.jpg) |
| ..."ιστογραμμή"... |
Η επιθετική διατύπωση ποικίλων αιτημάτων συνήθως εκφράζει τη με σχέδιο υπονομευμένη πραγματικότητα που απελπίζει τους ανθρώπους. Αρκετές φορές όμως κρύβει, εκτός από σεχταρισμό, και μια βαθιά και εγωιστική αντιαλληλεγγύη.
«Δεν νοιάζομαι, αρκεί να γίνει το ανυπόμονο δικό μου και να τονωθεί ο διεκδικητικός εγωισμός μου». Μόνο.
Χρόνια και χρόνια μιας μαξιμαλιστικής πολιτικής αγωγής, φέρνουν αυτά τα αποτελέσματα. Να μην είναι δυνατόν να γίνουν συνολικοποιήσεις. Να μην είναι δυνατόν να δεις και κυρίως να διατυπώσεις το αίτημα, συνθέτοντας και αρθρώνοντάς το στο αίτημα του διπλανού σου, σε μια οργανική και σχεδιασμένη αλληλουχία. Όχι αθροίζοντας μικρές διάσπαρτες ξεχωριστές διεκδικήσεις που παραλύουν την πολιτική σε μικροδιευθετήσεις και διαγκωνισμούς.
Βλέποντας, δηλαδή, την κοινωνία και μακροσκοπικά και βραχυσκοπικά συγχρόνως.
Διαμορφώνεται έτσι μια όραση που ξεκολλάει από τα πράγματα και τους πραγμοποιούς. Αυτή η εκδοχή της πολιτικής, η εγωιστική ανυπομονησία, είναι η μια πλευρά της νόσου. Η άλλη έχει να κάνει με τα μεγάλα ταξικά και δομικά κοινωνικά χάσματα που συμπυκνώνονται στο απελπιστικό ερώτημα, για το πώς συνδέονται τόσο αποκλίνοντα συμφέροντα και τόσο αποκλίνουσες αντιλήψεις. Ένας εργαζόμενος, π.χ., απειλείται από τον άνεργο διπλανό του κι ένας άνεργος έχει κάθε λόγο να ζηλεύει παθολογικά ακόμα και τον μισό μισθό του εργαζόμενου.
Η επικράτεια, δηλαδή, του εργαζόμενου και του ανέργου έχουν τμηθεί τόσο βαθιά και χασματικά που οποιαδήποτε ομογενοποιητική κοινότητα στην πολιτική σου απεύθυνση καταντάει απλώς αφηγηματική και ποιητική γενικότητα. Αυτή η τομή μίσους είναι μια θεμελιώδης πολιτιστική νίκη του καπιταλισμού, ειδικά του φορμαλιστικού, αντιπαραγωγικού και αποκτηνωτικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.
Αλλά η ταξική και θεωρησιακή τομή έχει να κάνει και με μικρά πράγματα: Μιλάς σε κάποιον και αυτός που τον μισεί σε εντάσσει στους δικούς του προσωπικούς εχθρούς. Ο τάδε είναι κολλητός του δείνα, που είχε φάει επί Δεξιάς ή ΠΑΣΟΚ, ή ήταν στην αυλή επί ηγεμόνα Χ, άρα εσύ που του μίλησες γίνεσαι κι ο ίδιος ό,τι και ο συνομιλητής σου. Έτσι διαμορφώνεται μια αντιδημιουργική πολιτική, με απίστευτες διευθετήσεις μικρών και σκοτεινών υποψιών, παρεξηγήσεων, καρφωμάτων κ.λπ.
Διαμορφώνεται μια τσιμεντένια και απέραντη, εγωιστική, μικροηλιθιότητα από ανασφαλείς ατάλαντους ευνοημένους (ανίκητους, που προσαρμόζονται ακαριαία σε κάθε κατάσταση) τυλίγει το πραγματικό, βυθίζοντάς το στην πιο τιποτένια λάσπη. Αυτοί οι τύποι πολιτικής ψευδοπαραγωγής είναι μικρόψυχοι, ανταγωνιστικοί, αρρωστημένοι και κυρίως άχρηστοι. Αποτελούνται από παράσιτους του συστήματος, κάτι όντα άεργα και συνωμοτικά ενός ακραίου και ατάλαντου φιλοτομαρισμού.
Αλλά τι μεταβάλλει τόσους και τόσους ανθρώπους (ενίοτε έξυπνους) σε ενεργό πλάι της εξουσίας, σε επιδέξιους σφετεριστές της πραγματικότητας; Τι διαβρώνει το σθένος, ώστε η πολιτική σκηνή να μην μπορεί να διορθώσει και να εξυγιάνει; Τι ακινητοποιεί αποφάσεις, θέσεις και συντεταγμένες πολιτικές επιθυμίες; Η ίδια η πραγματικότητα επινοεί τους μηχανισμούς βούρκου, αφού δεν έχουν εγκατασταθεί μηχανισμοί πολιτικής παραγωγής.
«Προφασίζομαι πως είμαι ενεργός πολιτικά, πως έχω κοινωνικό κύρος, πως κάνω κάτι, αν διαβουλευτώ πάνω στο τίποτα» - που για την περίσταση παίζει τον ρόλο τού κάτι.
Η ελληνική παραπολιτική συνθήκη δεν επιτρέπει, αποτρέπει, δηλητηριάζει, βιαιοπραγεί. Όλοι σε έναν συλλογικό διαγκωνισμό. Ιδιοτέλειες, φοβίες, συμπλέγματα και τίποτα συγκροτούν αυτό το παραλυτικό άπαν, που παλεύει κάθε κανονικός και καθαρός άνθρωπος. Δεν αντέχεται τόση τιποτένια παραεξουσιαστική και παρασιτική βία. Και δεν μπορεί να ξεκινήσει απ' αυτό το μαύρο έδαφος ούτε η ανάταξη της χώρας ούτε η ανάδυση των ιδανικών.
πηγή: avgi.gr άρθρο Δημήτρη Σεβαστάκη > Η εγωιστική ανυπομονησία
..."η εγωϊστική ανυπομονησία"..(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...