 |
| ..."ιστογραμμή"... |
Στη μηχανική μείωσης του δημοσίου χρέους μπορούν να χρησιμοποιηθούν κυρίως τέσσερις πολιτικές.
- Η πρώτη είναι η φορολογία του κεφαλαίου και των εισοδημάτων από την εκμετάλλευσή του, που είναι η πιο δίκαιη και η οποία διαχρονικά στην Ελλάδα υστερούσε σε σημαντικό βαθμό, υστέρηση που συνέβαλε άλλωστε στη δημιουργία και τη διόγκωση του χρέους.
- Η δεύτερη, ο πληθωρισμός, η οποία χρησιμοποιήθηκε ιστορικά από τις περισσότερες χώρες, αφού η άνοδος του πληθωρισμού μειώνει και την καθαρή αξία του χρέους και τον λόγο του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
- Η τρίτη, η αγορά του χρέους από την Κεντρική Τράπεζα, χωρίς πληθωριστικές πιέσεις, όταν η οικονομία είναι σε φάση ύφεσης και αποπληθωρισμού, οπότε λογιστικά το χρέος υφίσταται μεν αλλά ουσιαστικά δεν υπάρχει, καθώς, όπως είπε ο Κρούγκμαν για το τεράστιο χρέος των ΗΠΑ, «δεν είναι και τόσο μεγάλο, αφού στην ουσία το χρωστάμε στον εαυτό μας», εννοώντας ότι μεγάλο μέρος του, αποτελούν τα ομοσπονδιακά ομόλογα του ισολογισμού της FED.
- Η τέταρτη, η λιτότητα που εφαρμόζεται στη χώρα μας από τους δανειστές, είναι η πιο άδικη, άνιση και αναποτελεσματική, αφού επιδιώκει την αποπληρωμή μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων που ισοδυναμούν με δραστική μείωση όλων των κρατικών δαπανών, ενώ οδηγεί πολλαπλασιαστικά σε ύφεση με μείωση της ζήτησης και των εισοδημάτων. Αλλά τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν είναι ποτέ δυνατόν να επαρκέσουν ώστε να μειωθεί ουσιαστικά και σε προβλέψιμο βάθος χρόνου το χρέος, ιδίως ένα πολύ μεγάλο χρέος όπως το ελληνικό, αφού η μείωση του ΑΕΠ από την προκαλούμενη ύφεση αυξάνει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ με τέτοιο ρυθμό που καθιστά την αποπληρωμή μου σισύφεια προσπάθεια.
Η μονεταριστική λιτότητα συμπληρώνεται τότε από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του ελάχιστου κράτους, που συμπυκνώνεται πολιτικά στις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, υποδομών, επιχειρήσεων και ακινήτων.
Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2011, ο τότε εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα Σερβάζ Ντερόουζ ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα την έναρξη ενός φιλόδοξου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, που δήθεν μέχρι το 2015 θα απέφερε 50 δισ. για τη μείωση του χρέους. Εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων, καθημερινών διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων στην Πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο του 2011 ψηφίζεται ο ν. 3986 που συστήνει το ΤΑΙΠΕΔ.
Ο 3986 είναι ένα «σκληρό» νομοθέτημα, αυστηρό στις διατυπώσεις του, λεκτικά βλοσυρό, χωρίς ασάφειες, κενά ή αμφισημίες, χωρίς περιθώρια ερμηνειών, μια νομοθεσία - τοίχος, που συντάχθηκε από τους ίδιους τους δανειστές. Στο άρθρο 1 παρ. 2 αναφέρει: «Το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας, σύμφωνα με όσα ορίζονται στην παράγραφο 17 του επόμενου άρθρου».
|
| ..."ιστογραμμή"... |
«Το τίμημα που εισπράττει το Ταμείο από την αξιοποίηση των περιουσιακών του στοιχείων μεταφέρεται, το αργότερο μέσα σε δέκα (10) ημέρες από την είσπραξή του, σε πίστωση του ειδικού λογαριασμού της παραγράφου 5 του άρθρου 4 του ν. 4063/2012 (Α' 71) με την ονομασία 'Ελληνικό Δημόσιο (ΕΔ) Εισπράξεις και Πληρωμές για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους'», ενώ προς αποφυγήν χρείας ερμηνειών στην παράγραφο 15 ορίζεται:
«Το τίμημα που προέρχεται από την αξιοποίηση περιουσιακού στοιχείου που μεταβιβάζεται στο Ταμείο από δημόσια επιχείρηση, καθώς και το τίμημα που εισπράττει εταιρεία της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο, μεταφέρεται, μέσα σε είκοσι (20) μέρες από την είσπραξή του, στον ειδικό λογαριασμό της προηγούμενης παραγράφου», και βέβαια στην παρ. 18 ορίζεται: «Τα έσοδα του Ταμείου διατίθενται για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους».
Το πολύ αυστηρό αυτό κανονιστικό πλαίσιο περιβάλλεται από δεκάδες άλλες διατάξεις, αντίστοιχα αυστηρές, που διέπουν την είσοδο των περιουσιακών στοιχείων στο ΤΑΙΠΕΔ και τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης τους. Οτιδήποτε μεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕΔ δεν εξέρχεται, παρά μόνο ιδιωτικοποιημένο ή εκκαθαρισμένο.
