 |
| Tάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
Αποκριά κι αυτή. Πέρασαν μέρες πολλές μέσα σε λίγες ώρες αυτό το διήμερο. Ο Πούτιν αποφάσισε να αποσύρει τον στρατό του από τη Συρία, η Μέρκελ έζησε μια «μαύρη» Κυριακή στη Γερμανία βλέποντας το ακροδεξιό, ξενοφοβικό κόμμα να πολλαπλασιάζει τα ποσοστά του στις κάλπες τριών κρατιδίων, η Άγκυρα έγινε πάλι... Βαγδάτη και στα τουρκικά παράλια συνωστίζονται τρία εκατομμύρια πρόσφυγες, έτοιμοι και αποφασισμένοι να περάσουν στην Ευρώπη. Στην Ειδομένη οι πρόσφυγες βρήκαν τρόπο για να τρυπήσουν τα κλειστά σύνορα και να περάσουν στα Σκόπια και στην Αθήνα οι εκπρόσωποι των δανειστών, σαν μπακάληδες επαρχιακού παντοπωλείου, εξακολουθούν να... ψειρίζουν την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος.
Αφασία, σύγχυση ή άγνοια του κινδύνου; Ό,τι και αν συμβαίνει, η Ευρώπη, αμήχανη και φοβισμένη, δείχνει μια παραλυτική αδράνεια μπροστά στην προσφυγική κρίση. Παρακολουθεί, αλλά δεν βλέπει την καταιγίδα, δεν «ακούει» τη... βουή από τα κύματα των εξαθλιωμένων, που απειλούν να σαρώσουν τα πάντα. Δεν κάνει απολύτως τίποτα για να σταματήσει την πηγή του κακού, τον πόλεμο στη Συρία, ενώ αποφεύγει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειές του. Ακόμη και τώρα, δείχνει να μην κατανοεί τα αυτονόητα. Ότι η προσφυγική κρίση δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας, της Τουρκίας, ούτε καν της Συρίας. Ότι είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό με παγκόσμιες διαστάσεις και μόνο ως τέτοιο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Ότι οι μονομερείς ενέργειες δεν οδηγούν πουθενά. Ότι δεν μπορούν οι 27 χώρες της Ευρώπης να μετατρέπουν την 28η, την Ελλάδα, σε «αποθήκη ψυχών». Ότι το κλείσιμο του δρόμου των Βαλκανίων δεν είναι βιώσιμη λύση. Ότι τα «ποτάμια» των προσφύγων δεν τιθασεύονται με τείχη και φράχτες και θα βρεθούν και πάλι μπροστά τους από άλλους δρόμους, όπως έγινε το Σαββατοκύριακο με τους πρόσφυγες της Ειδομένης.
Οι... Πόντιοι Πιλάτοι της Ευρώπης
Δεν είναι ίσως η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που η Ευρώπη εθελοτυφλεί. Μόνο που αυτή τη φορά αυτοϋπονομεύεται
κιόλας. Διστάζει να πάρει γενναίες αποφάσεις, αλλά και όταν τις
παίρνει, αδυνατεί να τις εφαρμόσει. Χώρες «παλιές» στην Ένωση, όπως η
Αυστρία, αλλά και νεόκοπες, όπως οι χώρες του Βίσεγκραντ
και των Βαλκανίων, υψώνουν η κάθε μια το δικό της... τείχος κόντρα στην
κοινή απόφαση για ανοιχτά σύνορα. Και όμως. Απέναντι σε αυτήν την
«ανταρσία» κορυφαίοι θεσμοί της Ένωσης, όπως η Κομισιόν, αλλά και παράγοντες όπως ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, απλώς παριστάνουν τους... Πόντιους Πιλάτους
αποφεύγοντας ακόμα και να τις καταδικάσουν. Αλλά και χώρες με μεγάλο
ειδικό βάρος εγκλωβίζονται σε λογικές και πρακτικές που αποσκοπούν όχι
να λύσουν το πρόβλημα αλλά να το αφήσουν έξω από την πόρτα και κάτω από
το χαλί.
Παράδειγμα η Γερμανία και η Αν. Μέρκελ,
η οποία αλλιώς ξεκίνησε, αλλού την οδηγεί η ένταση της κρίσης και
εμφανίζεται πλέον με δύο πρόσωπα. Καταδικάζει δημοσίως τις μονομερείς
ενέργειες αλλά συμβιβάζεται, αν δεν ενθαρρύνει κιόλας, την πολιτική των
κλειστών συνόρων. Η ομογάλακτη Αυστρία, αλλά και χώρες όπως η Κροατία
και η Σλοβενία, που οφείλουν την κρατική τους υπόσταση στη Γερμανία, δεν
θα έκαναν ποτέ το βήμα να υψώσουν τείχη στα σύνορά τους χωρίς την
έγκριση ή έστω την ανοχή του Βερολίνου.
Η μεγάλη ήττα της Ευρώπης
Το χειρότερο όλων είναι ότι η Ευρώπη,
αντιμετωπίζοντας φοβικά αυτή την περιπέτεια, οδηγείται και σε πολιτική
και ιδεολογική ήττα. Τρομάζει μπροστά στα ακραία, ξενοφοβικά και
ακροδεξιά κινήματα, που σηκώνουν κεφάλι εκμεταλλευόμενα την προσφυγική
κρίση. Και αντί να αντιπαρατεθεί μετωπικά μαζί τους με όπλα τις αρχές
του δικαίου, της αλληλεγγύης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, προσπαθεί να
τα ξορκίσει, να τα «καλοπιάσει». Όμως, με αυτόν τον τρόπο υιοθετεί στην
ουσία τη βασική τους ατζέντα και το μόνο που καταφέρνει είναι τα
ακροδεξιά κινήματα να γιγαντώνονται και η ίδια η Ευρώπη να γίνεται
«θερμοκήπιο» μέσα στο οποίο εκκολάπτεται το νέο «αυγό του φιδιού». Η
Γερμανίδα καγκελάριος και το κόμμα της μια γεύση πήραν στις εκλογές της
Κυριακής για το πού οδηγεί αυτή η τακτική.
Ο φόβος -λένε- φυλάει τα έρμα. Και ίσως ο φόβος μιας ενδεχόμενης καταστροφής να βάλει φρένο σε αυτή την πορεία. Εμείς πάντως οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για όλα. Έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα, που βρέθηκε, χωρίς να το θέλει και χωρίς να φταίει, στη δίνη του προσφυγικού κυκλώνα, έχει πολλά να κάνει. Να πιέσει για να κλείσουν οι εκκρεμότητες στην οικονομία το ταχύτερο δυνατό, να φροντίσει να βάλει τάξη στα του οίκου της προκειμένου να αποκατασταθεί κλίμα σταθερότητας και ασφάλειας στην οικονομία και στην κοινωνία. Και να οργανώσει τις δυνάμεις και τις υποδομές της για την υποδοχή, τη φροντίδα και τη διαμονή των προσφύγων, που χτυπάνε την πόρτα της. Το κάνει ήδη, μπορεί να το κάνει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Με ψυχραιμία, αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Με λογική και ευαισθησία. Με ψυχή. Και αυτό δεν θα είναι καλό μόνο για τους πρόσφυγες, θα είναι καλό για όλους μας.
πηγή:avgi.gr άρθρο του Γιάννη Κουτσοκώστα > Σύνοδος "ζωής" ή "θανάτου" για την Ευρώπη
..."σύνοδος "ζωής" ή "θανάτου" για την ευρώπη"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...