 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 2002 |
Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου (*)
Το νέο ασφαλιστικό που έχει καταθέσει η κυβέρνηση,
ικανοποιεί εν πρώτοις ένα πάγιο αίτημα των ασφαλισμένων στα ταμεία των
ελεύθερων επαγγελματιών και κυρίως στον ΟΑΕΕ, που ήταν ότι όσο η εισφορά τους είναι υποχρεωτική τουλάχιστον να είναι αναλογική του εισοδήματός τους
και όχι ένα αυθαίρετο και ανελαστικό χαράτσι που μάλιστα αυξάνεται εξ
ίσου αυθαίρετα ανά τριετία (βάση χουντικός νόμος του 1967) και ιδιαίτερα
σε συνθήκες κρίσης εξανεμίζει το διαθέσιμο εισόδημα των ΕΕ και τους
κάνει παρανόμως μαζικά «οφειλέτες».
Η κυβέρνηση ξεκίνησε τις μεταρρυθμίσεις της ορθώς με την
αποποινικοποίηση των οφειλών στον ΟΑΕΕ και σήμερα με το νέο ασφαλιστικό
τον καταργεί και τον ενσωματώνει στο ενιαίο ταμείο βάζοντας κοινούς
εισοδηματικούς κανόνες σε όλους τους ασφαλισμένους. Κι αυτό σαν αρχή
είναι σωστό και αναγκαίο – και αριστερό.
Τα φορολογικά βάρη όμως δεν είναι μόνο οι εισφορές αλλά και
οι φόροι. Κι εδώ παύουν να ισχύουν κοινοί κανόνες: όταν η φορολογία των
ΕΕ είναι 29% και η οποία διπλασιάζεται με την προκαταβολή φόρου (100%)
και σε αυτό έρχεται να προστεθεί ένα υποχρεωτικό 27% για την ασφάλιση
(20% για κύρια σύνταξη και 7% για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) φτάνουμε
αισίως στην αφαίμαξη χοντρικά του …85% του φορολογητέου εισοδήματος ενός
ΕΕ! Ενώ σε έναν μισθωτό ή ΔΥ οι φορολογικές κρατήσεις δεν ξεπερνούν το
20 με 30% του φορολογητέου εισοδήματός τους…
Πάμε παρακάτω όμως: εάν υπάρχει και επικουρικό ταμείο ή ο ΕΕ …θέλει
και εφάπαξ, θα πρέπει να συμπληρώσει άλλο ένα 12% δηλαδή αγγίζει το
100% του εισοδήματός του.
Με λίγα λόγια δουλεύει για το κράτος, όχι για τον εαυτό του: κι αν
ένας μισθωτός ή ένας ΔΥ παραπονιέται για μισθούς πείνας, ο ΕΕ για τι θα
παραπονεθεί; για ληστεία;
Πάμε λίγο πιο πέρα: ο ΕΕ δημιουργεί κάθε μέρα εκ του μηδενός το
εισόδημά του, παράγει προϊόντα ή υπηρεσίες, βρίσκει πελάτες και εφόσον
τα καταφέρει (πράγμα απολύτως αμφίβολο σε συνθήκες κρίσης) αποκτά κάποιο
εισόδημα. Δεν έχει καμιά σιγουριά όπως την μονιμότητα των ΔΥ ή έστω την
σύμβαση εργασίας του μισθωτού.
Είναι στον αέρα.
