 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Η σημαντική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές εκλογές και η ανάδειξη, για πρώτη φορά στη νείτερη ιστορία της Ελλάδας, μιας κυβέρνησης που να στηρίζεται στην Αριστερά με επικεφαλής τον δημοφιλέστερο από τους ηγέτες της, τον 40χρονο Αλέξη Τσίπρα, άνοιξαν μια σοβαρή συζήτηση γύρω από το τρίπτυχο κράτος - κυβέρνηση - κόμμα.
Η συζήτηση αυτή καθυστέρησε επί πολλά χρόνια στην ελληνική Αριστερά, καθ' ότι, μετά τον εμφύλιο και την τραγωδία του ΕΑΜικού κινήματος, δεν υπήρξε βάση πραγματική ώστε να τεθεί στους προβληματισμούς και στους σχεδιασμούς της Αριστεράς το ζήτημα της εξουσίας (γιατί περί αυτού πρόκειται).
Ο Συνασπισμός, κορμός των δυνάμεων που στήριξαν τον μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, στη διαδρομή του αλλά και στη φάση της ωρίμανσής του, τόλμησε άλματα στον τρόπο λειτουργίας και δράσης του, άνοιξε το εσωκομματικό πεδίο στην ελεύθερη διακίνηση κι αντιπαράθεση των διαφορετικών απόψεων.
Αυτό όμως έμεινε μετέωρο σαν το βήμα του πελαργού, αφού αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι η δημοκρατία μέσα στο κόμμα κατοχυρώνεται όχι απλώς με την εκφώνηση των "αντιπάλων" απόψεων και τη συνεπακόλουθη δημιουργία μηχανισμών που ουσιαστικά διαβρώνουν την ενότητα. Το κορυφαίο στοιχείο στη συγκρότηση μιας αληθινά δημοκρατικής δομής είναι η ουσιαστική, με συγκεκριμένους τρόπους και θεσμούς, συμμετοχή των μελών στη λήψη των αποφάσεων στα κρίσιμα ζητήματα.
Η αναγκαία αυτή συμμετοχή, αντίστοιχη της έννοιας του "κόμματος των μελών", εξασφαλίζεται με βαθιές τομές στην οργάνωση και τη λειτουργία του κόμματος. Από την καταγραφή και αξιοποίηση της γνώμης των μελών, που δεν μπορεί να διατυπώνεται μόνο μέσα στις συνελεύσεις χωρίς αντίκρυσμα, μέχρι τη διεξαγωγή εσωκομματικών δημοψηφισμάτων και την έκφραση της αντίστοιχης των φίλων.
Αν αυτά είχαν την αξία τους μέχρι χθες, αν απαντούσαν οι προτάσεις αυτές στα χθεσινά οργανωτικά μας κενά, δηλαδή σε εκείνα του κόμματος του 4%-6% , πόσο μάλλον σήμερα που ουσαστικά καλούμαστε να επανιδρύσουμε το κόμμα από πλευράς λειτουργίας και οργάνωσης.
Σήμερα πρέπει να απαντήσουμε πιο ουσιαστικά και με μεγαλύτερη σαφήνεια στο ερώτημα "τι κόμμα θέλουμε". Ή μάλλον τι πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε: δεν θέλουμε κόμμα - κυβερνητική υπηρεσία ή προθάλαμο της κυβέρνησης. Δεν μας αφορούν κόμματα που ουσιαστικά συνιστούν βραχίονες του κράτους. Δεν θέλουμε κόμμα - "διαμεσολαβητή", δηλαδή μεσάζοντα ανάμεσα σε επί μέρους συμφέροντα και την κεντρική εξουσία. Ένα τέτοιο κόμμα χάνει γρήγορα τη δυναμική του και εκφυλίζεται σε ένα διαχειριστικό μόρφωμα, με εκφυλισμένη την αριστερή του φυσιογνωμία.
Άρα θέλουμε ένα σύγχρονο σε οργάνωση και λειτουργία, ελκυστικό σε περιεχόμενο δράσης, κόμμα συνείδησης, κόμμα εμπροσθοφυλακή των μεγάλων αλλαγών και ανατροπών που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Το κόμμα, θα έλεγε κανείς εντελώς σχηματικά, οφείλει να είναι πολιτικά και ιδεολογικά κάποια κλικ αριστερότερα της κυβέρνησης. Χρειαζόμαστε έναν φορέα ισχυρό, μεγάλο σε αριθμό μελών, ανοικτό στην κοινωνία που ήδη συστρατεύεται μαζί μας στο δύσκολο εγχείρημα που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ένας φορέας που να εκλαϊκεύει την πολιτική της κυβέρνησης, να την κρίνει, αλλά και να τη στηρίζει δυναμικά στις κρίσιμες στιγμές.
Είναι το κόμμα συνείδησης για εμάς τους αριστερούς. Και επειδή εμείς δεν έχουμε έλθει από άλλον πλανήτη, άκακοι και άμεμπτοι, απαλλαγμένοι από οτιδήποτε το ανθρώπινο, είμαστε χρεωμένοι με το να κρατάμε τις πιο σίγουρες ασφαλιστικές δικλίδες, για να προστατέψουμε τις αξίες μας.
Συλλογικότητα, αλληλεγγύη, διαφάνεια.
πηγή: avgi.gr άρθρο του ΑΓΓΕΛΟY ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ > Κράτος - κυβέρνηση - κόμμα
..."κράτος - κυβέρνηση - κόμμα"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...