 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ. 1995 |
Μήνες τώρα, τρέμει το φυλλοκάρδι χιλιάδων ανθρώπων αν θα τα καταφέρει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και χρόνια τώρα, πολύ πριν γίνει η Αριστερά κυβέρνηση, τρέμει το φυλλοκάρδι μας για το ποιος "επώνυμος" ή "ανώνυμος" θα βγει να πει και να κάνει τα δικά του. Η Αριστερά πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει αυτό που με ελαφρότητα αποκαλούν οι ευάριθμοι προφήτες της "ευαισθησία" ή "ανεξαρτησία" ή με διάφορα άλλα λόγια, εξ ουρανού εκπορευόμενα (εφόσον δεν στοιχειοθετούνται αλλά απλώς είναι λόγια αρεσκόμενα να πλατσουρίζουν στα ρηχά).
Η αυτονόητη ελευθερία των μελών της Αριστεράς (αντίβαρο στον "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό"), δεν έχει προταθεί και δουλευτεί στον ΣΥΡΙΖΑ ως κοινή, συλλογική ελευθερία, με όλες τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η σφυρηλάτηση μιας σχετικής διαδικασίας. Αντίθετα, δίνεται η εντύπωση ότι άλλοι αντέχουν στα δύσκολα, άλλοι όχι και άλλοι τα εκμεταλλεύονται για να υπηρετήσουν τις προσωπικές τους σκοπιμότητες. Συχνά το αποτέλεσμα είναι να τρέχουν και να μην φτάνουν οι εκπρόσωποι των θεσμών του κόμματος. Η αντίδρασή τους σχεδόν πάντα δίνει την έντονη εντύπωση του "καλοπιάσματος".
Έτσι, η κατά καιρούς καταψήφιση, δηλαδή τα "όχι", αλλά και τα "παρών" στη Βουλή, δηλαδή η ανοιχτή εναντίωση στην κυβέρνηση από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν γίνεται επανειλημμένα από τα ίδια πρόσωπα, αντιμετωπίζεται από τους εκπροσώπους του κόμματος με εκφράσεις του τύπου "τον/την τιμά η στάση του/της" ή -παλιότερα- "ο τάδε είναι ευγενής" επειδή παραιτήθηκε, αγνοώντας το γεγονός ότι δεν παραιτήθηκε από μόνος του αλλά επειδή του το ζήτησε ο πρωθυπουργός. Δηλαδή, αν είσαι βουλευτής ή φρέσκος - φρέσκος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, μπορείς, επικαλούμενος την ευαισθησία, τη συνείδησή σου ή την προσωπικότητά σου, να κάνεις ό,τι κρίνεις εσύ σωστό. Ευτυχώς, δηλαδή, που οι της "αριστερής πλατφόρμας" αποφάσισαν να φύγουν, γιατί αν δεν το αποφάσιζαν θα λέγαμε ακόμα τα γνωστά που λέγαμε, ότι τους τιμούμε κ.λπ.
Όταν κάποιος "προβεβλημένος" επικαλείται τη συνείδησή του κ.λπ., για να εναντιώνεται δημόσια (και, συχνά, επανειλημμένα) σε αποφάσεις και στάσεις του κόμματός του, λέει στον καθένα που δεν πράττει το ίδιο, και κυρίως στους χιλιάδες ανώνυμους που τραβάνε το κάρο, ότι η δική τους συνείδηση είναι δευτέρας διαλογής. Δεν φτάνει που τους αναδεικνύουμε σε κομματικά σώματα και στη Βουλή, είμαστε και δαρμένοι από πάνω. Και κάτι άλλο: Λέει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Νέα Δημοκρατία και στους λοιπούς να μην κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι και αυτοί ψήφισαν όσα δύσκολα καλείται να εφαρμόσει σήμερα η κυβέρνηση. Ε, αυτό, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει για τους πάντες. Το μόνο που πετυχαίνουν τα "ναι", τα "όχι", τα "ίσως", ιδίως όταν εκφωνούνται εναλλάξ από το ίδιο ή τα ίδια πρόσωπα, είναι η καλλιέργεια στο ευρύ κοινό της αίσθησης-πεποίθησης ότι το κόμμα της Αριστεράς στερείται σοβαρότητας. Ό,τι ακριβώς προσπαθεί σύμπασα η διαπλοκή να υποστηρίξει.
Είναι γεγονός ότι η ενότητα στην έκφραση στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία, λόγω και των διαφορετικών προελεύσεων των μελών του, όμως ο χρόνος δεν δείχνει να οδηγεί σε σχετικές ωριμάνσεις. Είναι ανησυχητικό. Και σχετίζεται με την ισχνή και άνευρη παρουσία του στην καθημερινή ζωή.
* Ο Φαίδων Χατζηδημητρίου είναι συνταξιούχος δάσκαλος
πηγή: avgi.gr άρθρο του Φαίδωνα Χατζηδημητρίου > Εμάς που ανεχόμαστε ποιος θα μας τιμήσει;
..."εμάς που ανεχόμαστε ποιος θα μας τιμήσει;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...