..."μια προσέγγιση σε βασικά προβλήματα της αριστεράς"...(>άρθρο<)

Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 2002
Του Μπάμπη Δρακόπουλου

Με το σημείωμα που ακολουθεί θίγονται -εν όψει του προγραμματισμένου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ- ορισμένες από τις πλευρές των συνολικών προβλημάτων της Αριστεράς, όπως αυτά σηματοδοτούνται από τις έως τώρα εμπειρίες (ο όρος για την οικονομία του κειμένου). Ασφαλώς τα προβλήματα αυτά αφορούν όλες, λίγο - πολύ, τις εκφάνσεις της και βεβαίως δεν σημαίνει καθόλου ότι εξαντλούνται με το σημείωμα αυτό ούτε ότι κομίζουμε "γλαύκα".

Η συσσωρευμένη πείρα μάς επιτρέπει να ανιχνεύσουμε το διαχρονικό, πλέον, έλλειμμα της Αριστεράς. Ετερόφωτης ή μη. Και το έλλειμμα αυτό οριοθετείται από την εγγενή της αδυναμία να ολοκληρώσει με επιστημονική και ιδεολογικοπολιτική επάρκεια την ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας και να καταλήξει σε ορθές εκτιμήσεις -θέσεις- για την κοινωνική διαστρωμάτωση και τις τάσεις στο κοινωνικό εποικοδόμημα. Η υποκειμενικού χαρακτήρα αυτή αδυναμία τροφοδοτεί και αναπαράγει αδιάκοπα τις παθογένειες της Αριστεράς, παρά τα κατά καιρούς σχετικά "σπαράγματα", που ως εκ τούτου ήταν θνησιγενή.

Το διαχρονικό αυτό έλλειμμα στάθηκε, αν όχι η κυριότερη, μία από τις από κύριες αιτίες της "σισύφειας" πορείας του προοδευτικού μας κινήματος για μια εκατονταετία περίπου. Βέβαια, θα ήταν άδικο να το θεωρήσουμε αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, αλλά μ' αυτά τα ζητήματα θα ασχοληθεί σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος... Πάντως είναι χαρακτηριστικό ότι στο εσωτερικό τού συνόλου της Αριστεράς διχάζονται ακόμη και οι εκτιμήσεις και οι απόψεις για τον χαρακτήρα της εθνεγερσίας του 1821... Ιδεολογικοποιώντας την Ιστορία, και δίχως να το θέλουν, σιγοντάρουν τους εχθρούς τής εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Ο δομημένος διάλογος και η επιστημονική έρευνα μπορούν να απαντήσουν με θετικό τρόπο στα ζητήματα στρατηγικής και πολιτικής, αλλά και για τα φυσιογνωμικά στοιχεία που χρειάζεται να έχει το πολιτικό υποκείμενο που οργανώνει και εκφράζει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό. Οι όποιες επιλογές, απλώς στο πλαίσιο και το όριο της υποκειμενικής άποψης, για οποιαδήποτε περίοδο, δεν διακρίνονται εξ ορισμού από ριζοσπαστισμό, όπως ο βιασμός της κοινωνίας μέσα από ιδεολογήματα και στοχεύσεις ξένων προς τα ουμανιστικά οράματα της Αριστεράς δεν αποτέλεσαν επανάσταση, αλλά τραγωδίες, έτσι και οι πολιτικές του εφικτού, αν δεν εξασφαλίζουν ισορροπίες με τις αντίρροπες δυνάμεις, οδηγούν σε εξίσου τραγικά αποτελέσματα. "Γύρω μας βασιλεύει μια ηλεκτρισμένη ηρεμία", θα ξανάλεγε ο Μ. Γκόρκι.

Η τραγωδία που βιώνει ο ελληνικός λαός, με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση, ο κόσμος της δουλειάς, η αγροτιά, οι συνταξιούχοι και οι νέοι, συνιστά τη σοβαρότερη κρίση από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Παίρνοντας, όπως έχουμε υποχρέωση, υπόψη μας και τα εν εξελίξει γεωπολιτικά..., η κρίση λαμβάνει, μέρα με τη μέρα, εφιαλτικές διαστάσεις για τον λαό μας και την πατρίδα μας. Με δεδομένα α) τη δύσκολη διεθνή θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα ένεκα του λεγόμενου "δημόσιου χρέους", β) τις θερμές εστίες στον άμεσο διεθνή μας περίγυρο, σε συνδυασμό με σειρά αστάθμητους παράγοντες, το μέλλον καθίσταται απρόβλεπτο.

"Εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης" ζούμε τις έσχατες συνέπειες της παντελούς ανυπαρξίας -από καταβολής του νεοελληνικού κράτους- εθνικής αστικής τάξης. Με... κεφαλαία και με ριζικά διαφορετικό περιεχόμενο απ' αυτό που δίνουν στον όρο οι δεξιοί πολιτικοί σχηματισμοί, καθώς και οι φασίστες νεοναζί κ.λπ. Το ζήτημα αυτό ανέκαθεν, κατά έναν περίεργο τρόπο, έμπαινε και συνεχίζει να μπαίνει ακόμη και από την Αριστερά κάτω από το χαλί. Αν ανατρέξουμε σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της νεοελληνικής Ιστορίας των δύο τελευταίων αιώνων και αναζητήσουμε τα αίτια των αλλεπάλληλων τραγωδιών, θα διαπιστώσουμε, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες, ότι ήταν αποτελέσματα των επιλογών μιας κατ' επίφασιν αστικής τάξης που το μόνο που γνώριζε και γνωρίζει και σήμερα να κάνει... καλά είναι η δουλική αφοσίωση στα συμφέροντα του εκάστοτε ισχυρού, προκειμένου να... βιώνει λάθρα. Αδιαφορώντας τις περισσότερες φορές προκλητικά και ξετσίπωτα για τις τύχες της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού και της πατρίδας.

