 |
| www.aftodioikisi.gr |
Του Δημήτρη Λέννα (*)
Είναι γνωστό ότι η είσοδος νέων μελών διέρχεται είτε από την παρουσίαση του εισερχόμενου από κάποιο παλιό μέλος είτε από δική του πρωτοβουλία και αυτοπαρουσίασή του. Η καχύποπτη έως αρνητική στάση, όμως, από κάποιους στο κόμμα για την είσοδο νέων μελών φανερώνει την απροθυμία για διάλογο με τον "άλλον", στοιχείο που ταλανίζει διαχρονικά την Αριστερά.
Καλυμμένοι πίσω από τον φόβο ιδεολογικής αλλοίωσης, κάποιοι αρέσκονται να κάνουν ελέγχους για τον "άλλον". Ελέγχους σε τι; Αν ψήφιζε κάτι άλλο παλιά; Αν έχει ακριβό αυτοκίνητο; Αν είναι λάτρης του σπάνιου κρασιού ή αν συνδιαλέγεται ερωτικά με άτομα από άλλο χώρο; Να συστήσουμε επιτροπές λοιπόν που να τρέξουν στις γειτονιές, να ρωτήσουν, να μάθουν, να ερευνήσουν για τον "άλλον". Προσοχή: δεν έχει τόση σημασία η κάποια ατέλεια του ελεγχόμενου (ουδείς τέλειος) που θα ανακαλύψουμε, όσο η ανθρωποφαγία που θα έχουμε εγκαθιδρύσει.
Πίσω από τον ιδεολογικό μανδύα είναι κινητοποιημένο το βλαβερό "Ζαχαριδιακό" γονίδιο που πλήττει παλαιόθεν την Αριστερά: παραδοσιακή, ανανεωτική και όχι μόνο. Έτσι, αν αρχίσει ο έλεγχος, θα οδηγήσει μόνο σε εσωστρέφεια στο όνομα της καθαρότητας. Μια σκέτη παράνοια: "Αυτός που μίλαγε με εκείνον που είχε ξάδερφο τον άλλο και είχαν κάνει το εκείνο..., μπλα, μπλα, ενώ εμείς οι αριστεροί αρχειοφύλακες με τα βαριά ένσημα στην Αριστερά...".
Η ΛΑΕ έφυγε, μια νέα καθήλωση έρχεται. Αν θα τιτλοφορείται, π.χ., "οι 85", ή "η κόκκινη πλατφόρμα", είναι άγνωστο. Η περιχαράκωση κάποιων απόψεων συντονισμένα με τη δημιουργία μηχανισμού που θα επιβάλλει ποσοστά ελέγχου μέσα στο κόμμα, πρέπει να περιθωριοποιηθεί. Είναι άλλο πράγμα η ύπαρξη μιας τάσης προβληματισμού που παράγει θεωρία και άλλο η "τάση = φράξια" που περιφρουρεί την καθαρότητα.
Όσον αφορά την άρνηση στον "άλλον", είναι σαν το ομοφυλοφιλικό άγχος: το υποκείμενο αποφεύγει τον συγχρωτισμό του με πολλούς άνδρες φοβούμενο μην αποκαλυφθεί η κρυμμένη ομοφυλοφιλία του. Έτσι και η αποφυγή της πολιτικής επαφής με τον "ανεπαρκή άλλον" κρύβει τον φόβο αποκάλυψης της δικής του πολιτικής ανεπάρκειας. Όσοι καταγγέλλουν ότι η εκφύλιση απειλεί το κόμμα πάσχουν από έναν πολιτικό μαρασμό.
Ο σοσιαλισμός για την Αριστερά του 21ου αιώνα δεν είναι ένα ιδανικό, δεν είναι το αφηρημένο στάδιο μιας ιδεολογίας αλλά μια πραγματική - υλική δυνατότητα μέσα από τις συγκρούσεις εντός του καπιταλισμού. Αυτή τη δυνατότητα καλούμαστε να εξερευνήσουμε. Ας δώσουμε όλοι τα χέρια κι ας σταματήσουμε τα δάκρυα για τη δήθεν μεγάλη προδοσία τού ΟΧΙ του 62%, μιας και αυτή η ιστορική στιγμή παραμένει δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ. Λειτουργεί μακροπρόθεσμα και αποτελεί μια τεράστια παρακαταθήκη ριζοσπαστισμού για τον λαό μας.
Τέλος, δεν είναι τυχαίο που το πραγματικό και πηγαίο χαμόγελο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει παντού, διαφέροντας από τη δύσπιστη, θυμωμένη και σοβαροφανή έκφραση άλλων αριστερών. Το χαμόγελο είναι άνοιγμα. Ο έλεγχος και η καταγγελία κλείσιμο. Η συνάντηση με τον "άλλον" σημαίνει επικοινωνία, εμπλουτισμό.
Αυτό το άνοιγμα το έκανε ήδη η ελληνική κοινωνία προς τον ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνώντας τις φοβίες της. Η κοινωνία συνδιαμορφώνει το κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεπεράσει τον φόβο του για τη κοινωνία; Αν δεν το κάνει, θα συμβεί αυτό που έλεγε ο Σεφέρης: "Μου είπαν ότι, για να επιβιώσω, έπρεπε να μη ζήσω". Θα διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο της ζωής ή την περιχαράκωση της επιβίωσης;
(*) Ο Δημήτρης Λέννας είναι ψυχίατρος, μέλος του συντονιστικού της Ο.Μ. της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ
Είναι γνωστό ότι η είσοδος νέων μελών διέρχεται είτε από την παρουσίαση του εισερχόμενου από κάποιο παλιό μέλος είτε από δική του πρωτοβουλία και αυτοπαρουσίασή του. Η καχύποπτη έως αρνητική στάση, όμως, από κάποιους στο κόμμα για την είσοδο νέων μελών φανερώνει την απροθυμία για διάλογο με τον "άλλον", στοιχείο που ταλανίζει διαχρονικά την Αριστερά.
