 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Και τώρα τι κάνουμε; Έγινε και η τριμερής Μέρκελ - Ολάντ - Τσίπρα,
έγινε η διμερής με τον συνήθως διαθέσιμο και βολικό Ζαν Κλοντ Γιούνκερ,
έρχεται μέσα στην εβδομάδα και η ακρόαση των πρωταγωνιστών του ελληνικού
δράματος στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό που δεν έρχεται είναι η συμφωνία της
χώρας με τους δανειστές.
Μαγειρεύεται, ψήνεται, αλλά δεν είναι εδώ. Εδώ
είναι η πιστωτική ασφυξία που πνίγει την οικονομία, η αβεβαιότητα που
μπλοκάρει κάθε δημόσια ή ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα και η
αδράνεια που παραλύει την κυβερνητική μηχανή, η οποία απλά περιμένει,
παρακολουθεί, αλλά δεν κυβερνά.
Ο χρόνος περνάει, η υπομονή και οι
αντοχές των πολιτών εξαντλούνται και το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, που
διαθέτουν ακόμα η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, καταναλώνεται σε αυτή την
ατέρμονη και εκνευριστική διελκυστίνδα με τους δανειστές. Και τα μπάνια
του λαού αργούν ακόμα, αν και για τους περισσότερους των Ελλήνων θα
είναι και φέτος είδος πολυτελείας.
Μας στέλνουν στον... Προκρούστη
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το μήνυμα που
εξέπεμψαν από τη Ρίγα της Λετονίας η Γερμανίδα καγκελάριος, ο Γάλλος
πρόεδρος και ο πρόεδρος της Κομισιόν
ήταν και αυτή τη φορά ένα μεγαλοπρεπές "ναι μεν, αλλά". Θετικό, αλλά
λίγο. Λένε ότι θέλουν μια συμφωνία της Ελλάδας με τους δανειστές,
τάσσονται υπέρ μιας λύσης με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, δεσμεύονται να
βοηθήσουν και προσωπικά προκειμένου να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να
γεφυρωθούν οι διαφορές.
Στο διά ταύτα όμως... άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Μας στέλνουν για τα περαιτέρω κατευθείαν στο στόμα του λύκου, στον εσμό των "θεσμών". Στις... προκρούστειες κλίνες του ΔΝΤ και του Brussels Group, τα οποία μονότονα, δογματικά και προκλητικά ειδικεύονται στις περικοπές μισθών, συντάξεων, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Στο διά ταύτα όμως... άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Μας στέλνουν για τα περαιτέρω κατευθείαν στο στόμα του λύκου, στον εσμό των "θεσμών". Στις... προκρούστειες κλίνες του ΔΝΤ και του Brussels Group, τα οποία μονότονα, δογματικά και προκλητικά ειδικεύονται στις περικοπές μισθών, συντάξεων, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Εν ολίγοις,
οι δύο μεγάλες χώρες, που θέλουν να θεωρούνται ηγέτιδες δυνάμεις της
Ευρώπης, "κρύβονται" κάτω από τα κομψά και πανάκριβα, βεβαίως, φουστάνια
της κυρίας Λαγκάρντ, "κρύβονται" πίσω από τα τεχνικά κλιμάκια των υπαλλήλων τους. Κρύβονται για να... κρύψουν την αρχική και βασική τους επιδίωξη: να
οδηγήσουν τη νέα αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας σε πλήρες οικονομικό,
πολιτικό, ηθικό και ιδεολογικό αδιέξοδο. Και με αυτόν τον τρόπο να
πετύχουν ή την πλήρη υποταγή ή -γιατί όχι;- και την ανατροπή της. Έτσι
έχουν τα πράγματα και όποιος δεν το καταλαβαίνει απλά δεν ξέρει πού πατά
και πού πηγαίνει, που λέει και ο Σαββόπουλος.
Αρέσει και η... άμυνα
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Με αυτή την έννοια, έχουν δίκιο οι
δανειστές και τα απανταχού "παπαγαλάκια" τους όταν λένε ότι η μπάλα
βρίσκεται στο... γήπεδο της Ελλάδας και μάλιστα στα χέρια ή, καλύτερα,
στα... πόδια της κυβέρνησης. Η οποία οφείλει να αποδείξει ότι ξέρει να
παίζει. Ότι γνωρίζει πως κανένα ματς δεν κερδίζεται και δεν χάνεται από
το πρώτο ημίχρονο.
Ότι και η... άμυνα, αν είναι καλή και οργανωμένη, αρέσει στους θεατές και είναι απαραίτητη, ειδικά όταν ο "αντίπαλος" είναι ισχυρός και επιτίθεται κατά κύματα. Ότι μπορείς να φύγεις μπροστά ακόμα κι αν κάνεις βήματα πίσω. Γιατί, τελικά, μια έντιμη ισοπαλία είναι καλύτερη από μια ήττα και μια αξιοπρεπής ήττα είναι προτιμότερη από τη συντριβή και τον υποβιβασμό.