Αυτή η δίχως το πρόσημο εθνική αστική τάξη αναπαράγει αδιάκοπα ένα είδος λούμπεν πολιτικών στοιχείων, που λειτουργούν με όρους πολιτικού υποκόσμου, ικανού για όλα. Ακόμα και για να κουνούν το δάχτυλο στα θύματά τους, π.χ. το να λειτουργούν ορισμένοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι από δαύτους, ως οι Μπερτόδουλοι του κ. Σόιμπλε και των αγορών, δεν είναι απλά ένας άφατος πολιτικός κρετινισμός.

Δεν ορρωδούν προ ουδενός οι κύριοι αυτοί. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εργώδης προσπάθειά τους να αποκαθάρουν με συμψηφισμούς -αν είναι δυνατόν- το πρόσφατο και παλαιότερο παρελθόν τους. Ακόμη και την πολιτική νεκροφάνεια του Κοκού Γλύξμπουργκ απεργάζονται. Δίχως ίχνος εθνικής ευθύνης, έχουν ενσωματώσει στη... στρατηγική τους το διαχειρίσιμο του λεγόμενου δημόσιου χρέους και δεν χάνουν ευκαιρία, αξιοποιώντας ακόμη και το φτάρνισμα των βρικολάκων του 4ου Ράιχ, να απεργάζονται πολιτική ανωμαλία και κυβερνητικές τερατογενέσεις. Το διαχειρίσιμο ή μη του λεγόμενου δημόσιου χρέους αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή των προοδευτικών και πατριωτικών δυνάμεων του τόπου με την ξενόδουλη συντήρηση και τα εξαπτέρυγά της εκ... δεξιών και εξ... ευωνύμων. Και ο νοών νοείτω.

Η σύγκρουση με τη συντήρηση, όπως την περιγράψαμε, και των δυνάμεων της συντριπτικής πλειονότητας του λαού μας με μπροστάρη τη ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι μετωπική. Η προσπάθεια των ξενόδουλων συντηρητικών πολιτικάντηδων να παρουσιάσουν τη σοβούσα κρίση, πολιτικά, κοινωνικά και προπάντων ιδεολογικά ουδέτερη, είναι το χαλί πάνω στο οποίο θέλουν να κυλήσει η υπέρβαση της κρίσης εις βάρος των αδύνατων "κοινωνικών εταίρων". Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό παρακολουθώντας το καθημερινό προγραμματισμένο παραλήρημα των γκαιμπελίσκων ορισμένων καναλιών με τις σινιέ γραβάτες, τα γυάλινα μάτια και τα σαρδόνια χαμόγελα.

Ασφαλώς, ένα σημείωμα τηλεγραφικού... τύπου, όπως αυτό, στο μόνο που μπορεί να στοχεύει είναι να προκαλέσει προβληματισμούς σε μια ορισμένη κατεύθυνση που στη συγκεκριμένη περίπτωση και κατά τη γνώμη του γράφοντος μπορεί να αφορά το διαχρονικό έλλειμμα της Αριστεράς και όλων των πατριωτικών δυνάμεων του τόπου. Η υφή του εφικτού και τα όριά του στη συγκυρία είναι καθοριστικά στοιχεία. Όμως το επιζητούμενο εφικτό δεν μπορεί να εδράζεται μόνο στις όποιες υποκειμενικές απόψεις για τις παραμέτρους της συγκυρίας, όταν μάλιστα πρόκειται για πολιτική αμυντικού χαρακτήρα. Δεν θέλουν και πολύ οι πολιτικές του εφικτού να εξελιχθούν σε πολιτικό μιθριδατισμό αν δεν είναι ενταγμένες σε στρατηγικές με επιθετικά και αμυντικά στοιχεία, βάσει των οποίων και να οριοθετούνται. Οι αυτοσχεδιασμοί και οι αποφάσεις με μοναδικό επιχείρημα την ελπίδα να αποφευχθεί το χειρότερο οδηγούν σίγουρα στο χειρότερο.

Ο πολιτικός χρόνος ώς το επερχόμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αρκετά πυκνός, ενώ η Αριστερά για μια φορά ακόμη θα κληθεί να αναμετρηθεί πρώτα απ' όλα με τον εαυτό της και τα διαχρονικά ελλείμματα το σημαντικότερο το οποίο θέσαμε με το σημείωμα αυτό. Κατά τη γνώμη μας. Ίδωμεν.

πηγή: avgi.gr άρθρο του Του Μπάμπη Δρακόπουλου > Μια προσέγγιση σε βασικά προβλήματα της Αριστεράς

 ..."μια προσέγγιση σε βασικά προβλήματα της αριστεράς"...(>άρθρο<)

..."ιστογραμμή"...