 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Η δραματουργική σκηνοθεσία είναι εδώ σαφής: η φιλειρηνική γυναίκα, που κοιτάζει τη δουλειά της, παρατηρεί και καταγράφει από απόσταση, έρχεται αντιμέτωπη με την βία της επιθετικής, υστερικής γυναίκας που δεν παρατηρεί αλλά δρα. Αν τα αφηγήματα που περιβάλλουν την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα «περιστατικά» που εμφανίζονται με τη συχνότητα κυκλοφορίας των άρλεκιν είναι σεξιστικά, είναι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο: γιατί αρνούνται να δεχθούν την ὐπαρξη μιας μορφής του πολιτικού λόγου που δεν θα συναρθρώνεται με την αντρική, «ευθεία», όπως την χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, στάση και αντίληψη. Η εικόνα μιας δυναμικής, νέας και μαχητικής Προέδρου της Βουλής είναι που προκαλεί εδώ το σκάνδαλο…
«Ζωή Κωνσταντοπούλου σε κατάσταση αμόκ: Πάρε μου το αφεντικό σου να σε απολύσει τώρα [ηχητικό]»: αυτός είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος της ιστοσελίδας iefimerida που από τα μεσάνυχτα της Δευτέρας έχει προκαλέσει μια χιονοστιβάδα σχολίων και συζητήσεων στην ελληνική δημοσιότητα.
Το ηχητικό του τίτλου, φυσικά, δεν αναφέρεται σε κάποιο τεκμήριο που κομίζει το ρεπορτάζ αλλά στην περιγραφή μιας αυτόπτου μάρτυρος. Η Βάλια Παναγιωτίδη υποστηρίζει σ’ αυτό πως είδε την Πρόεδρο της Βουλής να φέρεται άσχημα στον υπάλληλο ενός βενζινάδικου στην Αιδηψό, όταν αυτός δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στο αίτημά της να αλλάξει λάστιχο στο αυτοκίνητό της.
Η ίδια και μια φίλη της βιντεοσκόπησαν το περιστατικό για να δεχθούν και αυτές, εξ αυτού, την μήνιν της Προέδρου: «Είναι παράνομη η βιντεοσκόπηση, είναι ποινικό αδίκημα, σβήστε τα τώρα” τους φώναζε απειλητικά και τις ανάγκασε να σβήσουν ό,τι είχαν τραβήξει. Μάλιστα, άρπαξε η ίδια τα κινητά των δύο γυναικών για να διαπιστώσει ότι όντως είχαν σβήσει το υλικό. “Διαγράψτε το τώρα, δείξτε μου τι έχετε τραβήξει” έλεγε με ένταση».
Με βάση αυτό το «ρεπορτάζ», που θεμελιώνεται σε μια προβληματική μαρτυρία, μερικές αναρτήσεις και σχόλια στο facebook και την αναπαραγωγή τους, εν είδει φημών, από δυο-τρία ηλεκτρονικά μέσα, παρήχθη σε χρόνο αστραπιαίο ένας τεράστιος όγκος λόγου πάνω στο περιστατικό.
Τι κι αν υπάρχει έτερος μάρτυρας, όπως αποκαλύπτει το ertopen, o οποίος δίνει μια αντίστροφη περιγραφή των γεγονότων, σύμφωνα με την οποία ο υπάλληλος είναι αυτός που υπήρξε επιθετικός προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου;
Η επιμονή στη δύναμη της επιθυμίας να είναι αληθινή η αρχική ιστορία επιβλήθηκε του ελέγχου των πηγών. Χωρίς καν να ληφθεί υπόψη η στοιχειώδης αρχή πως ο καταγγέλων φέρει το βάρος της απόδειξης, το περιστατικό υιοθετήθηκε ως αληθές και εντάχθηκε σε ένα αφήγημα ψυχιατριακοποίησης της προσωπικότητας της Προέδρου της Βουλής.
Το υποτιθέμενο ξέσπασμα της Κωνσταντοπούλου προσλήφθηκε φυσικά και λογικά ως μια ακόμα έκφανση της υστερίας της. Το «ξέρεις ποια είμαι εγώ» ως σύστοιχο του “you’re talking to me?”, το βλέμμα, προσεχτικά επιλεγμένο ως screen shot μέσα από βίντεο, ως βλέμμα επιθετικότητας και «χασίματος», η δυναμικότητα της γυναίκας ως βραδυφλεγής βόμβα απειλητικής εκφόρτισής της επί δικαίους και αδίκους.
