 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
Του Θανάση Καρτερού
Θα συμφωνήσετε ότι αυτοί που πρώτα δοκιμάζονται στην Ειδομένη είναι οι πρόσφυγες. Χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλά παιδιά, που αναζητούν όχι τη γη της επαγγελίας, αλλά τη γη μιας κάποιας ασφάλειας. Και είναι αποκαμωμένοι, οργισμένοι, αποφασισμένοι, μετά από σκληρές δοκιμασίες στους δρόμους της προσφυγιάς, να παλέψουν με όσα μέσα διαθέτουν. Να κόψουν τη σιδηροδρομική γραμμή, για να ανοίξουν μια γραμμή εξόδου προς τη ζωή, είναι το λιγότερο και το πιο φυσιολογικό που θα περίμενε κανείς.
Στην Ειδομένη δοκιμάζεται, όμως, και η αντοχή της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, να μιλάς για αλληλεγγύη, είναι ένα πράγμα. Να αντέχεις όμως σε μια στάση που κάνει δύσκολη, ή πιο δύσκολη, τη δική σου ζωή, είναι κάπως διαφορετικό. Η πείρα δείχνει ότι η απόσταση από τις αγαθές διακηρύξεις μέχρι το «α σιχτίρ πια με τους πρόσφυγες», και από τις καλές προθέσεις μέχρι την αγανάκτηση γιατί οι πρόσφυγες «δεν μας σέβονται», διανύεται γρήγορα. Ιδίως αν σπρώχνουν προς τα κει οι γνωστοί - γνωστοί και τα γνωστά ΜΜΕ.
Στην Ειδομένη δοκιμάζεται επίσης η κυβέρνηση. Η οποία, παρά τις πιέσεις και τη δημαγωγία -ανοχύρωτη χώρα, ξέφραγο αμπέλι κ.λπ.-, μένει σταθερή στη θέση κατά της βίας. Και καλά κάνει, γιατί τυχόν παράκαμψη αυτής της στάσης, με οποιαδήποτε δικαιολογία, θα ήταν τραγωδία. Λελογισμένη βία -αν περνάει από το μυαλό κάποιων- ή αναίμακτη αστυνομική παρέμβαση δεν υπάρχει εκεί που υπάρχουν απελπισμένοι άνθρωποι και ανυπεράσπιστα παιδιά. Αυτό όμως δεν αποκλείει άλλου είδους παρέμβαση, με ειρηνικό χαρακτήρα.
Παρέμβαση πολιτική, κοινωνική, διαλόγου, πειθούς. Αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και δείχνει μια ορισμένη αμηχανία της κυβέρνησης το γεγονός ότι μόλις τώρα, όπως δήλωσε ο Γιάννης Μουζάλας, θα «πυκνώσουν» αυτές οι προσπάθειες. Γιατί με τόση καθυστέρηση; Πάντως παρόμοια αμηχανία δεν θα είχαν εκείνοι που τηρούν ευλαβικά το δόγμα «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Θα το είχαν λύσει το πρόβλημα αυτοί. Με κάποιες απώλειες σε ζωές και στην εικόνα της χώρας, αλλά ας πάει και το παλιάμπελο, αν είναι να μείνει ξέφραγο.
Το τελευταίο -και δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε- που δοκιμάζεται στην Ειδομένη, είναι η δεξιά, ακροδεξιά, φιλοδεξιά και κρυπτοδεξιά αντιπολίτευση. Η οποία διαπιστώνει ότι στις λάσπες της Ειδομένης πνίγηκε ο ανθρωπισμός της Αριστεράς, απαιτώντας ταυτόχρονα την επιβολή του νόμου και της τάξης. Έτσι που, όσα κι αν καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση, να σιγουρεύεται για ένα πράγμα: Ευτυχώς για τους πρόσφυγες -και για μας- που στην Ειδομένη δοκιμάζεται η αμηχανία του Μουζάλα και όχι η σιγουριά του Άδωνι, του Βορίδη ή του Μητσοτάκη...
πηγή: avgi.gr άρθρο του Θανάση Καρτερού > Στην Ειδομένη δοκιμάζεται...
..."στην ειδομένη δοκιμάζεται..."...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...
