 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 2002 |
Του Βασίλη Πάικου
Οι ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση της Αριστεράς να συμπεριφερθεί λογικά. Να εφαρμόσει, δίχως αστερίσκους, τη συμφωνία. Να πάψει να αναζητά ισοδύναμα στ' όνομα κάποιων «ενοχλητικών» προαπαιτούμενων. Να προχωρήσει, χωρίς μα και μου, στην πώληση των φιλέτων της δημόσιας περιουσίας, μπας και βγάλει κανά φράγκο. Γιατί όχι, παρακαλώ, σε ιδιώτες η ενέργεια, γιατί όχι και το νερό; Να σταματήσει να βάζει εμπόδια στην επιχειρηματικότητα τύπου Ελληνικός Χρυσός. Ψάχνοντας, με το μικροσκόπιο, περιβαλλοντικές επιπτώσεις δυσμενείς. Να πάψει να εμποδίζει την εφαρμογή ακόμη πιο χαλαρών μορφών εργασιακών σχέσεων. Και τις ομαδικές απολύσεις, εννοείται. Να αρνείται να αναμορφώσει την συνδικαλιστική νομοθεσία, προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης δυσκολίας για την προκήρυξη απεργιών, που πολύ μας ταλαιπωρούνε, βρ' αδερφέ. Να ζητάει, καλά και ντε, την επιστροφή στις αντιπαραγωγικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Να κολλάει στη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές. Να μην απελευθερώνει (με «διασταλτική», έστω, ερμηνεία του Συντάγματος) τη δυνατότητα απολύσεων στο Δημόσιο. Να... να... να...
Οι ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ... Για τις οποίες ακούμε, συχνά-πυκνά, από τη Ν.Δ., από το ΠΑΣΟΚ και από το Ποτάμι. Να τις καταγγέλλουν και να τις ξορκίζουν. Με «ισοδύναμη» δριμύτητα, σημειωτέον, οι συντηρητικοί με τους «προοδευτικούς». Αλλά όχι σπάνια και από Ευρωπαίους αξιωματούχους. Τους εκπροσώπους, προπάντων, των πιο συντηρητικών ευρωπαϊκών αντιλήψεων. Παλαιότερα και από σοσιαλδημοκράτες, τώρα τελευταία όχι και τόσο.
Οι ιδεοληψίες της Αριστεράς, οι τρισκατάρατες, οι υπεύθυνες για όλα τα δεινά. Όπου ιδεοληψίες, τα κολλήματα, οι εμμονές, οι ιδεολογικού τύπου εμμονές της Αριστεράς, οι όλως ξεπερασμένες στις μέρες μας...
Αλλά για να δούμε. Μήπως (λέω μήπως...) δεν είναι της Αριστεράς οι ιδεοληψίες (που σίγουρα κι εκείνη έχει το μερίδιό της σ' αυτές) το μεγάλο πρόβλημα, αλλά των άλλων; Εκείνων ακριβώς που τις επικαλούνται για να τις καταγγείλουν;
- Ποιος είναι, ας πούμε, εκείνος που ενώ έχει, κι ο ίδιος, παραδεχθεί (όπως το ΔΝΤ, για παράδειγμα, αλλά και πλήθος Ευρωπαίων επιφανών) πως τα μνημονιακού τύπου προγράμματα έχουν αποτύχει παταγωδώς. Πως έχουν ισοπεδώσει κοινωνίες και έχουν εξαθλιώσει λαούς. Δίχως μάλιστα να εξασφαλίζουν την εξυγίανση της οικονομίας τους. Παρ' όλ' αυτά, επιμένει εμμονικά σε ίδιας λογικής επιλογές;
|
- Ποιος είναι εκείνος που, ενώ βλέπει, διαπιστώνει στην πράξη πως οι ποοοολύ χαλαρές εργασιακές σχέσεις, οι σχεδόν αποσαθρωμένες, που ισχύουν εδώ και καιρό στον τόπο μας, δεν ενίσχυσαν στο ελάχιστο την απασχολησιμότητα. Παρ' όλ' αυτά επιμένει σ' αυτές, ζητώντας πιεστικά την περαιτέρω «χαλάρωσή» τους;
- Ποιος είναι εκείνος που αρνείται πεισματικά την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, ως συμβολή στην προσπάθεια διάσωσης του ασφαλιστικού συστήματος; Τη στιγμή που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, όχι απλώς δίνουν με το παραπάνω το μερίδιό τους, αλλά κυριολεκτικά ματώνουν; Ο πολύς κ. Βάλντις Ντομπρόβσκις, επιφανής εκπρόσωπος των πιο συντηρητικών ευρωπαϊκών αντιλήψεων, υπήρξε, μόλις προχθές, απολύτως σαφής επ' αυτού.
- Ποιος είναι εκείνος που εννοεί να καταργήσει, διά της «νομοθετημένης βίας», και το τελευταίο μέσο άμυνας των εργαζομένων; Την απεργιακή μορφή διεκδίκησης των δικαιωμάτων και των δικαίων τους. Προτείνοντας τη θεσμοθέτηση όλο και περισσότερων, όλο και μεγαλύτερων εμποδίων και στην απλή κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης;
- Ποιος είναι εκείνος που, από καιρό, πιέζει ασφυκτικά να γκρεμιστεί το «ταμπού» της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων; Την καταστρατήγηση, μ' άλλα λόγια, του ελληνικού Συντάγματος. Και βρήκε, θα πρέπει να πούμε, προθυμότατους διεκπεραιωτές στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Ενώ τη διόρθωση της ασχημίας από την πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα έσπευσε, εν ιερά αγανακτήσει, να χαρακτηρίσει «μονομερή ενέργεια»;
-Ποιος είναι εκείνος που, πλάι στις γνήσιες, τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις (ασφαλιστικό, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων κ.λπ.), χαρακτηρίζει «μεταρρύθμιση», και μάλιστα εκσυγχρονιστικής κατεύθυνσης μεταρρύθμιση, οτιδήποτε δολοφονικό για τους λαούς και για τις κοινωνίες; Προτείνοντάς τες μετ' επιτάσεως. Τις περικοπές μισθών και συντάξεων, τα ξεπουλήματα παντός τύπου, την περιστολή δικαιωμάτων, ακόμη και των στοιχειωδέστερων, των δικαιωμάτων του πολίτη συμπεριλαμβανομένων.
Δεν ξέρω, τελικά, αν οι αριστερής λογικής ιδεοληψίες είναι, και πόσο, ζημιογόνες. Το βέβαιο, πάντως, είναι πως οι νεοφιλελεύθερης κοπής τέτοιες, αυτές που χαρακτηρίζουν (και εκπορεύονται από) την κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ, εκείνες είναι που απειλούν σήμερα τους λαούς της Ευρώπης. Με καταφανή στόχο την επικράτηση και την επέκτασή τους σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ε, και πώς να το κάνουμε, η χώρα μας έχει την τύχη να αποτελεί το πεδίο άσκησης ενός, πρωτοφανούς στη σύλληψη και στην εφαρμογή του, in vivo, ακραία νεοφιλελεύθερου πειράματος. Απλώς σήμερα, σ' αντίθεση με χθες, υπάρχουν αντιστάσεις. Και υπολογίζουμε σ' αυτές. Και ελπίζουμε σ' αυτές...
πηγή:avgi.gr άρθρο του Βασίλη Πάϊκου > Οι ιδεοληψίες της Αριστεράς, οι τρισκατάρατες...
..."οι ιδεοληψίες της αριστεράς, οι τρισκατάρατες..."...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...