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ξένο στην έως τώρα αποδομητική παρουσίαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου από τον συστημικό τύπο: από το περίφημο σκίτσο του Χαντζόπουλου, μέχρι τον σχολιασμό των ενδυματολογικών της επιλογών, από τις δηλώσεις Γιακουμάτου μέχρι τις αναρτήσεις στο facebook του Ψαριανού, το κοινό της ελληνικής δημοσιότητας εθίστηκε στο να αντιμετωπίζει παρόμοιες αιτιάσεις ως φυσικές. Το καινούριο αφηγηματικό στοιχείο που προσφέρει η εν λόγω υπόθεση έγκειται στο πρωταρχικό υποκείμενο της αφήγησης: την Βάλια Παναγιωτίδη.
Το «υποκείμενο της αφήγησης» θα πρέπει εδώ να διαβαστεί και ως γενική υποκειμενική και ως γενική αντικειμενική.
Δεν αρκεί μια γυναίκα να αφηγείται αυτό που είδε (και που εγγράφεται στην ήδη δεδομένη και «κατακτημένη» εικόνα της Κωνσταντοπούλου ως δυνάμει ευνουχιστικής — δεν είναι η πολιτικός απέναντι στο πολίτη που προκαλεί εδώ τον σπινθήρα του τρόμου αλλά η γυναίκα απέναντι στον άντρα), αλλά πρέπει και η ίδια να αποτελέσει μέρος του σκηνικού της απειλής.
Η δραματουργική σκηνοθεσία είναι εδώ σαφής: η φιλειρηνική γυναίκα, που κοιτάζει τη δουλειά της, παρατηρεί και καταγράφει από απόσταση, έρχεται αντιμέτωπη με την βία της επιθετικής, υστερικής γυναίκας που δεν παρατηρεί αλλά δρα. Δεν αρκεί λοιπόν η Κωνσταντοπούλου να υποδείξει το παράνομο της καταγραφής του βίντεο και να απαιτήσει τη διαγραφή του, πρέπει να το κάνει η ίδια, να διεισδύσει στην περιοχή της άλλης γυναίκας και να της αρπάξει το κινητό (μια μετωνυμική περιγραφή μιας σκηνής βιασμού).
Στον πρώτο τόμο της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας, ο Μισέλ Φουκώ θα δείξει με ενάργεια πως στη νεωτερικότητα το σεξ ποτέ δεν υπήρξε αντικείμενο καταστολής. Αντίθετα οι λόγοι πάνω στο σεξ, η κατασκευή και η διαχείρισή του, αποτέλεσαν τους κόμβους άσκησης της εξουσίας και της διαχείρισης του πληθυσμού. Ανάμεσα στα παραδειγματικά υποκείμενα άρθρωσης αυτής της εξουσίας βρίσκεται η υστερική γυναίκα, ένα πλάσμα που παράγεται από τους λόγους της επιστήμης της Ψυχιατρικής ως υπολλειμματικό και εξαρτώμενο, ως συγκροτητικά συνδεδεμένο με την ανδρική επιθυμία και την ικανοποίησή της. Ένα πλάσμα που, λόγω της υπολειμματικότητάς του αυτής, καταφεύγει στο παραλήρημα και στο ξέσπασμα.
Αν τα αφηγήματα που περιβάλλουν την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα «περιστατικά» που εμφανίζονται με τη συχνότητα κυκλοφορίας των άρλεκιν είναι σεξιστικά, είναι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο: γιατί αρνούνται να δεχθούν την ὐπαρξη μιας μορφής του πολιτικού λόγου που δεν θα συναρθρώνεται με την αντρική, «ευθεία», όπως την χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, στάση και αντίληψη. Που δεν συνδέουν την γυναικεία παρουσία με κομψότητα, καλλιέπεια, τρυφερότητα και μια, λίγο πολύ, αφέλεια.
Η εικόνα μιας δυναμικής, νέας και μαχητικής Προέδρου της Βουλής είναι που προκαλεί εδώ το σκάνδαλο, εξού και οι όποιες διαφωνίες πρέπει να διολισθήσουν από το πολιτικό στο σεξουαλικό ως λυδία λίθο αιτιολόγησής τους.
Αν ο Φουκώ ζητούσε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 να δούμε μια εξουσία χωρίς βασιλιά, αν ζητούσε από την πολιτική φιλοσοφία να κόψει το κεφάλι του βασιλιά, ίσως το ζητούμενο της σημερνής συγκυρίας θα ήταν να συνδυάσουμε τον Φουκώ με τον Ζίζεκ: να απαιτήσουμε να κοπεί όχι το κεφάλι του βασιλιά αλλά οι όρχεις του βουλευτή. Να αποκαλυφθεί δηλαδή, όπως στις περιπτώσεις των υστερικών γυναικών του Σαρκό, πως τα υστερικά κρούσματα δεν είναι συμπτώματα αλλά αποτελέσματα μιας συγκεκριμένης δράσης: αυτής της φαλλοκρατικής λειτουργίας.
πηγή: http://unfollow.com.gr άρθρο Toυ Χρήστου Νάτση
..."το μίσος για την ζωή ή η υστερικοποίηση της πολιτικής"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...