 |
| ..."ιστογραμμή"... |
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Να δούμε πότε θα το πάρουν απόφαση οι καλοθελητές. Ότι η καταστροφή δεν
έρχεται επειδή, και μόνο, την προαναγγέλλουν. Κάνουν ζημιά βεβαίως,
έτσι κι αλλιώς. Φορτίζουν την ατμόσφαιρα, γκριζάρουν το πολιτικό και το
οικονομικό τοπίο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όμως δεν πετυχαίνουν εκείνο
που επιδιώκουν. Την υποταγή της ελληνικής κυβέρνησης στα κελεύσματα της
γραμμής Σόιμπλε, την οποία ευλαβικά υπηρετούν.
Τελευταία, για την ώρα, προσπάθειά τους, πριν από το Eurogroup της
περασμένης Δευτέρας. Εκεί που προέβλεπαν, μετά πάσης βεβαιότητος, ότι οι
Ευρωπαίοι θα έτριβαν στα μούτρα του Βαρουφάκη τη λίστα του...
Δεν ξέρω αν άλλη κυβέρνηση έπεσε ποτέ, με το καλημέρα, σε τόσο βαθιά, θολά και σχεδόν αχαρτογράφητα νερά. Πριν προλάβει να ζεστάνει την καρέκλα της. Η κυβέρνηση Σημίτη το 1966 βρέθηκε μπροστά στα Ίμια, πριν εξασφαλίσει ψήφο εμπιστοσύνης. Και η κυβέρνηση Καραμανλή εκλήθη ν' αντιμετωπίσει το σχέδιο Ανάν, από τις πρώτες της ημέρες. Εξαιρετικής σοβαρότητας θέματα και τα δυο, που όμως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «εξαντλήθηκαν» γρήγορα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, όχι μονάχα βρέθηκε μπροστά σε ζητήματα-ογκόλιθους, αλλά έχει ανηφόρα διαρκείας μπροστά της. Τα θέλει και τα παθαίνει βεβαίως, αφού εννοεί να μην ακολουθήσει την πεπατημένη. Εννοεί να πολιτευτεί με ορίζοντα την «ανατροπή» επί παντός. Προπάντων, και κατά προτεραιότητα, στο είδος και στο επίπεδο των σχέσεών της με τους πιστωτές της χώρας. Οπότε, καλά να πάθει...
Ε, ναι, είναι απολύτως βέβαιο, αλλά και απολύτως φυσικό, ότι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση της Αριστεράς ακόμη ψάχνεται. Είναι απολύτως βέβαιο αλλά και απολύτως φυσικό, ότι πασχίζει ακόμη να βρει τον βηματισμό της. Είναι απολύτως βέβαιο, αλλά και απολύτως φυσικό, ότι έχοντας ρίξει όλο το βάρος (και πως θα μπορούσε να κάνει αλλιώς) στα ζητήματα της διαπραγμάτευσης, δεν μπορεί εύκολα και γρήγορα να ξεδιπλώσει την πολιτική της στ' άλλα πεδία, τα εντελώς εσωτερικής αναφοράς. Και από την άλλη, ο κόσμος περιμένει, και βιάζεται. Και καλά κάνει που βιάζεται...
Άλλο η κυβέρνηση, άλλο η εξουσία Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων δείχνουν καθαρά πως ο αγώνας της νέας ελληνικής κυβέρνησης θα είναι δύσκολος, τραχύς και, προπάντων, πολυμέτωπος. Είναι από τη μια η πλευρά των δανειστών που, κατά την γερμανική της εκδοχή τουλάχιστον, εννοεί να πατήσει τους περίεργους Έλληνες κυβερνήτες στον λαιμό, εξωθώντας τους στα όριά τους, ώσπου να ταπεινωθούν και να «στρώσουν». Κι από την άλλη ένα ευρύ μέτωπο εσωτερικών «εχθρών» που, για δικούς της λόγους η κάθε του πτέρυγα, επιχειρεί να τσακίσει τους αναιδείς αριστερούς, που επιβουλεύονται τα προνόμιά του.
Ένα μέτωπο πολιτικό, τραπεζικό, επιχειρηματικό, μιντιακό, που ξέρει καλά τι έχασε και τι ακόμη έχει να χάσει. Και γι' αυτό βάζει συνεχώς εμπόδια, στήνει προβοκάτσιες, διαμορφώνει κλίμα κατάρρευσης, φιλοτεχνεί σενάρια. Ακόμη και σενάρια συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ. (!) άρχισαν δειλά-δειλά να βλέπουν το φως. Από το πουθενά, εννοείται. Και σε ό,τι μεν αφορά στο επιχειρηματικό και στο τραπεζικό σκέλος του περί ου ο λόγος φαιού μετώπου, οι κινήσεις τους μπορεί να μην είναι διά γυμνού οφθαλμού ορατές, ωστόσο εύκολα ψηλαφίζονται. Ως προς το πολιτικό του σκέλος, εδώ έχουμε να κάνουμε με μάχες οπισθοφυλακών των ηττηθέντων στις πρόσφατες εκλογές πρώην συγκυβερνώντων, αλλά και των «παραπληρωματικών» τους σχηματισμών.