Η ΕΤΑΔ Α.Ε. δημιουργήθηκε με την απορρόφηση της ΚΕΔ από την ΕΤΑ Α.Ε. Η ΕΤΑΔ σήμερα έχει την κυριότητα των ακινήτων της πρώην ΚΕΔ και τη διοίκηση και διαχείριση των ακινήτων ιδιοκτησίας ΕΟΤ, που είχε η πρώην ΕΤΑ Α.Ε.
Η κυβερνητική πρωτοβουλία για απορρόφηση της ΕΤΑΔ στο ΤΑΙΠΕΔ καταργεί την ΕΤΑΔ και καθιστά καθολικό διάδοχο αυτής σε όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο έτσι θα αποκτήσει όλα τα ακίνητα της πρώην ΚΕΔ. Ανάμεσα σε αυτά είναι παλαιοί αιγιαλοί σε περιοχές μεγάλου φυσικού κάλλους, ορισμένα της ανταλλάξιμης περιουσίας που υπάγονται στο καθεστώς της Συνθήκης της Λωζάννης και αρκετά άλλα, ορισμένα σημαντικά για τη λειτουργία υπηρεσιών του Δημοσίου.
Επίσης το ΤΑΙΠΕΔ αποκτά τη διοίκηση και διαχείριση όλης της ακίνητης περιουσίας του ΕΟΤ, μεταξύ των οποίων πολλά ακίνητα που ανήκουν στη δημόσια κτήση, όπως αιγιαλοί και παραλίες, αλλά και παράκτιες εκτάσεις με δημόσιες χρήσεις γης. Η περιουσία αυτή θα υπάγεται αμετάκλητα στο καθεστώς ιδιωτικοποίησης που της προσδίδει η περιέλευση στο ΤΑΙΠΕΔ, με μια μόνο παράγραφο του νόμου, σε αντίθεση με την ισχύουσα ρύθμιση της παρ. 5 του άρθρου 2 ν. 3986, με την οποία η μεταβίβαση γίνεται με απόφαση Διυπουργικής Επιτροπής, η οποία υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο και έτσι ακυρώθηκε η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ και γενικά του νερού.
|
| ..."ιστογραμμή"... |
Η παραπέρα πρόβλεψη της προτεινόμενης ρύθμισης της παρ. 3, ότι «τα έσοδα που θα προκύπτουν θα χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής του κράτους και τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης όπως ειδικότερα θα προβλέπεται στον ιδρυτικό του νόμο», έχει σχεδόν μηδενικό κανονιστικό περιεχόμενο, ούτε καν ορίζει χρονοδιάγραμμα για την υλοποίησή της.
Κανονικά θα έπρεπε από τώρα να αντικαθίσταται η παρ. 18 του άρθρου 2 ν. 3986 με την παραπάνω ρύθμιση και να καταργούνταν οι παράγραφοι 14 & 15 του ίδιου άρθρου. Περαιτέρω η πρόταση παραπέμπει αόριστα σε νέο ιδρυτικό νόμο άλλου φορέα, ο οποίος θα έπρεπε κατά τη λογική σειρά των πραγμάτων να προηγηθεί και σε εκείνον να απορροφηθεί η ΕΤΑΔ και το ΤΑΙΠΕΔ.
Αφού αυτό δεν γίνεται, ορθότερη θα ήταν η απορρόφηση του ΤΑΙΠΕΔ από την ΕΤΑΔ και η μετονομασία της τελευταίας σε Ταμείο Εθνικού Πλούτου, οπότε θα είχαμε πράγματι την αυτόματη με μια διάταξη κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, για την οποία η κοινωνία των πολιτών, η Αυτοδιοίκηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν αγώνες. Η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ είναι ουσιαστικός μηχανισμός ακύρωσης της πολιτικής της λιτότητας, ως μεθόδου αποπληρωμής του χρέους, διότι της στερεί το αναγκαίο συμπλήρωμα.
Με την προτεινόμενη όμως ρύθμιση, παραμένει και επαυξάνεται η υπέγγυα στους δανειστές δημόσια περιουσία, υποκείμενη σε αναγκαστική εκτέλεση κατά το Αγγλικό Δίκαιο, σύμφωνα με τη ρητή διάταξη της παραταθείσας μέχρι 30.6.2015 σύμβασης κύριας χρηματοδοτικής διευκόλυνσης, κεφάλαιο 15, σημείο 4.
Τέλος, με την ίδια κυβερνητική πρωτοβουλία καταργείται η εταιρία Παράκτιο Αττικό Μέτωπο, η οποία ωστόσο δημιουργήθηκε εκτός του μνημονιακού πλαισίου εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και, αντί να καταργηθεί, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ως αναπτυξιακό εργαλείο για την ανάπλαση και αναβάθμιση όλου του παραλιακού μετώπου, με συμμετοχή και της Αυτοδιοίκησης, αφού ορισμένα από τα ακίνητα που διαθέτει όντως προσφέρονται για τουριστική ανάπτυξη, αλλά τα περισσότερα ήδη εξυπηρετούν δημόσιες λειτουργίες με κοινόχρηστο και κοινωφελή χαρακτήρα.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Κωνσταντίνου Κατερινόπουλου > Μια πολιτική αντιστροφή
..."ιστογραμμή"...