 |
| ..."ιστογραμμή"... |
γιατί αγαπάμε πολύ την πατρίδα μας
Γιάννης Ρίτσος, "Γράμμα στον Ζολιό Κιουρί"
Γράφει ο Δημήτρης Βλαχοπάνος
Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, το ζήτημα εν τέλει δεν είναι αν θα σωθούμε. Το πιο πιθανό είναι να σωθούμε. Ή να μας σώσουν αυτοί που έχουν αναλάβει τον ρόλο του σωτήρα μας ή του εξολοθρευτή μας. Αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα σωθούμε και πώς θα είμαστε, ψυχικά κυρίως, όταν βγούμε απ' αυτόν τον Γολγοθά που παραπέμπει στην Ελλάδα της εξορίας και του τρόμου, στην Ελλάδα της κατοχής και των κολαστηρίων που ακολούθησαν.
Δεν ξέρω πώς, αλλά είναι καιρός τώρα που η εικόνα της Ελλάδας του 2015 με θλίβει βαθιά και με πάει πίσω στην Ελλάδα της πολεμικής και μεταπολεμικής, κατεξοχήν, εποχής. Και όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι ινστρούχτορες της οικονομίας και της πολιτικής φαντάζουν στα μάτια μου σαν τους αγέλαστους και άτεγκτους διοικητές των νησιών της εξορίας των Ελλήνων, που τους κομμάτιαζαν οι ροπαλοφόροι βασανιστές, μόνο και μόνο γιατί, καθώς γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημα "Γράμμα στο Ζολιό Κιουρί", όλο το φταίξιμό τους ήταν που δεν ήθελαν να βλαστημάνε το χώμα τους οι ξένες μπότες και δεν ήθελαν να είναι η πατρίδα τους έξω απ' τη λευτεριά και την ειρήνη.
Όπως εκείνοι με τις άσπρες μπλούζες τότε, έτσι και τούτοι με τις γραβάτες και τα κολλαριστά κοστούμια τώρα μάς έχουν κλείσει στο σύρμα και μας βομβαρδίζουν καθημερινά τρομοκρατώντας μας με απειλές και εκβιάζοντάς μας με τους φακέλους γεμάτους ενοχοποιητικά στοιχεία για εγκλήματα που δεν κάναμε αλλά μας τα φορτώνουν εκείνοι, γιατί έτσι αποφάσισαν. Όπως κι εκείνοι τότε, έτσι και τούτοι σήμερα ζητούν από τους Έλληνες να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας, για να τις κραδαίνουν μετά και να τους εξευτελίζουν δημοσίως στις εκκλησίες και τις δημόσιες συναθροίσεις.
Αλλά το πλέον τρομακτικό είναι που η ελληνική κοινωνία μοιάζει πλέον με ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης, με τα μεγάφωνα των ανακοινώσεων στη διαπασών. Όπου η διοίκησή του αφήνει μέσω των βασανιστών να "διαρρεύσει" ένα σοβαρό μυστικό, μια περίεργη είδηση για κάποιο κακό που πρόκειται να συμβεί τις προσεχείς μέρες. Για να γίνει αμέσως μετά η είδηση ψίθυρος και να διαπερνά ολόκληρο τον πληθυσμό του στρατοπέδου. Και καθώς μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, να παίρνει διαστάσεις εφιάλτη και επικείμενης καταστροφής, για να σκορπά παντού τον πανικό και την απόγνωση.
Αποκορύφωμα αυτής της ζοφερής όσο και φριχτής ατμόσφαιρας είναι οι εικονικές εκτελέσεις. Η Ελλάδα μοιάζει με τους κρατούμενους εκείνους που τους έπαιρναν οι βασανιστές τους χαράματα και τους οδηγούσαν στη χαράδρα των εκτελέσεων. Κι αφού τους έστηναν και τους έδεναν τα μάτια, ζητώντας μάλιστα να τους εκφράσουν και την τελευταία τους επιθυμία, διέταζαν το απόσπασμα να ανοίξει πυρ.
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Έλαβαν κάποτε τέλος τα μαρτύρια και οι βασανισμοί. Και όσοι εξόριστοι επέζησαν, γύρισαν σωματικά και ψυχικά σακαταμένοι στα σπίτια τους. Κουβαλώντας στα κατάβαθα της ψυχής τους τον εφιάλτη του στρατοπέδου για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Που ήταν για τους περισσότερους σύντομη.
Ζούμε σήμερα αυτόν τον φοβερό εφιάλτη. Τον εφιάλτη των δηλώσεων μετανοίας και των εικονικών εκτελέσεων. Και ψιθυρίζουμε πανικόβλητοι το ερώτημα ο ένας στον άλλον: Τι θα γίνει αύριο; Τι θα γίνει στις τόσες του μηνός; Τι είπε ο τάδε υπουργός, ο τάδε πρόεδρος και ο τάδε αρμόδιος για τα τάδε θέματα; Είμαστε οι εκκρεμείς των στρατοπέδων, που αισθανόμαστε να έχουν στρέψει κάποιοι το πιστόλι τους κατά πάνω μας ή να ετοιμάζουν τα σχέδια για την αυριανή μας εκτέλεση. Που κανένας δεν ξέρει αν θα είναι εικονική ή αληθινή.
Προσωπικότητες της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών απ' όλο τον κόσμο γίνονται συμπαραστάτες μας και αρωγοί μας σ' αυτό το μαρτύριο. Μα οι τράπεζες δεν ακούνε τη γλυκιά φωνή της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Γιατί έχουν βάλει τους άθλιους και τους τιποτένιους εδώ μέσα να φωνασκούν ωρυόμενοι και να μας ζητούν φορτικά να υπογράψουμε για το καλό μας δηλώσεις, γιατί αλλιώς μας περιμένει η χαράδρα.
Κι έτσι μεγαλώνει σαν τον ίσκιο του απογεύματος η αγωνία μας για το πώς θα είμαστε την επόμενη μέρα. Πώς θα είναι η Ελλάδα όταν κλείσει κάποτε το στρατόπεδο και επιστρέψουν οι εξόριστοι Έλληνες στο σπίτι τους...
Μας μένει λίγος ακόμη καιρός. Και μας μένει η ανάγκη μας να ενωθούμε
γερά για να μην αφήσουμε ποτέ να ξημερώσει εκείνη η επόμενη μέρα.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Δημήτρη Βλαχοπάνου > Σαν ίσκιος του απογεύματος η επόμενη μέρα
..."σαν ίσκιος του απογεύματος η επόμενη μέρα"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...