Καλυμμένοι πίσω από τον φόβο ιδεολογικής αλλοίωσης, κάποιοι αρέσκονται να κάνουν ελέγχους για τον "άλλον". Ελέγχους σε τι; Αν ψήφιζε κάτι άλλο παλιά; Αν έχει ακριβό αυτοκίνητο; Αν είναι λάτρης του σπάνιου κρασιού ή αν συνδιαλέγεται ερωτικά με άτομα από άλλο χώρο; Να συστήσουμε επιτροπές λοιπόν που να τρέξουν στις γειτονιές, να ρωτήσουν, να μάθουν, να ερευνήσουν για τον "άλλον". Προσοχή: δεν έχει τόση σημασία η κάποια ατέλεια του ελεγχόμενου (ουδείς τέλειος) που θα ανακαλύψουμε, όσο η ανθρωποφαγία που θα έχουμε εγκαθιδρύσει.
Πίσω από τον ιδεολογικό μανδύα είναι κινητοποιημένο το βλαβερό "Ζαχαριδιακό" γονίδιο που πλήττει παλαιόθεν την Αριστερά: παραδοσιακή, ανανεωτική και όχι μόνο. Έτσι, αν αρχίσει ο έλεγχος, θα οδηγήσει μόνο σε εσωστρέφεια στο όνομα της καθαρότητας. Μια σκέτη παράνοια: "Αυτός που μίλαγε με εκείνον που είχε ξάδερφο τον άλλο και είχαν κάνει το εκείνο..., μπλα, μπλα, ενώ εμείς οι αριστεροί αρχειοφύλακες με τα βαριά ένσημα στην Αριστερά...".
Η ΛΑΕ έφυγε, μια νέα καθήλωση έρχεται. Αν θα τιτλοφορείται, π.χ., "οι 85", ή "η κόκκινη πλατφόρμα", είναι άγνωστο. Η περιχαράκωση κάποιων απόψεων συντονισμένα με τη δημιουργία μηχανισμού που θα επιβάλλει ποσοστά ελέγχου μέσα στο κόμμα, πρέπει να περιθωριοποιηθεί. Είναι άλλο πράγμα η ύπαρξη μιας τάσης προβληματισμού που παράγει θεωρία και άλλο η "τάση = φράξια" που περιφρουρεί την καθαρότητα.
Όσον αφορά την άρνηση στον "άλλον", είναι σαν το ομοφυλοφιλικό άγχος: το υποκείμενο αποφεύγει τον συγχρωτισμό του με πολλούς άνδρες φοβούμενο μην αποκαλυφθεί η κρυμμένη ομοφυλοφιλία του. Έτσι και η αποφυγή της πολιτικής επαφής με τον "ανεπαρκή άλλον" κρύβει τον φόβο αποκάλυψης της δικής του πολιτικής ανεπάρκειας. Όσοι καταγγέλλουν ότι η εκφύλιση απειλεί το κόμμα πάσχουν από έναν πολιτικό μαρασμό.
Ο σοσιαλισμός για την Αριστερά του 21ου αιώνα δεν είναι ένα ιδανικό, δεν είναι το αφηρημένο στάδιο μιας ιδεολογίας αλλά μια πραγματική - υλική δυνατότητα μέσα από τις συγκρούσεις εντός του καπιταλισμού. Αυτή τη δυνατότητα καλούμαστε να εξερευνήσουμε. Ας δώσουμε όλοι τα χέρια κι ας σταματήσουμε τα δάκρυα για τη δήθεν μεγάλη προδοσία τού ΟΧΙ του 62%, μιας και αυτή η ιστορική στιγμή παραμένει δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ. Λειτουργεί μακροπρόθεσμα και αποτελεί μια τεράστια παρακαταθήκη ριζοσπαστισμού για τον λαό μας.
Τέλος, δεν είναι τυχαίο που το πραγματικό και πηγαίο χαμόγελο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει παντού, διαφέροντας από τη δύσπιστη, θυμωμένη και σοβαροφανή έκφραση άλλων αριστερών. Το χαμόγελο είναι άνοιγμα. Ο έλεγχος και η καταγγελία κλείσιμο. Η συνάντηση με τον "άλλον" σημαίνει επικοινωνία, εμπλουτισμό.
Αυτό το άνοιγμα το έκανε ήδη η ελληνική κοινωνία προς τον ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνώντας τις φοβίες της. Η κοινωνία συνδιαμορφώνει το κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεπεράσει τον φόβο του για τη κοινωνία; Αν δεν το κάνει, θα συμβεί αυτό που έλεγε ο Σεφέρης: "Μου είπαν ότι, για να επιβιώσω, έπρεπε να μη ζήσω". Θα διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο της ζωής ή την περιχαράκωση της επιβίωσης;
(*) Ο Δημήτρης Λέννας είναι ψυχίατρος, μέλος του συντονιστικού της Ο.Μ. της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ
πηγή: avgi.gr άρθρο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΕΝΝΑ > Το χαμόγελο του Τσίπρα
..."το χαμόγελο του τσίπρα"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...