Κι όμως αυτός παράγει την προστιθέμενη αξία από την οποία ζει
φορολογώντας την το κράτος και οι υπάλληλοί του. Χρειάζεται λοιπόν να
δρέπει το αποτέλεσμα των κόπων του, να ζει αξιοπρεπώς και να του μένουν
και κάποια χρήματα να επανεπενδύει ή απλά να χρηματοδοτεί την δουλειά
του;
Αυτό που παρουσιάζουν οι πίνακες των υποχρεώσεών του με το νέο ασφαλιστικό δεν είναι νεοφιλελευθερισμός σίγουρα αλλά είναι κρατικός καπιταλισμός: δεν έχει καμιά διαφορά από το να ζεις σε ένα σοβιετικό κράτος και έναντι της εργασίας σου να τρέφεσαι με κουπόνια και να έχεις δωρεάν γιατρούς…
Και η κατάργηση του ΟΑΕΕ, η αναλογικότητα των εισφορών, η
αποποινικοποίησή των οφειλών σε αυτήν την κατεύθυσνη κινούνται – αλλά ο
διάβολος κρύβεται (ούτε καν σε αυτήν την περίπτωση) στις λεπτομέρεις:
κανονικά όλη η εισφοροδοτική υποχρέωση ενός ΕΕ έπρεπε να εξαντλείται το
πολύ στο 20% του φορολογητέου εισοδήματός του (στην Ευρώπη δεν ξεπερνά
το 15%) και να έχει ρήτρες για τα πολύ χαμηλά εισοδήματα αλλά και ταβάνι
στα υψηλότερα. Τα χαμηλά εισοδήματα πρέπει νάχουν ανεισφορολόγητο και
τα μεγάλα να μπορούν να μεγαλώνουν την επιτυχή τους επιχειρηματικότητα
με επανεπένδυση στην εργασία τους.
Η λογική «μου λείπουν χρήματα, κρατώ τους μισθούς στους μόνιμους
του Δημοσίου σταθερούς και μάλιστα αυξάνω με το ενιαίο μισθολόγιο τους
μισούς κατά 8% και ταυτόχρονα παίρνω ότι μου λείπει από τους ελεύθερους
επαγγελματίες« δεν είναι αναπτυξιακή πολιτική – είναι εντολή
εξόδου των ΕΕ από την χώρα και ένταξή τους σε άλλα φορολογικά καθεστώτα
ακόμη και αν συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται εδώ (οδηγία Μπολκενστάιν).
Που σημαίνει αντίο φορολογικά έσοδα…
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν ότι ενώ το νέο ασφαλιστικό εισάγει μια
σωστή ενιαία αρχή στις ασφαλιστικές εισφορές, αφήνει την λάθος εφαρμογή
της στην ραχοκοκκαλιά της οικονομίας να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Και
δεν πρόκειται για θέμα ευαισθησίας της Πολιτείας απέναντι στους
μαστόρους, τους τεχνικούς και τους παραγωγούς της οικονομίας μας:
πρόκειται για την ίδια την οικονομία μας και την όποια ελπίδα έχουμε να
επιβιώσουμε σαν χώρα.
- Πρόκειται για την επιτυχία της παραγωγικής ανασυγκρότησης η οποία χωρίς παραγωγούς δεν γίνεται!
- Πρόκειται για την ενδογενή δυνατότητα επιβίωσης της οικονομίας μας που χωρίς μικρομεσαία σφύζουσα επιχειρηματικότητα δεν γίνεται.
- Πρόκειται για την ίδια την επιβίωση του κράτους που παρασιτεί τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις για να ζήσει και να γίνει κοινωνικό, και τώρα σκοτώνει τον ξενιστή του.
Όλα αυτά μόνο οπαδοί του κρατικού καπιταλισμού τα σκέφτονται και τα
εφαρμόζουν – και νομίσαμε ότι αυτοί έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον Π
Λαφαζάνη και την ΛΑΕ.
Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι έχει γίνει απλά λάθος στην μεταφορά του
20% στους ΕΕ. Και η συγκρότηση επιτροπής που θα «παντρέψει» εισφορές και
φόρους των ΕΕ σε ένα βιώσιμο επίπεδο αυτό καταδεικνύει.Προσοχή όμως: οι αποφάσεις σε αυτό το ζήτημα δεν είναι μια απλή διευθέτηση του ασφαλιστικού πχ για τους δικηγόρους ή τους μηχανικούς αλλά αφορά το σύνολο και το μέλλον της οικονομίας μας: το 97% της επιχειρηματικότητας που αποτελούν οι μικρομεσαίοι και οι αυτοαπασχολούμενοι – με λίγα λόγια αφορά την συνολική βιωσιμότητα της οικονομίας και την προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Κι ο νοών νοείτω.
(*) μέλος του τμήματος ΜμΕ-ΕΒΕ του ΣΥΡΙΖΑ
πηγή: toideologio.gr άρθρο του > Γιώργου Παπασπυρόπουλου > Επιχειρηματικότητα και Αριστερά: η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
..."επιχειρηματικότητα και αριστερά: η ώρα των μεγάλων αποφάσεων."...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...