 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
Η πολιτική μας ζωή σήμερα μοιάζει να έχει υποστεί ερημοποίηση. Η λεγόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει επικρατήσει σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, ακόμα και σε χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Αν όμως ξύσει κάποιος τη φλούδα του κοινοβουλευτισμού, που τον προηγούμενο αιώνα εξασφάλισε σε χώρες και κράτη ευμάρεια και ευνομία στις κοινωνίες τους, βλέπει μιαν άλλη εικόνα, που πολύ απέχει από το όραμα ολόκληρης της ανθρωπότητας για ισότητα, ελευθερία και αδελφοσύνη. Βλέπει μια δημοκρατία που προσομοιάζει περισσότερο με την ολιγαρχία, ένα πολίτευμα που βασίζεται στην εξουσία του πλούτου και του χρήματος.
Αυτές οι σκέψεις μού γεννήθηκαν διαβάζοντας τα περί εκλογών στη Σερβία, όπου ο νικητής των εκλογών Αλεξάνταρ Βούτσιτς (καίτοι δεν έχουν ανακοινωθεί επισήμως τα αποτελέσματα λόγω ενστάσεων) στην προεκλογική του εκστρατεία προέβαλε την προοπτική οικονομικής ανάπτυξης ως αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας των δύο τελευταίων χρόνων. Ο Βούτσιτς υπόσχεται ότι θα αντιστραφεί το αρνητικό κλίμα στις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών εάν -όπως λέει- εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν στον δημόσιο τομέα. Ιδιαίτερη σημασία στον προεκλογικό του λόγο έδινε στις ξένες επενδύσεις, όπως η πώληση, πρόσφατα, της χαλυβουργίας του Σμεντέρεβο στους Κινέζους, η οποία αναμένεται να συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ.
Ο Αλεξάνταρ Βούτσιτς υποστηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και αποφεύγει την αναφορά σε εθνικά θέματα, όπως το Κόσοβο. Το μοντέλο αυτό, που φαίνεται να έχει επικρατήσει σε ολόκληρη τη Δύση, μαζί με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας με τις πολιτικές της λιτότητας, τα Μνημόνια, τις «γκαστρωμένες» αξιολογήσεις, τις απαιτήσεις των δανειστών για όλο και περισσότερα μέτρα που φτωχοποιούν τον λαό, δεν μοιάζει με δημοκρατία, αλλά με ολιγαρχία.
Όταν η αποθήκη των πολιτών γεμίζει χρυσάφι, αλλοιώνεται το πολίτευμα (σ.σ.: της «τιμοκρατίας» ή αξιοκρατίας). Αρχικά γιατί σπαταλούν το χρήμα σε δαπάνες, και έπειτα τους νόμους τους παρερμηνεύουν με βάση το συμφέρον τους και τους παραβαίνουν... Το πάθος της φιλοχρηματίας τούς κάνει όλο και περισσότερο να περιφρονούν την αρετή. Σε μια πολιτεία λοιπόν όπου μοναδική αξία είναι ο πλούτος οι πλούσιοι θα έχουν την εξουσία και θα περιφρονούν όλο και περισσότερο τους καλούς και την αρετή... Μια τέτοια πολιτεία δεν είναι μία, αλλά είναι διχασμένη σε αυτή των φτωχών και στην άλλη των πλουσίων, που κατοικούν μαζί αλλά πάντα ο ένας επιβουλεύεται τον άλλο...
Αυτοί λοιπόν που ζουν σε ολιγαρχικά πολιτεύματα θα κρύβουν στα σκοτάδια το χρυσάφι και το ασήμι που αγαπούν υπέρμετρα και θα έχουν αποθήκες με θησαυροφυλάκια, όπου θα μπορούν να κρύψουν τα πλούτη τους, θα έχουν στα σπίτια τους περιφράξεις, σαν προσωπικές φωλιές, και θα μπορούν να ξοδεύουν πολλά όπου θέλουν... Είναι φανερό λοιπόν πως, αν μέσα σε μια πολιτεία δεις φτωχούς, υπάρχουν κάπου κρυμμένοι κλέφτες και λωποδύτες και ιερόσυλοι και όλων των κακών τεχνίτες». (Πλάτωνος «Πολιτεία», 8ο βιβλίο, εκδ. Οδυσσέας Χατζόπουλος).
Οι πολιτείες μας κυβερνώνται σήμερα από την εξουσία του χρήματος. Από το χρώμα του χρήματος. Από μια χούφτα πλουτοκρατών. Οι πολιτείες μας είναι υπερχρεωμένες. Δισεκατομμύρια χρεών πάνε κι έρχονται, οι δανειστές απειλούν τη ζωή μας κάθε μέρα, κάθε ώρα. Για ποια δημοκρατία λοιπόν μπορούμε να μιλάμε; Ας ξυπνήσουμε. Ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα μιλάει σκληρά με τα λόγια του Πλάτωνα. Μας κυβερνά η ολιγαρχία του πλούτου. Μόνο που έχει φορέσει τον κοινοβουλευτικό μανδύα, μέσα στα σκοτάδια του οποίου κρύβει τα πλούτη της...
πηγή: avgi.gr άρθρο της Αλκμήνης Ψιλοπούλου > Η "δημοκρατία" του πλούτου
..."η "δημοκρατία" του πλούτου"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...