 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Έτσι, μόνο το 27% των ψηφοφόρων πίστεψαν στην αλήθεια του κ. Σαμαρά. Ήταν αυτοί που πείστηκαν από το μήνυμα του φόβου, ήταν οι άλλοι που ψηφίζουν ΝΔ από το 1974 και εκείνοι που θέλησαν να αγνοήσουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει γνωστά προβλήματα αξιοπιστίας και αλήθειας – από τότε που υποσχ
Κάποιος άλλος αποδείχτηκε αξιότερος στη διαχείριση αυτής της ιστορίας. Το Ποτάμι αγαπάει ιδιαίτερα την συγκεκριμένη μορφή αλήθειας. Με κινηματογραφικές φράσεις όπως «εμείς δεν θα σας προδώσουμε», με new age ατάκες του τύπου «η συνομωσία του καλού», με πολιτικές προτάσεις όπως «σταθερό φορολογικό σύστημα», «μείωση των αντικειμενικών αξιών ακινήτων», «σταδιακή ενίσχυση των χαμηλόμισθων», «δραστική μείωση της χρηματοδότησης των κομμάτων»… Με μια διαφημιστική προεκλογική καμπάνια που στηρίζεται σε αυτονόητες αλήθειες που όλοι συμμεριζόμαστε, από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής έως εκείνους της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.: «Εγώ πιστεύω πως τα δανεικά δεν είναι λύση.
Πρέπει να παράγουμε, να εξάγουμε», «Εγώ ξέρω ότι τα λίγα χρήματα που έχω στην τράπεζα είναι δικά μου», «Εγώ θέλω δουλειές, όχι συσσίτια και ελεημοσύνες». Ή ακόμα με ‘αλήθειες’ που αν δεν είναι καθολικής αποδοχής, υιοθετούνται πάντως σήμερα από την πλειοψηφία των κομμάτων που βρίσκονται εντός Βουλής: «Εγώ έχω το ευρώ για νόμισμά μου». Αν συμφωνείς «είσαι Ποτάμι». Μοιάζει τόσο αυτονόητο και αυταπόδεικτο ώστε σε πείθει στο τέλος ότι όποιοι δε συμμερίζονται αυτόν τον ξύλινο τύπο αλήθειας είναι περίεργοι: νεοκομμουνιστές, συγκρουσιακοί, επικίνδυνοι.
Ας παραδεχτούμε όμως κάτι. Η κοινοτοπία του καλού έχει δυναμική σε συνθήκες φανατισμού και ακροτήτων. Πάντα ίσχυε αυτό. Όταν υπάρχει τεταμένο πολιτικό κλίμα, ψάχνεις τη φωνή της λογικής, αναζητάς τον μέσο δρόμο. Η Ένωση Κέντρου για παράδειγμα, εκμεταλλεύθηκε κατά τη δεκαετία του ’60 τις συνθήκες αντιπαράθεσης μεταξύ μιας εμφυλιακής δεξιάς και μιας αριστεράς που έως τότε δεν είχε ανακαλύψει τον ανανεωτικό δρόμο. Περιπτώσεις όπως αυτές θυμίζουν εκείνο που στην οικονομική επιστήμη ονομάζεται ‘εξωτερική οικονομία’, η οποία προκύπτει όταν «οι ενέργειες ενός οικονομικού υποκειμένου Α προκαλούν μεταβολή της ευημερίας ενός οικονομικού υποκειμένου Β». Συμβαίνει, για παράδειγμα, όταν ανοίξεις μια καντίνα δίπλα σε ένα μεγάλο night club, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι όσοι βγαίνουν έξω από το μαγαζί που σερβίρει αλκοόλ, θα νιώθουν έντονα την ανάγκη να φάνε ένα ‘βρώμικο’. Το μαγαζί από το οποίο κερδίζει το Ποτάμι είναι ‘Η Πόλωση’. Είναι η μέση φωνή της λογικής ανάμεσα στην ‘ακροδεξιά ΝΔ’ και στον ‘ουτοπικό ΣΥΡΙΖΑ’.
Τα πράγματα αλλάζουν όμως. Αυτός που εκφράζει τον πραγματισμό και την μέση αλήθεια δεν είναι ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Θεοδωράκης. Δεν είναι καν ο κ. Σουλτς, που έχει επίσης μια παράξενη αντίληψη για την αλήθεια, η οποία μπορεί να μεταβάλλεται με βάση γεωγραφικά κριτήρια: στην Αθήνα (για τη νέα κυβέρνηση) «υπάρχει φόβος ότι θα ακολουθήσετε έναν δικό σας δρόμο. Εγώ σήμερα διαπίστωσα το αντίθετο». Στη Γερμανία η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική: «εάν η ελληνική κυβέρνηση πράγματι δεν θέλει πλέον να συνεργαστεί με τους δανειστές πάνω στη βάση που ίσχυε ως τώρα, τότε το θεωρώ ανεύθυνο… Πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση και αυτό γίνεται μόνο μέσω της συναίνεσης και όχι μέσω της πρόκλησης».
