 |
| Τάσσος Δίκας, μελάνια σε χαρτί, 1971 |
Ένα από τα πιο "δημοφιλή" θέματα της παγκόσμιας βιομηχανίας ενημέρωσης αφορά στην κλιματική αλλαγή.
Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει εβδομάδα που ένα από τα θεωρούμενα έγκριτα και έγκυρα έντυπα και ηλεκτρονική μέσα ενημέρωσης δεν αφιερώνει τηλεοπτικό χρόνο ή αρκετό μελάνι για να μιλήσει για την ερημοποίηση, για τους πάγους που λιώνουν, για την άνοδο της θερμοκρασίας, για... Και όλα αυτά τις περισσότερες φορές συνοδεύονται από αριθμούς που προκαλούν φρίκη για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, που εγκατέλειψαν τα χωράφια τους, που αναζήτησαν καταφύγιο στη Δύση...
Το δίχως άλλο, αυτά τα ρεπορτάζ έχουν ευαισθητοποιήσει τις πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες του πλανήτη και πλέον η ανάγκη για μέτρα που θα περιορίζουν το πρόβλημα είναι στην κοινή συζήτηση όχι μόνο απαραίτητα αλλά και επιβεβλημένα, αφού από αυτά θα εξαρτηθεί ακόμα και η ύπαρξη του πλανήτη.
Και ενώ όλοι μιλούν για την ανάγκη να ληφθούν εδώ και τώρα μέτρα, ελάχιστοι ασχολούνται με το πώς μπορεί αυτά τα μέτρα να επηρεάσουν την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας. Και ακόμα λιγότεροι έχουν αναφερθεί στον κίνδυνο, οι όποιες αποφάσεις να οδηγούν στη διεύρυνση της ανισότητας, να επικυρώνουν την ηγεμονική θέση που σήμερα έχουν όχι μόνο κράτη αλλά και πολυεθνικές και ουσιαστικά σε συνδυασμό με άλλες, παγκόσμιας εμβέλειας συμφωνίες όπως για παράδειγμα οι πρόσφατες για το παγκόσμιο εμπόριο, να κατασκευάζουν ένα ιδανικό περιβάλλον για κάποιους και εφιαλτικό για τους περισσότερους.
Το σίγουρο είναι ότι για δισεκατομμύρια ανθρώπων σε αναπτυσσόμενες ή φτωχές χώρες η χρήση του άνθρακα ήταν το αντίτιμο που πλήρωσαν προκειμένου να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους. Για παράδειγμα, η Ινδία, που θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους καταναλωτές άνθρακα, ή το Βιετνάμ ή ακόμα και κάποιες αφρικανικές χώρες σίγουρα δεν ακολούθησαν τις ΗΠΑ ή την Ε.Ε. στην προσπάθεια που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του '70, με αφορμή τις πετρελαϊκές κρίσεις, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Ακόμα και για την Κίνα, τον μεγαλύτερο ρυπαντή του πλανήτη, ο άνθρακας χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο.
Υπό το πρίσμα αυτό, τα μέτρα για το κλίμα, αν μετατραπούν σε μέσο γεωπολιτικής ισχύος, τότε το πιο πιθανό είναι οι ηγέτες, να "καθαρίσουν" κάποια στιγμή έναν πλανήτη απλώς και μόνο για να έχουν ακόμα περισσότερους ανθρώπους να διαφεντεύουν και -γιατί όχι- να εκμεταλλεύονται. Αυτή είναι μία μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά να διατυπώσει μια πρόταση η οποία δεν θα λαμβάνει υπόψη μόνο την πιεστική ανάγκη να σταματήσει την καταστροφή του πλανήτη αλλά και να εξασφαλίζει τις συνθήκες ώστε οι όποιες παρεμβάσεις να εξασφαλίζουν την αντιμετώπιση της πείνας και των οικονομικών ανισοτήτων.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Γιάννη Σιώτου > Το κλίμα και η ανισότητα
.."το κλίμα και η ανισότητα"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...