 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Κάποτε ήμασταν χουβαρντάδες. Μας φαινόταν αυτονόητο να κερνάμε και να μας κερνάνε. Ήμασταν υπέροχοι, επειδή ήμασταν Έλληνες με ηθικές αξίες, με ιστορία και ένδοξο παρελθόν. Ζούσαμε πολύ έντονα το παρόν μας. Όλα στο τραπέζι. Μια ζωή την έχουμε και θα τη γλεντήσουμε. Τώρα και όχι αύριο. Κιμπάρηδες και με αρχές φιλοξενίας, καλούσαμε συχνά κόσμο σπίτι μας.
Οι ξένοι είχαν μάθει τα χούγια μας και έρχονταν συχνά. Για συρτάκι, τσάμπα φαΐ και σπίτι. Κάναμε τραπέζια σε τακτική βάση. Δεν ελέγχαμε τους απρόσκλητους. Τους αφήναμε να "χορτάσουν" από τα δικά μας, επειδή τους λυπόμασταν. Τους καημένους! Δεν κοιτούσαμε πολύ το τι και το πώς.
Πιστεύαμε ακράδαντα πως όλα θα πάνε καλά και ότι το μέλλον μάς επιφυλάσσει μόνο ευχάριστες εκπλήξεις. Βαλκάνιοι ναι μεν, αλλά δεν εξαντλούσαμε την εξυπνάδα μας για να εμβαθύνουμε τις λεπτομέρειες των συναλλαγών μας, απαξιούσαμε τις ύπουλες και πονηρές κινήσεις των εθνοσωτήρων και των ξένων φίλων μας. Τα μικρά γράμματα δεν τα διαβάζαμε. Δεν ρωτούσαμε ποιος θα πληρώσει, επειδή εμείς πάντα κερνούσαμε. Μεγάλη καρδιά, μεγάλη κι η τσέπη μας, ασχέτως που δεν ήταν πάντα γεμάτη.
Τώρα άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Τώρα, μόλις βλέπουμε κάτι παράξενο, ρωτάμε: ποιος πληρώνει εδώ; Πονηρευτήκαμε, και ας είναι λίγο αργά. Τώρα ξέρουμε πως ο λογαριασμός έρχεται πάντα στην πόρτα μας. Εμείς ήμαστε οι καημένοι. Την τσέπη μας την έχουμε κλειστή ή τη γεμίσαμε με καβούρια για αφύπνιση. Μόλις ξεχνιόμαστε και βάζουμε το χέρι μέσα για να κεράσουμε, "πονάμε" και βάζουμε μυαλό. Μας γέλασαν επειδή μας είχαν δεδομένους. Μικρή χώρα, και οι πολιτικοί μας με μεγάλη άγνοια για τα καμώματα των ξένων. Εμείς τώρα χρωστάμε και αδυνατούμε να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, που συσσωρεύτηκαν τόσα χρόνια που ήμασταν απλόχεροι και χουβαρντάδες.
Ήμασταν τόσο χαζοί; Δεν προσέξαμε τη διαφθορά των πολιτικών μας; Γιατί δεν υπολογίσαμε ότι οι "σωτήρες" μας θα κοιτάξουν πρωτίστως την τσέπη τους και μετά τα οικονομικά της μάνας Ελλάς; Μας την έφεραν μπαμπέσικα; Στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα; Κάλιο αργά παρά ποτέ; Η σοφία των παροιμιών μας περιγράφει καλύτερα την κατάστασή μας. Τώρα είμαστε νοικοκύρηδες! Με θετική ενέργεια και με πολλά παράπονα για χειρισμούς που προηγήθηκαν από άλλους, αλλά έγιναν "για το καλό μας". Τώρα αναλογιζόμαστε ποιος "πλήρωσε" μέχρι τώρα τα "λάθη" των τελευταίων σαράντα ετών. Τώρα είμαστε προνοητικοί και χίλιες φορές πιο προσεκτικοί!
Διεκδικούμε τον σεβασμό απέναντί μας, την αξιοπρέπειά μας και, κυρίως, την τιμιότητα στις συμφωνίες με τους δανειστές μας. Και ελέγχουμε και συμμαζευόμαστε. Κομμένα τα κεράσματα και τα τζάμπα γεύματα. Κερνάμε μόνο αυτούς που μας κερνούν. Η φιλοξενία μας περιορίστηκε πολύ. Δεν προσφέρουμε ασυζητητί το σπίτι και την καρδιά μας. Χορτάσαμε τα "θα" και τα δήθεν. Μπουχτίσαμε στις "φιλικές" συμπεριφορές, τα καλά κλίματα και τα ύπουλα μαχαιρώματα από πίσω.
Βαρεθήκαμε τον χλευασμό των δανειστών μας, που χρωστούν τριπλάσια από εμάς, αλλά δηλώνουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τους χαζούς Έλληνες. Επιμένουμε στις κόκκινες γραμμές μας και προσέχουμε πολύ τις λεπτομέρειες των συμφωνιών. Κάλιο αργά, παρά ποτέ! Δεν χαριζόμαστε και δεν χαρίζουμε.
πηγή: avgi.gr > άρθρο της Ευγενίας Ηλιοπούλου > Κάλιο αργά παρά ποτέ -ή αλλιώς, ποιος πληρώνει εδώ;
..."κάλιο αργά παρά ποτέ -ή αλλιώς, ποιος πληρώνει εδώ;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...