 |
Γιατί πολύ απλά η ελευθερία της τέχνης και της έκφρασης δεν έχει όρια.
Γιατί η ωμή βία που υπέστησαν τα δώδεκα άτομα που σκοτώθηκαν χθες είναι τόσο απάνθρωπα ασύμμετρη σε σχέση με την υποτιθέμενη προσβολή, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί πολιτικά με κανέναν τρόπο και με κανένα αναλυτικό πρόσχημα (εκτός ίσως από το αρχαϊκό πνεύμα της βλασφημίας)."...
η επίθεση στο «charlie hebdo» και η αλά καρτ χρήση του Βολταίρου
ΧΡΟΝΟΣ // τεύχος ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ, Ιανουάριος 2015
Τα σκίτσα του Charlie Hebdo ήταν πάντοτε προκλητικά και ενίοτε κακόγουστα. Το περιοδικό ήταν γνήσιο παιδί του Μάη του ’68 και της πεποίθησης πως δεν υπάρχει ιερό και όσιο στη σάτιρα. Άλλωστε, γεννήθηκε αμέσως μετά τον θάνατο του στρατηγού Ντε Γκωλ με ένα προβοκατόρικο πρώτο τεύχος που σατίριζε την κηδεία του εθνάρχη, με αποτέλεσμα να απαγορευτεί αμέσως. Είναι γνωστό πως στα σαράντα χρόνια που μεσολάβησαν το περιοδικό τα ’βαλε κατά καιρούς με όλους και με όλα, σατιρίζοντας αμείλικτα, μεταξύ άλλων, ζητήματα θρησκευτικής πίστης ανεξαρτήτως δόγματος. Αδιαφορούσε για τις όποιες νομικές συνήθως, αλλά πρόσφατα και υλικές, επιπτώσεις, δεδομένου ότι το παλιό κτίριο όπου στεγαζόταν δέχτηκε επανειλημμένα επίθεση.
Χθες τέσσερις από τους πλέον εμβληματικούς και τολμηρούς σκιτσογράφους του περιοδικού –ο Cabu, ο Charb, ο Tignous και ο Wolinski– δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από ισλαμιστές φονταμενταλιστές στα γραφεία του Charlie Hebdo στο Παρίσι, μαζί με άλλα οκτώ άτομα που βρίσκονταν στο κτίριο. Πριν καλά καλά κρυώσουν τα πτώματα των σκιτσογράφων, άναψε μια διαδικτυακή κουβέντα για το κατά πόσο αυτή η τρομερή πράξη μπορεί να ιδωθεί αποκομμένη από τα συμφραζόμενά της. Σύμφωνα με αυτή την οπτική, οφείλουμε να δούμε την επίθεση στο σατιρικό περιοδικό ως απάντηση στη διαχρονική δυτική βία και τα απόνερα της γαλλικής αποικιοκρατίας, τις ξένες επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και τη δυτική εμπλοκή στη Συρία. (συνέχεια)
όλο το ενδιαφέρον άρθρο του Κωστή Κορνέτη:
> η επίθεση στο «charlie hebdo» και η αλά καρτ χρήση του Βολταίρου (ΧΡΟΝΟΣ)
..."ιστογραμμή"...