Ότι και η... άμυνα, αν είναι καλή και οργανωμένη, αρέσει στους θεατές και είναι απαραίτητη, ειδικά όταν ο "αντίπαλος" είναι ισχυρός και επιτίθεται κατά κύματα. Ότι μπορείς να φύγεις μπροστά ακόμα κι αν κάνεις βήματα πίσω. Γιατί, τελικά, μια έντιμη ισοπαλία είναι καλύτερη από μια ήττα και μια αξιοπρεπής ήττα είναι προτιμότερη από τη συντριβή και τον υποβιβασμό.
Τούτων δοθέντων, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η χώρα, και βεβαίως
η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις και
τρεις δύσκολες, αλλά τραγικά επιτακτικές επιλογές: Η πρώτη είναι να
προχωρήσει άμεσα σε συμφωνία με τους δανειστές. Η δεύτερη να παρατείνει
το «μαρτύριο» της σταγόνας επιδιώκοντας μια ενδιάμεση λύση, που θα
μεταθέτει το πρόβλημα για το φθινόπωρο. Και η τρίτη, να επιλέξει τη ρήξη
με τους δανειστές με ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Ζητείται ωριμότητα και ψυχραιμία
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Δεν χρειάζονται κραυγές και ψίθυροι, απαιτείται λογική και ευαισθησία, πολιτική συζήτηση πάνω σε αρχές και όχι περιττές αντιπαραθέσεις και αυτομαστιγώματα στα οποία είναι εθισμένη η Αριστερά.
Ασφαλώς, η επιλογή της ρήξης ντε και καλά δεν είναι επιθυμητή και ενδεδειγμένη και η επιλογή της παράτασης του "μαρτυρίου" δεν είναι χρήσιμη για την οικονομία και τη χώρα. Αυτό που απομένει είναι η επιμονή στην επιλογή μιας συμφωνίας με τους δανειστές, η οποία μπορεί να προκύψει εξαντλώντας κάθε περιθώριο και κάθε χαραμάδα, που θα την καθιστά έντιμη, θα σέβεται τις ανάγκες της οικονομίας και τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης και της κοινωνίας.
Η επιλογή της... εξέδρας
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Υπάρχει βεβαίως και μια τέταρτη επιλογή
για την κυβέρνηση: Να το βάλει στα πόδια. Να το κάνει όπως ο Καραμανλής
το 2009, ο Σαμαράς το 2014 και όπως το κάνει διαρκώς το ΚΚΕ. Να πει "απελθέτω απ' εμού',
να παραδώσει (σε ποιον άραγε;) την «καυτή πατάτα» και την εντολή που
της έδωσε ο λαός. Και άνετη, ωραία και ανέμελη να επιστρέψει στην
πολιτική "εξέδρα", από όπου θα "πετροβολά" για την τιμή των όπλων και θα
παρακολουθεί την κοινωνία να καίγεται.
Πρόκειται για μια απλή, εύκολη,
αλλά με τα μέτρα της Ιστορίας ολέθρια επιλογή, που δεν έχει καμία σχέση
ούτε με την κουλτούρα αλλά ούτε και με τις δυνατότητες της Αριστεράς. Η
οποία τώρα έχει την ευκαιρία όχι για να γευτεί τη γλύκα της εξουσίας,
αλλά για να κυβερνήσει, να καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού ως πολιτική
δύναμη εξουσίας και κοινωνικής αλλαγής.
Ως δύναμη ικανή να αναμετρηθεί, όχι από άμβωνος, αλλά στο πεδίο των ιδεών και της άσκησης πολιτικής με τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα και να εδραιώσει την πολιτική, ηθική και ιδεολογική της ηγεμονία. Πείθοντας τους πολίτες, αλλάζοντας με σχέδιο και ευαισθησίες τις ζωές των ανθρώπων προς το καλύτερο. Αυτή είναι η ευκαιρία της Αριστεράς και δεν θα υπάρξει δεύτερη.
Ως δύναμη ικανή να αναμετρηθεί, όχι από άμβωνος, αλλά στο πεδίο των ιδεών και της άσκησης πολιτικής με τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα και να εδραιώσει την πολιτική, ηθική και ιδεολογική της ηγεμονία. Πείθοντας τους πολίτες, αλλάζοντας με σχέδιο και ευαισθησίες τις ζωές των ανθρώπων προς το καλύτερο. Αυτή είναι η ευκαιρία της Αριστεράς και δεν θα υπάρξει δεύτερη.
πηγή: avgi.gr άρθρο Του Γιάννη Κουτσοκώστα > ΣΥΡΙΖΑ: Τρεις επιλογές, μία ευκαιρία
..."συριζα: τρεις επιλογές, μία ευκαιρία"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...