Αρκεί να θυμηθούμε ότι, πέρα από τις καθημερινές τους
πολιτικά άναρθρες κραυγές, όταν την περασμένη Δευτέρα η χώρα έδινε τη
μάχη της στο Eurogroup, εκείνοι φρόντιζαν να «προειδοποιήσουν» τους
δανειστές πως ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη πάνε να τους
παγιδεύσουν. Μπας και δεν το πάρει, με την πρώτη, χαμπάρι ο Σόιμπλε. «Η
κυβέρνηση είναι σαν τον κακό μαθητή, που προσπαθεί να κοροϊδέψει τον
δάσκαλο» είπε χαρακτηριστικά, όχι ο Σαμαράς, όχι ο Βενιζέλος, αλλά ο Θεοδωράκης.
Στην προσπάθειά του, προφανώς, να πλασαριστεί εκείνος ως «ο πιο καλός ο
μαθητής». Και, δεν θα το πιστέψετε, αυτή η δήλωση της ντροπής, πέρασε
σχεδόν απαρατήρητη. Και, φυσικά, ασχολίαστη.
Όσο για το μιντιακό σκέλος του «μετώπου» των οπισθοφυλακών, ο ρόλος του δεν είναι απλώς κραυγαλέα ορατός, κυριολεκτικά βγάζει μάτι. Είναι εκείνοι, οι «λειτουργοί» του, που βλέπουν κάθε δεύτερη μέρα τη χρεοκοπία να έρχεται κατά πάνω μας. Είναι εκείνοι που προτάσσουν τα στήθη τους απέναντι σε κάθε απόπειρα της νέας κυβέρνησης ν' ακολουθήσει άλλο δρόμο, τον δικό της δρόμο. Είναι εκείνοι που παπαγαλίζουν ατόφιες, και συχνά ανεπεξέργαστες τις θέσεις των δανειστών επί παντός. Είναι εκείνοι, εντέλει, οι «εντεταλμένοι» να καλλιεργούν και να συντηρούν κλίμα ζόφου πάνω από τη χώρα. Μπας και, ό μη γένοιτο, καταφέρει κάποια στιγμή να πάρει τα πάνω της.
Έχουν βεβαίως τους λόγους τους και τα «δίκια» τους οι μιντιάρχες. Μιας και ο Τσίπρας εννοεί (άκουσον - άκουσον...) να τους υποχρεώσει να λειτουργήσουν σε πλαίσιο νομιμότητας!
Δύσκολος λοιπόν, τραχύς και, προπάντων, πολυμέτωπος ο αγώνας της νέας ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Βλέπετε, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει, εδώ κι ενάμιση μήνα, πάρει την κυβέρνηση, δεν έχει όμως ακόμη πάρει την εξουσία, ούτε κατά διάνοια. Για την εξουσία έχει ακόμη μακρύ δρόμο. Μακρύ, δύσβατο, ανηφορικό. Αλλά πού ξέρεις, μπορεί και να τα καταφέρει...
Δεν ξέρω αν άλλη κυβέρνηση έπεσε ποτέ, με το καλημέρα, σε τόσο βαθιά, θολά και σχεδόν αχαρτογράφητα νερά. Πριν προλάβει να ζεστάνει την καρέκλα της. Η κυβέρνηση Σημίτη το 1966 βρέθηκε μπροστά στα Ίμια, πριν εξασφαλίσει ψήφο εμπιστοσύνης. Και η κυβέρνηση Καραμανλή εκλήθη ν' αντιμετωπίσει το σχέδιο Ανάν, από τις πρώτες της ημέρες. Εξαιρετικής σοβαρότητας θέματα και τα δυο, που όμως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «εξαντλήθηκαν» γρήγορα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, όχι μονάχα βρέθηκε μπροστά σε ζητήματα-ογκόλιθους, αλλά έχει ανηφόρα διαρκείας μπροστά της. Τα θέλει και τα παθαίνει βεβαίως, αφού εννοεί να μην ακολουθήσει την πεπατημένη. Εννοεί να πολιτευτεί με ορίζοντα την «ανατροπή» επί παντός. Προπάντων, και κατά προτεραιότητα, στο είδος και στο επίπεδο των σχέσεών της με τους πιστωτές της χώρας. Οπότε, καλά να πάθει...
