του Γιάκομπ Άουγκστάϊν (*)
 |
Είναι ο θρίαμβος της ουτοπίας επί της απελπισίας του θανάτου. Ο θάνατος έρχεται όπως ένας καπιταλιστής του χρηματο-πιστωτικού συστήματος και λέει "There Is No Alternative" ("δεν υπάρχει εναλλακτική λύση"). Και μετά, η Ανάσταση του Χριστού τον διαψεύδει.
Τον Σεπτέμβριο του 2012, φωτογραφήθηκε ένας νέος άνθρωπος τη στιγμή που έφευγε απο ένα κατάστημα στο Μόναχο. Το πρόσωπό του είναι γελαστό. Και τα δυό του χέρια υψώνονται ψηλά, προς τον ουρανό. Στο ένα χέρι κρατά ένα μικρό άσπρο κουτί. Πίσω του, αριστερά και δεξιά στέκονται δυο μεγαλόσωμοι άνδρες, ντυμένοι με μπουφάν που μοιάζουν με ένστολων, κι αυτοί χαμογελαστοί. Ο Ραλφ M., 21 ετών, είχε αγορασει το πρώτο i-phone στην πόλη του Μονάχου. "Απλά, είναι λατρεία, μόδα, ν' αγοράζεις ένα i-phone", δήλωσε σε μιαν εφημερίδα, η οποία έγραφε επίσης, ότι το προσωπικό του καταστήματος πανηγύρισε το γεγονός με ρυθμικό χειροκρότημα.
O Βάλτερ Μπένγιαμιν θα το καταλάβαινε. Είχε χαρακτηρίσει τον καπιταλισμό "καθαρή λατρευτική θρησκεία, ίσως την πιό ακραία που υπήρξε σε όλη την ιστορία".
Κανένα δόγμα, καμμιά θεολογία, μόνον λατρεία. Στο πρόσωπο του νεαρού
θαυμαστή της Apple από το Μόναχο μπορούσες να διακρίνεις μιαν εσωτερική
κατάσταση, που δεν είναι και τόσο εύκολο να παραχθεί: Ευτυχία, ανάταση.
Τι γίνεται όμως, όταν ο καπιταλισμός δεν μπορεί πιά να εκπληρώσει αυτά
που υπόσχεται, όπως συμβαίνει στην Ισπανία ή στην Ελλάδα; Τότε χάνεται
το γέλιο από τα πρόσωπα των ανθρώπων και έρχονται να τους υπενθυμίσουν
με τη βοήθεια του αστυνομικού γκλόμπ, ότι τα συμφέροντα των
χρηματοπιστωτικών αγορών είναι και δικά τους συμφέροντα.
Καπιταλισμός και δημοκρατία δεν είναι αλληλένδετα
Οι "πραγματιστές" με τη δική τους λογική των αγορών, έχουν οδηγήσει τον κόσμο στο χείλος της κατάρρευσης. Στην πραγματικότητα, το συνεπές επακόλουθο θα ήταν, η λογική αυτή να απορριφθεί. Αντί να συμβεί αυτό, η συνταγή των πολιτικών μας είναι: Χρειαζόμαστε πιό πολλή από αυτήν τη λογική. Η δημοκρατία πρέπει να γίνει ακόμη πιό ολοκληρωμένα "συμβατή με την αγορά", μέχρι που φθάνουμε στο πολιτικό παράδοξο, να φοβόμαστε τα αποτελέσματα των δημοκρατικών κοινοβουλευτικών εκλογών, γιατί μπορεί να μην αρέσουν στις αγορές.
Καπιταλισμός και δημοκρατία δεν είναι διόλου
αλληλένδετα, όπως ήθελαν να μας πείσουν οι Αγγλοσάξωνες Φιλελεύθεροι.
Μερικές φορές τυχαία συνυπάρχουν ταυτόχρονα, το ένα δίπλα στο άλλο. Με
την κρίση έγινε σαφές ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και ο
νεοφιλευθερισμός δεν μας επιφυλάσσουν καμμίαν ελπίδα. Είναι δυστοπικές
ιδεολογίες. Στην κοσμική και μη θεοκρατούμενη εποχή, το καθήκον της
πολιτικής θα ήταν να τις αντιμετωπίσει με την δύναμη της ουτοπίας. Αλλά η
πολιτική αποτυγχάνει. Στην κρίση, η Άνγκελα Μέρκελ επέδειξε τρομακτικό έλλειμμα πολιτικής φαντασίας.
