 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Οι προτάσεις των «θεσμών», που παραδόθηκαν στον πρωθυπουργό την περασμένη εβδομάδα, περιέχουν όρους που δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνουν αποδεκτοί από κυβέρνηση η οποία σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες που την ανέδειξαν.
Υπάρχει βέβαια σοβαρή πιθανότητα το πεντασέλιδο που ενεχείρισε ο κ. Γιούνκερ στον Αλέξη Τσίπρα να είναι απλώς ένα διαπραγματευτικό «τρικ», μια κορυφαία «μανούβρα». Υπάρχει όμως και η πιθανότητα αυτή να είναι πράγματι η τελευταία λέξη των δανειστών και να μην υπάρχει πλέον περιθώριο παρά μόνο για ορισμένες, δευτερεύουσας σημασίας, αλλαγές στις διατυπώσεις της συμφωνίας.
Αν πρόκειται απλώς περί ενός «χειρισμού» που έχει ως μόνο σκοπό να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να κάνει περισσότερες παραχωρήσεις, η αντιμετώπιση του όλου πράγματος είναι επίσης απλή: υπομονή και επιμονή. Αν όμως αυτό που διαβάσαμε είναι περίπου η τελική απάντηση στο συμβιβαστικό σχέδιο που υπέβαλε η ελληνική πλευρά, δημιουργείται εύλογα το ερώτημα τι πρέπει να πράξουμε και με ποιον τρόπο.
Όταν θέλουν να περιγράψουν μια διορατική και ταυτόχρονα τολμηρή κίνηση, οι Αγγλοσάξονες χρησιμοποιούν τον όρο «proactive», που αποδίδεται στα ελληνικά ως «προορατικός» ή «προδραστικός». Κατά τη γνώμη μου, αυτού του είδους η αντίδραση περιγράφει με ακρίβεια εκείνο που η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να πράξει αν η κατάσταση στις διαπραγματεύσεις φτάσει στο μη παρέκει: μια κίνηση πέρα από το αναμενόμενο, αλλά ταυτόχρονα και πέρα από έναν «τυχοδιωκτισμό». Τι διακρίνει το ένα από το άλλο; Πρώτον, η «μαθηματικά ακριβής» εκτίμηση των οριακών συνθηκών. Δεύτερον, η ατσάλινη θέληση και η αποφασιστικότητα. Και, τρίτον, η «αγκύρωση» της όποιας πρωτοβουλίας στους προγραμματικούς στόχους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας καταλάβουμε ένα πράγμα: «ρήξη» δεν σημαίνει άλμα στο κενό, σημαίνει πρωτίστως ασυνέχεια. Που πάει να πει ότι στόχος της ελληνικής κυβέρνησης σε περίπτωση αδιεξόδου θα πρέπει να είναι η διακοπή της τακτικής που ακολουθείται ώς τώρα και η υιοθέτηση μιας άλλης. Να μην πληρώσουμε τις δόσεις; Αν έχουμε -που δεν έχουμε-, ας τις πληρώσουμε. Το θέμα δεν είναι εκεί.
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Θα ήταν άστοχο -έως ολέθριο- οι κινήσεις αυτές, δηλαδή η «βίαιη» μεταφορά της διαπραγμάτευσης στο (αποκλειστικά) πολιτικό επίπεδο και η εξίσου «βίαιη» εφαρμογή δραστικών μέτρων στο εσωτερικό για να εξευρεθούν επιπλέον πόροι και να αποφευχθεί η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, να συνδυαστούν με αλλαγή -ή απειλή αλλαγής- του γεωπολιτικού μας status.
Η σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι η Αλβανία του Εμβέρ Χότζα. Είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, η οποία, αν απαλλαγεί από τα δεσμά του υπέρογκου χρέους και τα Μνημόνια, μπορεί να ανασυγκροτήσει την οικονομία της και να βρει τον δρόμο της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Θα ρωτήσει κανείς: Μήπως χρειάζονται εκλογές; Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφθούμε το σενάριο της δραχμής; Ούτε το ένα έχει αντικειμενική βάση ούτε το άλλο. Είναι εντελώς μεταφυσικό να θεωρεί κανείς ότι το πολιτικό τοπίο την επομένη των εκλογών θα είναι ριζικά διαφορετικό από το σημερινό. Όσο για τη δραχμή, εκεί ίσως ισχύει το «καλή σας νύχτα και καλή τύχη».
Απομένει ένα ακόμη ερώτημα: Και μέχρι πότε θα τα βγάλουμε πέρα υπό αυτές τις συνθήκες; Η απάντηση εδώ μπορεί να ακουστεί υπεραισιόδοξη, αλλά έχει τα ερείσματά της: Θα αντέξουμε πολύ περισσότερο από ό,τι νομίζουν οι νεοφιλελεύθεροι ψευδοπροφήτες. Στο τέλος δε, θα ισορροπήσουμε -και μάλιστα εντός Ευρωζώνης.
* Ο Σπύρος Γεωργάτος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
πηγή: avgi.gr άρθρο Σπύρου Γεωργάτου > Τι πάει να πει «ρήξη»;
..."τι πάει να πει «ρήξη»;"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή"...