 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Ο Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ έκανε πρόσφατα έναν σαρκαστικό απολογισμό της ελληνικής φιλοδοξίας να απομονωθεί η γερμανική πολιτική: «Τελικά δεν είναι η Γερμανία απομονωμένη στην Ευρωζώνη, είναι η Ελλάδα». Ακριβής παρατήρηση. Η γερμανική ηγεσία μετεκλογικά έχει ανασυντάξει τις συμμαχίες της, που μετά τις ευρωεκλογές εμφάνιζαν αρκετά ρήγματα. Αυτό που φαίνεται να αγνοεί -ή κάνει ότι αγνοεί- ο Βέμπερ είναι πως το ρήγμα που μένει αναλλοίωτο είναι αυτό που διατρέχει την ίδια τη γερμανική ηγεσία.
Είναι εξόφθαλμη, τουλάχιστον στο επίπεδο του πολιτικού σαβουάρ βιβρ, η διαφορά στάσης μεταξύ Άνγκελα Μέρκελ και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η Γερμανίδα καγκελάριος εκπέμπει διαλλακτικότητα προς στην ελληνική κυβέρνηση, όπως έχει φανεί και στις επανειλημμένες συναντήσεις της με τον πρωθυπουργό. Αντίθετα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας όχι μόνο επιμένει σε επιθετική ρητορική, αλλά ενορχηστρώνει την αδιαλλαξία των «θεσμών» στη διαπραγμάτευση, τόσο στο πολιτικό όσο και στο- διόλου απολίτικο- τεχνικό επίπεδο. Έχει, άραγε, κάποιο βάθος η διαφαινόμενη αντίθεση ή πρόκειται για κλασικό παιχνίδι καλού και κακού μπάτσου;
Ισχύουν και τα δυο. Προφανώς υπάρχει καταμερισμός ρόλων, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο. Η κραταιά Μέρκελ διανύει την τρίτη θητεία της ως καγκελάριος, την όγδοη ως επικεφαλής της CDU και το 2017, οπότε κλείνει 12 χρόνια στην ηγεσία της Γερμανίας, είναι πιθανό να αναζητήσει νέα «καριέρα», πολύ ευρύτερη της καγκελαρίας. Έχει πιστωθεί τη διάσωση της Ευρωζώνης από τη χρηματοπιστωτική κρίση χωρίς το παραμικρό κόστος για τα γερμανικά γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα, αλλά και χωρίς να εκχωρήσει σπιθαμή γερμανικής κυριαρχίας στο ατελές σχέδιο ολοκλήρωσης της Ευρωζώνης. Προσωπική υστεροφημία και γερμανικός ηγεμονισμός ισορροπούν στο σημερινό ατελές status quo του ευρώ. Η Γερμανίδα καγκελάριος δεν έχει λόγους να τα ρισκάρει με ένα ελληνικό «ατύχημα».
Στον αντίποδα, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πολιτικό θύμα κι αυτός, όπως ο Κολ, της αριβίστριας Μέρκελ, γνωρίζοντας ότι δεν έχει δεύτερη ευκαιρία στην ηγεσία της CDU ή της Γερμανίας, είναι απολύτως προσηλωμένος στην ολοκλήρωση του γερμανικού σχεδίου για την Ευρώπη. Το οποίο μπορεί να υπάρξει και χωρίς την Ελλάδα και οπωσδήποτε χωρίς πολιτικά αντιπαθείς κυβερνήσεις. Πιστεύοντας ότι εκφράζει τα αυθεντικά συμφέροντα της γερμανικής ελίτ, είναι πράγματι πολύ πιο φεντεραλιστής από τη Μέρκελ. Συμμερίζεται τις απόψεις του Ντράγκι, του Γιούνκερ και άλλων ότι η Ευρωζώνη δεν πάει μακριά χωρίς δική της κυβέρνηση, δικό της κοινοβούλιο, χωρίς τον δραστικό περιορισμό της κυριαρχίας των κρατών μελών. Αυτό, όμως, αφορά και την κυριαρχία της ίδιας της Γερμανίας. Κι εδώ αρχίζει να σκαλώνει το πράγμα.
Η γερμανική οικονομική ελίτ είναι εξαιρετικά αμφίθυμη γύρω από αυτή την προοπτική. Έχει αντλήσει τα μέγιστα δυνατά οφέλη από την ανάπηρη αρχιτεκτονική και τον ασταθή ρυθμό της νομισματικής ολοκλήρωσης. Έχει μεγεθύνει τα εμπορικά της πλεονάσματα, έχει κερδίσει από το ευρώ και κερδίζει ακόμη περισσότερα από το γεγονός ότι το κοινό νόμισμα είναι μόνο κατ' όνομα κοινό, χάρη στις τεράστιες ανισότητες ανάμεσα στα κράτη.
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Αυτή η αντιφατική πραγματικότητα καθιστά το φεντεραλιστικό «όραμα» του Σόιμπλε εγχείρημα εφικτό όσο και ο τετραγωνισμός του κύκλου. Αντιθέτως, η Μέρκελ είναι ρεαλιστικά συμφιλιωμένη με μια μετριοπαθέστερη, α λα καρτ ολοκλήρωση της Ευρωζώνης. Πώς ακριβώς διατάσσονται απέναντι σ' αυτό το δίπολο οι επιμέρους ομάδες της γερμανικής ολιγαρχίας δεν είναι σαφές. Ή απαιτεί μια βαθύτερη πληροφόρηση και ανάλυση, που δεν κατέχουμε. Είναι, πάντως, βέβαιο, ιδιαίτερα όσο συνεχίζεται και η ραγδαία παρακμή της γαλλικής ισχύος, ότι η γερμανική ελίτ αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ενώπιον ισχυρού διλήμματος για το πώς θα αποπερατωθεί το «ευρω-γιαπί».
Κι αυτό μπορεί να αποτελέσει αφορμή για τον βαθύ διχασμό της και ενδεχομένως για τον πιο ισχυρό κλονισμό στη σύντομη ιστορία του ευρώ. Με προοπτική ακόμη και τη διάλυσή του. Ένα "Dexit' θα είναι χωρίς αμφιβολία η ταφόπλακα του ευρώ, με καταστροφικούς όρους για τις περιφερειακές οικονομίες.
Αυτό ας το έχουν υπόψη όσοι θεωρούν το κοινό νόμισμα τόσο «μη αναστρέψιμο» ώστε να θεωρείται αδιανόητη η ζωή έπειτα απ' αυτό. Το ευρώ σε μερικά χρόνια πιθανότατα δεν θα υπάρχει. Και δεν θα φταίει κανένα Grexit.
πηγή: avgi.gr άρθρο > Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου Μέρκελ vs Σόιμπλε;
..."μέρκελ vs σόιμπλε;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...