Οι συντηρητικοί μισούν τις ουτοπίες. Τις βρίσκουν ενοχλητικές. Τι ανακούφιση φανέρωναν εκείνα τα λόγια, που ακούστηκαν το 1991 από τον κατεξοχήν συντηρητικό διανοούμενο Γιόαχιμ Φέστ, όταν έγραψε: "Θρυμματισμένα είναι όλα τα έξυπνα όνειρα για το μέλλον της ανθρωπότητας, που μετέτρεψαν τον κόσμο σε τεράστιο σφαγείο. Πέρα από τους φαινομενικούς λόγους, η ταραχή των χρόνων που πέρασαν, ήταν προπάντων μια εξέγερση εναντίον της τυραννίας των ιδεών, και η απελευθέρωση που τελικά ήρθε, είναι μιά απελευθέρωση προς την πραγματικότητα". Τότε ακριβώς είχε μόλις καταρρεύσει η Ανατολή και μαζί της η "νοοτροπία της οριοθέτησης" (Όσκαρ Νέγκτ), μπροστά στην οποία η Δύση είχε διαρκώς καθήκον να δικαιολογείται, να επιβεβαιώνεται. Άκουγες τους συντηρητικούς να παίρνουν μια βαθειά ανάσα: Επιτέλους, δεν υπήρχει πια λόγος να συγκρούονται με την ιδέα ενός άλλου κόσμου! Επιτέλους ησυχία!
Όμως
αυτό είναι λάθος! Γιατί τα "έξυπνα όνειρα" είναι γραμμένα μέσα μας.
Ακόμη και άν δεν υπήρχε πιά καμμιά κοινωνική ουτοπία, πάντα θα είναι η
Βίβλος το εγχειρίδιό της. Ο Χριστιανικός πολιτισμός, στην ουσία του
είναι ένας ουτοπικός πολιτισμός. Στο φόντο του Χριστιανισμού ακούγεται
πάντοτε o μουρμουριστός ήχος της διαμαρτυρίας. Μ' αυτή την όμορφη λέξη
(στη Γερμανική γλώσσα Murren) περιέγραψε ο Λούθηρος την έκφραση της παθιασμένης λαχτάρας για έναν καλύτερο κόσμο. Ο προφήτης Αμώς εξεγείρεται, "γιατί πουλούν τους δίκαιους για χρήματα και τους φτωχούς για ένα ζευγάρι παπούτσια". Και ο άλλος, ο Ησαίας, προφητεύει: "Θα έλθει το τέλος των τυράννων και των αλαζόνων, θα χαθούν όλοι εκείνοι, που δουλειά τους είναι να προκαλούν καταστροφές".
Ο
Χριστιανισμός είναι η θρησκεία των καταπιεσμένων. Και δεν πρέπει να
ξεχνά κανείς, ότι ο ο ίδιος Ιησούς ήταν ο πρώτος "Κομμουνάρος", καθώς
μας λένε οι "Πράξεις των Αποστόλων": "Το
πλήθος των πιστών ήταν μια καρδιά και μιά ψυχή. Κανένας δεν μιλούσε για
τα δικά του αγαθά, αλλά τα πάντα ήταν κοινά μεταξύ τους".
Αυτό
είναι ακόμη ζωντανό και μπορεί να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια ανά πάσα
στιγμή. Όταν ο νέος Πάπας επιλέγει και επιβάλλει ως όνομά του το όνομα
του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης - δηλαδή το όνομα ενός ανθρώπου
που μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, τότε, στην εποχή της
απάνθρωπης απληστίας του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, όλος ο κόσμος
καταλαβαίνει το μήνυμα.