Ε, ναι, είναι απολύτως βέβαιο, αλλά και απολύτως φυσικό, ότι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση της Αριστεράς ακόμη ψάχνεται. Είναι απολύτως βέβαιο αλλά και απολύτως φυσικό, ότι πασχίζει ακόμη να βρει τον βηματισμό της. Είναι απολύτως βέβαιο, αλλά και απολύτως φυσικό, ότι έχοντας ρίξει όλο το βάρος (και πως θα μπορούσε να κάνει αλλιώς) στα ζητήματα της διαπραγμάτευσης, δεν μπορεί εύκολα και γρήγορα να ξεδιπλώσει την πολιτική της στ' άλλα πεδία, τα εντελώς εσωτερικής αναφοράς. Και από την άλλη, ο κόσμος περιμένει, και βιάζεται. Και καλά κάνει που βιάζεται...
Άλλο η κυβέρνηση, άλλο η εξουσία Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων δείχνουν καθαρά πως ο αγώνας της νέας ελληνικής κυβέρνησης θα είναι δύσκολος, τραχύς και, προπάντων, πολυμέτωπος. Είναι από τη μια η πλευρά των δανειστών που, κατά την γερμανική της εκδοχή τουλάχιστον, εννοεί να πατήσει τους περίεργους Έλληνες κυβερνήτες στον λαιμό, εξωθώντας τους στα όριά τους, ώσπου να ταπεινωθούν και να «στρώσουν». Κι από την άλλη ένα ευρύ μέτωπο εσωτερικών «εχθρών» που, για δικούς της λόγους η κάθε του πτέρυγα, επιχειρεί να τσακίσει τους αναιδείς αριστερούς, που επιβουλεύονται τα προνόμιά του.
Ένα μέτωπο πολιτικό, τραπεζικό, επιχειρηματικό, μιντιακό, που ξέρει καλά τι έχασε και τι ακόμη έχει να χάσει. Και γι' αυτό βάζει συνεχώς εμπόδια, στήνει προβοκάτσιες, διαμορφώνει κλίμα κατάρρευσης, φιλοτεχνεί σενάρια. Ακόμη και σενάρια συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ. (!) άρχισαν δειλά-δειλά να βλέπουν το φως. Από το πουθενά, εννοείται. Και σε ό,τι μεν αφορά στο επιχειρηματικό και στο τραπεζικό σκέλος του περί ου ο λόγος φαιού μετώπου, οι κινήσεις τους μπορεί να μην είναι διά γυμνού οφθαλμού ορατές, ωστόσο εύκολα ψηλαφίζονται. Ως προς το πολιτικό του σκέλος, εδώ έχουμε να κάνουμε με μάχες οπισθοφυλακών των ηττηθέντων στις πρόσφατες εκλογές πρώην συγκυβερνώντων, αλλά και των «παραπληρωματικών» τους σχηματισμών.
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Όσο για το μιντιακό σκέλος του «μετώπου» των οπισθοφυλακών, ο ρόλος του δεν είναι απλώς κραυγαλέα ορατός, κυριολεκτικά βγάζει μάτι. Είναι εκείνοι, οι «λειτουργοί» του, που βλέπουν κάθε δεύτερη μέρα τη χρεοκοπία να έρχεται κατά πάνω μας. Είναι εκείνοι που προτάσσουν τα στήθη τους απέναντι σε κάθε απόπειρα της νέας κυβέρνησης ν' ακολουθήσει άλλο δρόμο, τον δικό της δρόμο. Είναι εκείνοι που παπαγαλίζουν ατόφιες, και συχνά ανεπεξέργαστες τις θέσεις των δανειστών επί παντός. Είναι εκείνοι, εντέλει, οι «εντεταλμένοι» να καλλιεργούν και να συντηρούν κλίμα ζόφου πάνω από τη χώρα. Μπας και, ό μη γένοιτο, καταφέρει κάποια στιγμή να πάρει τα πάνω της.
Έχουν βεβαίως τους λόγους τους και τα «δίκια» τους οι μιντιάρχες. Μιας και ο Τσίπρας εννοεί (άκουσον - άκουσον...) να τους υποχρεώσει να λειτουργήσουν σε πλαίσιο νομιμότητας!
Δύσκολος λοιπόν, τραχύς και, προπάντων, πολυμέτωπος ο αγώνας της νέας ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Βλέπετε, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει, εδώ κι ενάμιση μήνα, πάρει την κυβέρνηση, δεν έχει όμως ακόμη πάρει την εξουσία, ούτε κατά διάνοια. Για την εξουσία έχει ακόμη μακρύ δρόμο. Μακρύ, δύσβατο, ανηφορικό. Αλλά πού ξέρεις, μπορεί και να τα καταφέρει...
πηγή: avgi.gr άρθρο ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ > Απέναντι στο φαιό μέτωπο
..."απέναντι στο φαιό μέτωπο"...(>άρθρο<)
..."ιστογραμμή'...