 |
| Tάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μια ισχυρή και μαζική κομματική οργάνωση. Επιπλέον δεν έχει και τη δυναμική που είχε πριν από δύο χρόνια. Το γεγονός ότι σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του έχασε τον αρχικό ενθουσιασμό του αλλά συγχρόνως έχει και την πλάτη του στραμμένη στα άλλα κόμματα, κάτι σημαίνει. Ειδικά όταν η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου τοποθετείται ενάντια στο ενδεχόμενο νέων εκλογών. Προφανώς δεν περιμένει τίποτα καλύτερο από μια άλλη διακυβέρνηση.
Αν ισχύουν τα παραπάνω κι αν δεν θέλουμε η κυβέρνηση της Αριστεράς να εκφυλισθεί σε μια κυβέρνηση διαχείρισης και μόνο της κατάστασης, που σε κάποια επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα την διαχειριστούν άλλες συντηρητικές δυνάμεις και πάλι, ένα είναι το ζητούμενο με το υπάρχον ασφυχτικό πλαίσιο. Πώς η κυβέρνηση θα εμπνεύσει τον κόσμο, όχι μόνο τον κόσμο της Αριστεράς, ώστε να γίνει ο ίδιος ο λαός ενεργητικός παράγοντας των εξελίξεων στη χώρα, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και κυρίως στο πεδίο της παραγωγής, κάθε είδους παραγωγής.
Η αντιμετώπιση του προσφυγικού από την κυβέρνηση έδειξε κάτι που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν το έχει κανένα από τ' άλλα κόμματα, ούτε πρόκειται να το αποκτήσουν, γιατί είναι έξω από τη λογική τους. Έδειξε ότι, παρά τις λιγοστές δυνάμεις που διέθετε η κυβέρνηση στην αντιμετώπιση αυτής της τεράστιας τραγωδίας, παρά τη διαχρονική αναποτελεσματικότητα των μηχανισμών της διοίκησης, ενέπνευσε, στήριξε και ενθάρρυνε με τη στάση της τους ανθρώπους να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους προς τους πρόσφυγες. Το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε ενάντια στον κυνισμό των περισσότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, στήθηκε -παρά τα όποια λάθη- επειδή ακριβώς υπήρχε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η κινητοποίηση του κόσμου δεν έγινε βέβαια για να στηρίξει την κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά για να υπερασπιστεί κάποιες βαθιές αξίες στις οποίες πίστευε, αξίες που η πλούσια και πολιτισμένη Δύση απεμπολεί, ελαφρά τη καρδία. Και ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι αυτή η κινητοποίηση εμφανίστηκε από ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με τα δικά τους προβλήματα.
Γι' αυτές τις αξίες όμως, γι'αυτή την επιθυμία του κόσμου που έτρεξε να βοηθήσει τους πρόσφυγες, η κυβέρνηση, δίνοντας εξ αρχής το στίγμα της Αριστεράς, ήταν και είναι ο εκφραστής του, το στήριγμά του. Αυτό το "όμως", όμως, δεν το αναφέρω για όσους στέκονται δίπλα στους πρόσφυγες, ούτε καν για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι πώς θα φύγει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Αφορά κυρίως στην κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί φοβάμαι ότι υποτιμά τη δύναμή της και δεν το ενεργοποιεί, όσο θα έπρεπε. Τι υποτιμά;
Εξηγούμαι, αρχίζοντας με το αξίωμα της επίγειας και όχι της επουράνιας Αριστεράς: Καμιά μεγάλη κοινωνική αλλαγή δεν είναι εφικτή, αν εν σπέρματι δεν υφίσταται ήδη στην ίδια την πραγματικότητα που επιδιώκεις να αλλάξεις.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να αλλάξει τον τόπο και να μετατρέψει την απαισιοδοξία του κόσμου σε αισιοδοξία για το αύριο, αν δείξει με τον πιο σαφή τρόπο το αριστερό της στίγμα. Αν γίνει εκφραστής και μοχλός στήριξης αυτών των υπαρκτών δράσεων μετατρέποντάς τις σε ζωντανά κινήματα στους χώρους που υπάρχουν. Και οι καλύτερες προθέσεις να υπάρχουν στον χώρο της παιδείας, της υγείας, της οικονομίας και σε οποιονδήποτε άλλο τομέα, θα μείνουν προθέσεις, αν δεν καταφέρουν να πείσουν εξ αρχής αυτούς που θα πρέπει να τις υλοποιήσουν. Κάτι που μπορεί να επιτευχθεί αν η κυβέρνηση εκφράσει και στηρίξει ενεργά κάτι που υπάρχει ήδη στον αντίστοιχο χώρο... όπως με τους πρόσφυγες.
* Ο Κώστας Βρατσάλης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
πηγή: άρθρο του Κώστα Βρατσάλη > ...όπως με τους πρόσφυγες
..."...όπως με τους πρόσφυγες"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...