¨Οσο διεφθαρμένη και άν είναι η εκκλησία,
κανένας παπάς δεν γίνεται να είναι τόσο πολύ σάπιος, ώστε αυτό το μήνυμα
να σκεπάζεται και να χάνεται. Το γεγονός μας υπενθυμίζει επίσης το
εξής: Πώς άραγε θ' αντιμετωπίζαμε εμείς, οι σημερινοί, έναν άνθρωπο που
μιλά με τα ζώα; Σίγουρα οι γιατροί θα 'βρισκαν μια λύση: Τρείς βδομάδες
εγκλεισμό και 25 mg Zyprexa ημερησίως - και μετά, τέρμα όλη η αγιοσύνη.
Ο Έρνστ Μπλόχ, στο βιβλίο του "Η αρχή της ελπίδας" (Prinzip Hoffnung), έγραψε μια διάσημη φράση:
"Ο άνθρωπος ζεί ακόμη στην προϊστορία, όλα και το κάθε τί βρίσκονται ακόμη σε χρόνο πρίν την δημιουργία του κόσμου ως δίκαιου κόσμου. Η αληθινή Γένεση δεν βρίσκεται στην αρχή αλλά στο τέλος, και θ' αρχίσει για πρώτη φορά τότε, όταν η κοινωνία και η ύπαρξη (Dasein) γίνουν ριζοσπαστικά, δηλαδή όταν καταπιαστούν με τη ρίζα".
"Ο άνθρωπος ζεί ακόμη στην προϊστορία, όλα και το κάθε τί βρίσκονται ακόμη σε χρόνο πρίν την δημιουργία του κόσμου ως δίκαιου κόσμου. Η αληθινή Γένεση δεν βρίσκεται στην αρχή αλλά στο τέλος, και θ' αρχίσει για πρώτη φορά τότε, όταν η κοινωνία και η ύπαρξη (Dasein) γίνουν ριζοσπαστικά, δηλαδή όταν καταπιαστούν με τη ρίζα".
Μόνον το ριζοσπαστικό είναι ρεαλιστικό.
 |
(*) O Jakob Augstein αρθρογραφεί στο περιοδικό "Spiegel" και στις Γερμανικές εφημερίδες "Süddeutsche Zeitung" και
"Zeit". Εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα
"Der Freitag" ("Παρασκευή").
Η "Παρακευή" είναι έντυπο κριτικής δημοσιογραφίας για την πολιτική, τον πολιτισμό και την κοινωνία. Πειραματίζεται με νέες μορφές συμμετοχής των αναγνωστών και με τον συνδυασμό του έντυπου με τον διαδικτυακό Τύπο. Η σελιδοποίηση και η αισθητική της "Παρασκευής" βραβεύθηκε πολλές φορές, μεταξύ των άλλων από το Art Directors Club, το Lead Awards, το European Newspaper Award και την Society for News Design.
Η "Παρακευή" είναι έντυπο κριτικής δημοσιογραφίας για την πολιτική, τον πολιτισμό και την κοινωνία. Πειραματίζεται με νέες μορφές συμμετοχής των αναγνωστών και με τον συνδυασμό του έντυπου με τον διαδικτυακό Τύπο. Η σελιδοποίηση και η αισθητική της "Παρασκευής" βραβεύθηκε πολλές φορές, μεταξύ των άλλων από το Art Directors Club, το Lead Awards, το European Newspaper Award και την Society for News Design.
Ελληνική μετάφραση του γραπτού "Ο καπιταλισμός ως θρησκεία" του Walter Benjamin υπάρχει στο περιοδικό "Πανοπτικόν", τεύχος 7 ( (Ιανουάριος 2005), απ' όπου αναδημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Radical Desire: Walter Benjamin, "Ο Καπιταλισμός ως Θρησκεία" (απόσπασμα)
Σχολιασμός του γραπτού του Benjamin από τον Giorgio Agamben στο βιβλίο του "Βεβηλώσεις", δημοσιευμένος στο ιστολόγιο "Πέρα απο το άτομο": Giorgio Agamben - Ο καπιταλισμός ως θρησκεία.
πηγή - αναδημοσίευση: http://aftercrisisblog.blogspot.gr
Η θρησκεία ως κοινωνική ουτοπία: Η εναλλακτική λύση του Ιησού
..."ιστογραμμή"...