: Αποδεικνύεται ότι και η αγωνία είναι σε τελευταία ανάλυση ταξική. Και το θέμα είναι με ποια και ποιων αγωνία συντάσσεσαι. Κι αν μιλάμε για πολιτική, ποια και ποιων αγωνία εκφράζει κάθε κόμμα και κάθε παράταξη. Κι επειδή τα πράγματα είναι όπως είναι, καλόν είναι να θυμόμαστε επίσης ότι η αγωνία μπορεί να γίνει καθήλωση. Ή αγώνας. Και το τι θα γίνει εξαρτάται από την αποφασιστικότητα, την αλληλεγγύη, τη σοβαρότητα, τα λόγια, τις σιωπές, όσων βρίσκονται στις πρώτες γραμμές...


..."ταξικές αγωνίες"...(>άρθρο<)

..."ιστογραμμή"...