 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Στα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, ο πατριάρχης και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Φρίντριχ Χάγιεκ δήλωνε ότι «προτιμούσε έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς φιλελευθερισμό» και συνιστούσε στη Θάτσερ να χρησιμοποιήσει τη Χιλή «ως πρότυπο για τη ριζική αναδόμηση της Βρετανίας». Είναι βέβαιο ότι, αν ζούσε σήμερα, ο κ. Χάγιεκ θα συνιστούσε ένθερμα στο διευθυντικό μπλoκ της Ε.Ε. να οδηγήσουν, χωρίς ενδοιασμούς, την ελληνική κοινωνία στην πλήρη κατάρρευση, ώστε στην συνέχεια να την «αναδομήσουν», σύμφωνα με τις ιδέες του περί ελευθερίας και δημοκρατίας.
O Χάγιεκ δεν ζει. Και μπορεί η υπεράσπιση του Πινοσέτ να μην είναι και πολύ must σήμερα, μπορεί η μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008 να επέβαλε προσωρινά μια αυτοσυγκράτηση στους αφηνιασμένους λάτρεις της ελεύθερης αγοράς, μπορεί ένας λελογισμένος κεϋνσιανισμός να επανήλθε στο πεδίο του προβληματισμού, ως μια μετριοπαθής εναλλακτική. Αλλά οι ιδέες του μεγάλου δάσκαλου είναι εδώ: πυλώνες του πολιτικού σχεδίου με το οποίο ενοποιείται σήμερα η Ευρώπη και αυστηρός μετρονόμος του εκσυγχρονισμένου νεοφιλελεύθερου έπους.
Και βέβαια είναι εδώ και οι μαθητές. Όχι μόνο στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, αλλά και δίπλα μας. Αρθρογραφώντας ακούραστα στην «καθημερινά σοβαρότερη εφημερίδα» (όπως αξιολογείται και από πολλούς αριστερούς) και στα κεντρώα παραπληρώματά της, για να μας νουθετούν με τα θέσφατα του δάσκαλου και να προτρέπουν: «Η οικονομική ελευθερία είναι το προαπαιτούμενο κάθε άλλης ελευθερίας. Η αριστερή χίμαιρα της ισότητας οδηγεί στα γκουλάγκ. Ο κοινωνικός δαρβινισμός θα οδηγήσει στην άνθιση της ανταγωνιστικότητας που καθηλώνεται από την κοστοβόρα αλληλεγγύη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το έρμα που δεν επιτρέπει στον Τσίπρα να γίνει ο μεταρρυθμιστής που θα αλλάξει την Ελλάδα σε μια φιλελεύθερη κατεύθυνση. Η θεσμοθέτηση του κατώτατου μισθού σκοτώνει την επιχειρηματικότητα» και πάει λέγοντας.
Και εμείς;
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Εμείς εκφωνούμε τη «ρήξη» ως εμβληματική επωδό ενός comme il faut ριζοσπαστισμού, αλλά δεν σκεφτόμαστε ούτε σχεδιάζουμε τις «μικρές» εκείνες ρήξεις στην κοινωνία και στο κράτος που αλλάζουν το φρόνημα και τους συσχετισμούς.
Εμείς έχουμε ξεχάσει το περιουσιολόγιο, το πλαφόν στο ατομικό εισόδημα, τη δραστική φορολόγηση των μερισμάτων στις επιχειρήσεις.
Εμείς βάζουμε στο τραπέζι την ιδέα της «μεγάλης ρήξης», χωρίς να συζητήσουμε σχολαστικά και καθαρά για το αν αυτό συνιστα αλλαγή στρατηγικού παραδείγματος και πέρασμα από τον «πόλεμο θέσεων» σε «πόλεμο κινήσεων», πέρασμα που απαιτεί άλλη πολιτική ετοιμότητα και άλλο κοινωνικό φρόνημα.
Και ταυτόχρονα αναδιπλωνόμαστε στο έδαφος ενός διαβρωτικού πραγματισμού.
Όλα αυτά, που υπάρχουν και μας πικραίνουν, όλες αυτές οι αντιφάσεις που κλυδωνίζουν την πορεία μας και μας υποχρεώνουν να αναστοχαζόμαστε διαρκώς την ταυτότητά μας, δεν ανάγονται αποκλειστικά στη συλλογική μας αδυναμία και «ανωριμότητα» ή στην έλλειψη «κυβερνητικής τεχνογνωσίας», ούτε βέβαια στις «ιδεοληψίες» με τις οποίες μας χρεώνουν οι πολιτικοί επίγονοι του Χάγιεκ και οι ιδεολογικές ορντινάντζες τους και για τις οποίες μάλλον είμαστε υπερήφανοι.
Είναι εν πολλοίς το τίμημα μιας θεμελιώδους επιλογής: Να διεκδικήσουμε την εξουσία κόντρα στον κλασικό ρεφορμισμό «του κινήματος που είναι το παν» και στην παραδοσιακή στρατηγική της ακινησίας, στο όνομα της ρήξης με τη λιτότητα και τη μεταδημοκρατία.
Με επίγνωση ότι αυτή η ρήξη είναι μια ιστορική διαδικασία που διαρκεί πολύ, μια πορεία σε αχαρτογράφητο έδαφος, χωρίς λεπτομερή σήμανση, ένα εγχείρημα που πρέπει να το επινοούμε διαρκώς. Και μπορεί βεβαίως να ηττηθούμε.
Έχουμε όμως ήδη πραγματοποιήσει ένα αμετάκλητο βήμα: την ολική επαναφορά των ιδεών της Αριστεράς και της πολιτικής της βούλησης να μετασχηματίσει το υπάρχον, σε πείσμα των προφητειών για τον οριστικό τους θάνατο. Και αυτό είναι που πρέπει να περιφρουρήσουμε, ως πρώτη προτεραιότητα.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Δημήτρη Γιατζόγλου > Η ρήξη διαρκεί πολύ
..."η ρήξη διαρκεί πολύ"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...