 |
Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία διαβάζοντάς την με βάση τις σημερινές μας ανάγκες. Χωρίς να εγκλωβιστούμε και να φυλακιστούμε από αυτήν. Το δεύτερο είναι η σύγκριση με τρίτες χώρες και περιοχές. Κατά αντιστοιχία ή έστω αναλογία με αυτές. Ουσιαστικά και τα δύο εργαστήρια έχουν ως κοινή αρχή και βάση τη σύγκριση. Την κάθετη σύγκριση μέσα στον χρόνο, την οριζόντια ανάμεσα σε διαφορετικές χώρες, τον συνδυασμό τους."...
..."Η ιστορία δεν δίνει προτάσεις, ούτε πιστεύω ότι «μιλά από μόνη της». Και αυτό γιατί κάθε ιστορική κατάσταση ναι μεν εμπεριέχει στοιχεία με γενικό χαρακτήρα, αλλά, ταυτόχρονα, διαθέτει μια δική της ιδιαιτερότητα-αυθεντικότητα. Από την ιστορία μαθαίνουμε τα στοιχεία γενικού χαρακτήρα. Ανοίγει ο ορίζοντάς μας.
Εξασκούμε τη σκέψη μας και «αναβαθμίζουμε» την ικανότητα αντίδρασης και ανάδρασης σε σύνθετες και απρόβλεπτες καταστάσεις.
Η ιστορία, από την άλλη, δεν μπορεί να προβλέψει το απρόβλεπτο, το κάθε φορά ειδικό, ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Αδυνατεί να υποκαταστήσει ούτε μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη για συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Για μελέτη αυτού που βιώνουμε και ζούμε, εντός του οποίου δρούμε. Από αυτή τη σκοπιά δεν υπάρχει αποτελεσματική πολιτική χωρίς ιστορική γνώση, αλλά ούτε χωρίς τη δημιουργική διαλεκτική υπέρβαση των διδαχών και παραδειγμάτων της ιστορίας.
Όταν μιλάμε για αριστερά και πατριωτισμό, μας ενδιαφέρει, με βάση τα πιο πάνω, το πότε και πού νίκησε η αριστερά και υπό ποίες συνθήκες πολιτικές και προγραμματικές προϋποθέσεις. Όχι ότι η ζωή δεν μπορεί να βγάλει νέα παραδείγματα και να επιτρέψει την εφαρμογή διαφορετικών επιλογών. Αλλά χωρίς τη γνώση της ιστορίας αδυνατεί κανείς να διεκδικήσει, να βρει, και κυρίως να καταλάβει το νέο στην ιστορία, και πολύ περισσότερο να το προωθήσει ο ίδιος.
Η ιστορία διδάσκει ότι ο πατριωτισμός αποτέλεσε στοιχείο νίκης προοδευτικών κινημάτων. ∆εν αναφέρομαι μόνο στην αριστερά της εποχής του σχετικά ανεπτυγμένου καπιταλισμού, που όταν νίκησε, νίκησε με τον συνδυασμό του δημοκρατικού με το κοινωνικό και τον πατριωτισμό. Το ίδιο συνέβη στην περίπτωση των επιτυχιών της Άμεσης ∆ημοκρατίας της Αθήνας, με τα δημοκρατικά επαναστατικά κινήματα των πρώτων χρόνων του καπιταλισμού, αλλά και αργότερα, στον 19ο αιώνα, όπως εξάλλου και στην εποχή της διεθνοποίησης και σε εκείνη της παγκοσμιοποίησης.
Ιστορικά, ο όρος πατριωτισμός συνδέθηκε με την πάλη για την άμεση δημοκρατία, την προστασία και ανάπτυξη του δικαιώματος του προκαπιταλιστικού πολίτη ενάντια στην τυραννία. Ο όρος συνδέθηκε εξαρχής με το δικαίωμα όχι μόνο στη δημοκρατία, αλλά και στην ελευθερία. Ο πατριώτης, σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα, είναι ο πολίτης της πόλης, ο οποίος δεν ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την ικανοποίηση προσωπικών αναγκών, αλλά για την ευμάρεια της πόλης, λάμβανε υπόψη το δημόσιο συμφέρον, του έδινε προτεραιότητα."...
..."Όποιος ασχολείται με τη διεθνή πείρα και τη σύγκριση των θεσμών, κανόνων, δομών και σχέσεων σε διεθνές επίπεδο, γνωρίζει ασφαλώς ότι ο πατριωτισμός κάθε κοινωνίας διαφέρει. Είναι γνωστό, επί παραδείγματι, ότι η γαλλική αριστερά θεωρούσε πατριωτικό το να διαθέτει η χώρα της ακόμα και ατομικά όπλα προκειμένου να διατηρεί την ανεξαρτησία και κυριαρχία της έναντι των υπερδυνάμεων."...
..."Όλα αυτά αποτελούν συμβολισμούς. Ακόμα μεγαλύτερο ρόλο παίζει η ουσία. Κράτη και κοινωνίες που έχουν πολλαπλώς υποδουλώσει άλλα, ή και σφαγιάσει στη σύγχρονη ιστορία τους, όπως η Γερμανία, τείνουν να κρύψουν το «πατριωτικό τους στοιχείο», ενώ κράτη που σχετικά πρόσφατα πάλεψαν για την εθνική τους ανεξαρτησία και κυριαρχία προβάλλουν περήφανα αυτή τους την αγωνιστική διαδρομή, όπως συμβαίνει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στην Ινδία ή την Κίνα."...
πηγή: tvxs
..."νίκος κοτζιάς: πατριωτισμός και αριστερά - ιστορική διασύνδεση"...(>απόσπασμα<)
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Πατριωτισμός και Αριστερά» του Νίκου Κοτζιά, εκδόσεις Πατάκη
** Ο Νίκος Κοτζιάς είναι πλέον υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας