..."Quelle Europe pour briser les marchés?"......Υπό τον τίτλο «Ποιά Ευρώπη για να συντριβούν οι αγορές;»... η LE MONDE DIPLOMATIQUE δημοσιεύει ανάλυση που υπογράφει ο Αμερικανός οικονομολόγος (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας- Austin) James K. Galbraith στην οποία υποστηρίζει ότι υπάρχει άλλη λύση από εκείνη της δημοσιονομικής λιτότητας και της μείωσης των αποδοχών που ασπάζονται «ομόφωνα» οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να εξουδετερώσουν τις επιθέσεις των αγορών. «Η εναλλακτική είναι απλή: καταστροφικός ριζοσπαστισμός της δημοσιονομικής λιτότητας ή εποικοδομητικός ριζοσπαστισμός της πλήρους απασχόλησης. Τραπεζικός ριζοσπαστισμός ή κοινωνικός ριζοσπαστισμός».
Μεταξύ άλλων, η ανάλυση αναφέρει:
«Στις αρχές Ιανουαρίου, η ελληνική κυβέρνηση συγκαλεί εκτάκτως διακεκριμένους εμπειρογνώμονες της οικονομίας. Ανάμεσά τους, ένα στέλεχος του ΔΝΤ εξηγεί ψυχρά στον πρωθυπουργό ότι πρέπει να ξηλώσει το κράτος πρόνοιας (...)
το θεώρημα στο οποίο στηρίζονται παρόμοιες διαγνώσεις είναι γνωστό: οι αγορές διατάζουν τα κράτη να σφίξουν το ζωνάρι (...)
αυτές και μόνο αυτές αποφασίζουν εάν μπορεί ή όχι να υπάρξει εμπιστοσύνη απέναντι σ’ ένα κράτος ότι θα αποπληρώσει το χρέος του (...)
Η θεωρία αυτή παρουσιάζει ένα σημαντικό ελάττωμα: ότι ακόμη κι αν τα κράτη κάνουν τα πάντα για να αρέσουν στις αγορές, χρειάζεται χρόνος για να εφαρμοστούν τα μέτρα λιτότητας και να επιτύχουν τους στόχους τους (...)
Πώς όμως, ένα κράτος γνωστό για την ανευθυνότητά του μπορεί να εμπνεύσει μία τέτοια εμπιστοσύνη;
Παρ’ όλο που η Ελλάδα ορκίστηκε για την αποφασιστικότητά της να γδάρει οικονομικά δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους, το χρέος της θα φθάσει στη λήξη του πριν από την εκτέλεση των υποσχέσεών της. Εξ ου και το παράδοξο: όσο περισσότερο η Αθήνα δεσμεύεται να περιορίσει τις δαπάνες, τόσο περισσότερο δυσπιστούν, οι αγορές τις οποίες επρόκειτο να καλοπιάσει...
Το γεγονός αυτό εξουδετέρωσε την ιδέα σύμφωνα με την οποία το πρόγραμμα λιτότητας θα επαρκούσε από μόνο του για να ξεμπλοκάρει η αγορά παρέχοντας αποδεκτούς όρους δανεισμού για τη χώρα (...)
Για την ελληνική κυβέρνηση το ερώτημα μετετράπη ως εξής: πώς θα πεισθεί η ΕΕ να βάλει το χέρι στην τσέπη; (...)» -σημειώνει μεταξύ άλλων η ανάλυση που υποστηρίζει, αντιστοίχως, ότι το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης αρχικώς για την Ελλάδα, και εν συνεχεία και για άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης –όπως η Πορτογαλία ή η Ισπανία- έναντι αυστηρών μέτρων δημοσιονομικής λιτότητας δεν κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση για τη βιώσιμη ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας, αλλά αντίθετα ευνοεί μόνο τις αγορές
«(...) Κάθε "διασωθείσα" χώρα θα λάβει όσα ακριβώς χρειάζεται για να πληρώσει τους πιστωτές της, με αντάλλαγμα μία δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών της.
Οι τράπεζες θα βγουν κερδισμένες, όχι οι λαοί.
Ο ειδικός του ΔΝΤ που συμβουλεύτηκε η ελληνική κυβέρνηση θα έχει κερδίσει το στοίχημά του... και η Ευρώπη θα βυθισθεί στην ύφεση» υποστηρίζει ο οικονομολόγος, αντιπροτείνοντας ότι η ΕΕ έχει την ανάγκη ενός «ολοκληρωμένου φορολογικού καθεστώτος, μίας κεντρικής τράπεζας αφοσιωμένης στην οικονομική ευημερία και έναν αβλαβή χρηματοπιστωτικό τομέα».
Όλα αυτά σε συνδυασμό με έναν «αυτόματο δημοσιονομικό μηχανισμό προσανατολισμένο προς την πλήρη απασχόληση» θα αποτελούσαν το κατάλληλο σύστημα, το οποίο όμως δεν θα έπρεπε να στηρίζεται μόνο στην κυβερνητική δράση, αλλά και σ’ εκείνη των πολιτών. ...πηγή:e - ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-2.6.10(α)...................................."ιστογραμμή"...