Θα συμφωνήσετε ότι αυτοί που πρώτα δοκιμάζονται στην Ειδομένη είναι οι πρόσφυγες. Χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλά παιδιά, που αναζητούν όχι τη γη της επαγγελίας, αλλά τη γη μιας κάποιας ασφάλειας. Και είναι αποκαμωμένοι, οργισμένοι, αποφασισμένοι, μετά από σκληρές δοκιμασίες στους δρόμους της προσφυγιάς, να παλέψουν με όσα μέσα διαθέτουν. Να κόψουν τη σιδηροδρομική γραμμή, για να ανοίξουν μια γραμμή εξόδου προς τη ζωή, είναι το λιγότερο και το πιο φυσιολογικό που θα περίμενε κανείς.
Στην Ειδομένη δοκιμάζεται, όμως, και η αντοχή της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, να μιλάς για αλληλεγγύη, είναι ένα πράγμα. Να αντέχεις όμως σε μια στάση που κάνει δύσκολη, ή πιο δύσκολη, τη δική σου ζωή, είναι κάπως διαφορετικό. Η πείρα δείχνει ότι η απόσταση από τις αγαθές διακηρύξεις μέχρι το «α σιχτίρ πια με τους πρόσφυγες», και από τις καλές προθέσεις μέχρι την αγανάκτηση γιατί οι πρόσφυγες «δεν μας σέβονται», διανύεται γρήγορα. Ιδίως αν σπρώχνουν προς τα κει οι γνωστοί - γνωστοί και τα γνωστά ΜΜΕ.
Στην Ειδομένη δοκιμάζεται επίσης η κυβέρνηση. Η οποία, παρά τις πιέσεις και τη δημαγωγία -ανοχύρωτη χώρα, ξέφραγο αμπέλι κ.λπ.-, μένει σταθερή στη θέση κατά της βίας. Και καλά κάνει, γιατί τυχόν παράκαμψη αυτής της στάσης, με οποιαδήποτε δικαιολογία, θα ήταν τραγωδία. Λελογισμένη βία -αν περνάει από το μυαλό κάποιων- ή αναίμακτη αστυνομική παρέμβαση δεν υπάρχει εκεί που υπάρχουν απελπισμένοι άνθρωποι και ανυπεράσπιστα παιδιά. Αυτό όμως δεν αποκλείει άλλου είδους παρέμβαση, με ειρηνικό χαρακτήρα.
Παρέμβαση πολιτική, κοινωνική, διαλόγου, πειθούς. Αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και δείχνει μια ορισμένη αμηχανία της κυβέρνησης το γεγονός ότι μόλις τώρα, όπως δήλωσε ο Γιάννης Μουζάλας, θα «πυκνώσουν» αυτές οι προσπάθειες. Γιατί με τόση καθυστέρηση; Πάντως παρόμοια αμηχανία δεν θα είχαν εκείνοι που τηρούν ευλαβικά το δόγμα «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Θα το είχαν λύσει το πρόβλημα αυτοί. Με κάποιες απώλειες σε ζωές και στην εικόνα της χώρας, αλλά ας πάει και το παλιάμπελο, αν είναι να μείνει ξέφραγο.
Το τελευταίο -και δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε- που δοκιμάζεται στην Ειδομένη, είναι η δεξιά, ακροδεξιά, φιλοδεξιά και κρυπτοδεξιά αντιπολίτευση. Η οποία διαπιστώνει ότι στις λάσπες της Ειδομένης πνίγηκε ο ανθρωπισμός της Αριστεράς, απαιτώντας ταυτόχρονα την επιβολή του νόμου και της τάξης. Έτσι που, όσα κι αν καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση, να σιγουρεύεται για ένα πράγμα: Ευτυχώς για τους πρόσφυγες -και για μας- που στην Ειδομένη δοκιμάζεται η αμηχανία του Μουζάλα και όχι η σιγουριά του Άδωνι, του Βορίδη ή του Μητσοτάκη...
πηγή: avgi.gr άρθρο του Θανάση Καρτερού > Στην Ειδομένη δοκιμάζεται...
..."στην ειδομένη δοκιμάζεται..."...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...