Ο ρεαλισμός αλλάζει στρατόπεδο. Και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Στις περισσότερες χώρες, η μεσαία τάξη αγαπά τη σταθερότητα και τις πραγματιστικές πολιτικές προτάσεις. Η δύσμοιρη ελληνική μεσαία τάξη δεν είναι σε θέση να αναζητήσει άλλο τον ρεαλισμό, την σταθερότητα και την αλήθεια στους παραδοσιακούς της εκπροσώπους. Τα εισοδήματά της έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα, ο βασικός πυλώνας της σταθερότητάς της (η ακίνητη περιουσία) γκρεμίστηκε μέσα στον ΕΝΦΙΑ και ύστερα από τόσες «αναθεωρήσεις ποσοτικών στόχων» τα μεσαία στρώματα έχουν πάψει να πιστεύουν στον ρεαλισμό των μνημονίων.
Η πίστη στη μνημονιακή πολιτική έχει καταντήσει μια ουτοπία και η μεσαία τάξη δεν αρέσκεται στις ουτοπίες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το είπε με έναν διαφορετικό τρόπο: «χάσαμε το κέντρο, από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς … πρέπει να αυξήσουμε τη διείσδυσή μας στις λεγόμενες παραγωγικές ηλικίες». Οι ‘νοικοκυραίοι’ του Σαμαρά, μάλλον στρέφονται σιγά-σιγά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ταυτόχρονα, ο Τσίπρας μπορεί τώρα να εκμεταλλευθεί την παραδοσιακή πίστη που έχει η μεσαία τάξη σε αυτόν που κυβερνά, ως φορέα σταθερότητας. Είναι η ίδια πίστη που τον έφερνε έως πρότινος στη δεύτερη θέση στην ερώτηση «καταλληλότερος πρωθυπουργός».
Στην πρώτη όμως κιόλας μετεκλογική δημοσκόπηση (από τα Παραπολιτικά παρακαλώ) το 68% των πολιτών αξιολογεί ως θετική εξέλιξη την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία.
Αντίθετα, η έξοδος από το μνημόνιο και άλλες θέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α υποστηρίζονται πια από παραδοσιακούς θιασώτες της ‘αλήθειας’ και του ρεαλισμού. Από τον Irwin Neil, αρθρογράφο των New York Times και πρώην συνεργάτη της Washington Post, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Τσίπρα «ως έναν πραγματιστή διαπραγματευτή». Από το Bloomberg, που σε άρθρο της 27ης Ιανουαρίου χαρακτήρισε την άποψη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους ως «λογική». Και από τον Γιόσκα Φίσερ, ο οποίος πριν από ένα μήνα έβλεπε κινδύνους στην εκλογή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ενώ τώρα χαρακτηρίζει τη Μέρκελ ξεροκέφαλη.
Δεν είναι καθόλου σαφές πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Βρισκόμαστε σε ένα δύσβατο μονοπάτι που μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστες εξελίξεις. Μπορεί όμως τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά. Απ’ ότι φαίνεται, η πολιτική της λιτότητας χάνει έδαφος. Το γεγονός ότι λίγοι στην Ευρώπη αντιτίθενται δυναμικά σε αυτήν, δε σημαίνει ότι συμφωνούν κιόλας. Η σιωπή δε σημαίνει πάντα συναίνεση. Φάνηκε και στην περίπτωση του ρωσο-ουκρανικού ζητήματος, όταν πήγε να περάσει ένα ‘ομόφωνο’ ευρωπαϊκό κείμενο, αλλά όταν άρχισαν οι ενστάσεις αποδείχτηκε ότι μόνο ομοφωνία δεν υπήρχε τελικά.
Στο παρελθόν έχουμε βρεθεί μπροστά σε μεγάλες ‘συνομωσίες σιωπής’ που κατέρρευσαν εν μια νυκτί σαν τραπουλόχαρτα. Λίγο διάστημα πριν από την πτώση του τείχους, η Ανατολική Γερμανία ήταν μια χώρα σιωπηλή. Από κούραση μάλλον, παρά από φόβο. Σε ανάλογες ιστορικές συγκυρίες, αρκεί να γίνει μια αρχή που θα σπάσει τη συνομωσία της σιωπής, για να ακολουθήσουν και άλλοι. Την αρχή την έκανε ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα. Μετά πείστηκαν και πιο κεντρώα στρώματα στο εσωτερικό της χώρας. Ύστερα ακολούθησε η Γιάννα Αγγελοπούλου. Έπειτα ο Φίσερ. Η αλήθεια έχει πολλές ρωγμές πια.
πηγή:> Βαγγέλης Αγγελής Η αλήθεια κάνει ρωγμές
..."βαγγέλης αγγελής: η αλήθεια κάνει ρωγμές"...(>άρθρο<)
tvxs :* Ο Βαγγέλης Αγγελής είναι έχει master στην Ιστορία της Προπαγάνδας και διδακτορικό στη Σύγχρονη Ιστορία. Του αρέσει ο Μεσοπόλεμος. Έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς βιβλία και άρθρα σχετικά με την ιστορία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και μερικά κείμενα σε δημοσιογραφικά και πολιτιστικά έντυπα. >περισσότερα tvxs
..."ιστογραμμή"...